Yazıçı və yazı haqqında

Nobel nitqi

Öz ali missiyasını yerinə yetirən İsveç Akademiyasının Nobel Komitəsi mötəbər beynəlxalq nüfuz və etiraf demək olan Nobel mükafatını bu dəfə, necə deyərlər, " kiçik ölkə"nin yazıçısına vermək qərarına gəlib. Bu etirafı qəbul edərkən, icazə verin, qısaca da olsa öz ölkəm haqqında danışım və buna bir qədər də sizin mükafatlandırdığınız prozaik əsərlər haqqında ümumi fikirlərimi də əlavə edim.

Mənim vətənim, bizim yazıçılardan birinin sözləri ilə desək, həqiqətən "dünyalar arasındakı kiçik bir ölkə"dir və o, bütün sahələrdə, həmçinin mədəniyyət sahəsində olduqca keşməkeşli və ağır keçmiş hesabına itirdiyi şeyləri böyük qurbanlar və ağlasığmaz gərginliklər hesabına, iti templərlə bərpa etməyə çalışır. Öz etirafınızla siz mənim ölkəmin ədəbiyyatına işıq tutdunuz, bütün dünyanın nəzərlərini onun mədəniyyət sahəsindəki səylərinə yönəltdiniz, özü də bunu bizim ədəbiyyatın yeni imzalar və orijinal əsərlərlə dünyayla çuğlaşdığı, bacardığı qədər dünya ədəbiyyatına öz töhfələrini verməyə çalışdığı bir dövrdə etdiniz. Bu ölkənin yazıçılarından birinin etiraf olunması tərəfinizdən sözsüz ki, belə səylərin müdafiəsi deməkdi. Ona görə də bu etiraf xüsusi minnətdarlıq hissləri doğurur və mən, təkcə öz adımdan deyil, həmçinin aid olduğum ədəbiyyatın adından səmimi və adi təşəkkürlərimi çatdırıram.

Vəzifəmin ikinci hissəsi daha çətin və mürəkkəbdir, belə ki, mən mükafatlandırdığınız yazıçının prozaik əsərləri haqqında nəsə deməliyəm.

Amma yazıçıdan və onun əsərlərindən danışanda, həmin əsərləri yaratmış və öz yaratdıqlarını, yəni elə özünün bir parçasını sizlərin ixtiyarına buraxmış adamdan üstəgəl, özü və yaradıcılığı haqqında nələrisə söyləsin deyə bir şeylər gözləmək nə qədər doğru olardı? Biz yaradıcı adamlara ya uzaq, dilsiz müasirlərimiz, ya da məşhur ölülər kimi baxmağa öyrəncəliyik və çox vaxt elə hesab edirik ki, bədii əsər, yaradıcısının diri və canlı dili eşidilməzsə, bizimlə daha aydın anlaşılan dillə təmas edir. Bu nə yeni, nə də yeganə nöqteyi-nəzərdi. Hələ Monteskyö deyirdi ki, "yazıçılar - öz əsərlərinin pis hakimləridir". Hötenin bu sentensiyasını bir vaxtlar vəcd və anlaşıqla oxumuşdum: "Sənətkarın işi danışmaq yox, yaratmaqdı". Sonradan eyni fikrin unudulmaz Alber Kamü tərəfindən bir ayrı cür ifadə edildiyinə rast gələndə oxşar hissləri keçirdim.

Ona görə də mənim kiçik çıxışımın ağırlıq mərkəzini ümumiyyətlə hekayə və nəqletmə məsələsinin üstünə keçirmək daha düzgün olardı və yerinə düşərdi. Əsrlərdən üzübəri, müxtəlif şəraitlərdə duruş gətirən və var olan, kasıb komaların ocağı ətrafında eşidilən qədim patriarxal nağıllardan tutmuş, bu dəqiqə dünyanın ən nəhəng nəşriyyatlarında çap olunan əsər müəlliflərinin müasir rəvayətlərinin nəql olunduğu minlərlə dildə insanlar bir-birinə hey durmadan yalnız bir şey - insan taleyini nağıl edirlər. Belə nağılların forma və üslubları şəraitə və yerə görə dəyişsə də, ona olan tələbat azalımır, elə hey uzanır, uzanır və sonsuzluğa üz tutur. Hərdən mənə elə gəlir ki, bəşəriyyət ağlı kəsməyə başlayandan bu yana eyni bir nağılı, hekayəni milyonlarla variantda nəfəsinə və nəbzinə müvafiq şəkildə danışmaqdadı. Və bu hekayət əfsanəvi Şəhrizadın rəvayətləri kimi, sanki cəlladı aldatmaq istəyir, bizi hədələyən faciəvi taleyin qaçılmaz sonluğunu bir az daha irəli atır, həyatın bitməz-tükənməz olması illüziyasını yaradır. Bəlkə nağılçı öz hekayəti ilə adamlara bu dünyada özünü tapmağa kömək göstərmək üçün cəhd edir? Bəlkə onun ali vəzifəsi odur ki, bu dünyada vaxtından əvvəl cəlladın-həyatın baltasına tuş gələrək özünü ifadə etməyə zamanı olmayanların da yerinə danışmalıdı? Ya bəlkə qaranlıqda qorxmamaq üçün oxuyan uşaq kimidi nağılçı, öz-özünə danışır? Bəlkə bu hekayənin məqsədi taleyin bizə tez-tez rast saldığı qaranlıq yolları işıqlandırmaq, yaşadığımız və heç də həmişə baş açmadığımız həyat haqqında, zəifliyimiz üzündən anladığımızdan, dərk etdiyimizdən daha artıq danışmaqdır? O qədər olur ki, elə usta nağılçının dilindən biz nə etdiyimizi və nəyi edə bilmədiyimizi, nəyi eləməli olduğumuzu və nəyi əldən buraxdığımızı öyrənirik. Ola bilsin ki, məhz bu yazılı və şifahi hekayələr öz-özündə bəşərin həqiqi tarixini gizlədir və o da ola bilər ki, məhz onları oxumaqla bizlər, anlamasaq belə, həmin tarixin mahiyyətini hiss etmiş olacağıq. Özü də həmin tarixin indiyə və ya keçmişə aid olmasının heç bir fərqi yoxdur.

Predmeti keçmiş olan hekayədən, nəqletmədən söz düşmüşkən, qeyd etmək lazımdır ki, keçmişdən yazmanın çağdaşlığa xor baxmaq, müəyyən mənada həyata arxa çevirmək olması kimi bir təsəvvür də vardır. Düşünürəm, tarixi roman və povest müəllifləri bu fikirlə razılaşmazdılar, daha çox, bizim indi adlandırdığımız zamandan keçmiş adlandırdığımız zamana, yüzilliklərin kandarından o yana yalnız yuxuda mümkün olan rahatlıqla necə adladıqlarını özlərinin də anlamadıqlarını etiraf etməyə meyilli olardılar. Bir də məgər keçmişdə və indi rastlaşdığımız problemlər, hadisələr oxşar deyilmi? İnsan öz icazəsi olmadan və iradəsinə rəğmən doğulur. Və budur, o artıq varlıq dəryasına atılıb. Üzmək lazımdır. Yaşamaq, öz-özünlə olmaq lazımdır. Bütün ətrafın atmosfer təzyiqinə davam gətirmək, bütün qəzalara, özünün və özgələrinin nəzərdə tutulmayan və tutula bilməyən əməllərinə, çox vaxt da gücümüz və imkanlarımız xaricində olan işlərə davam gətirmək lazımdır. Daha çətini isə bütün bunları anlamaq yükünü çəkməkdi. Bir sözlə, insan olmaq lazımdır.

Beləliklə, keçmişi və gələcəyi öz istədiyi kimi ayıran xəttin o tayında da yazıçı elə həminki insan taleyi ilə üzləşməli, onu görməyi və daha yaxşı anlamağı bacarmalı, onunla bir can olmalı, onu oxucularına daha yaxşı, rahatlıqla və inandırıcılıqla anladacaq təhkiyəsinə ram edənə qədər öz nəfəsi və qanı ilə qızdırmalıdır.

Buna necə, hansı üsullarla və yollarla nail olmaq olar? Bir qism buna azad və sərhədsiz təxəyyül oyunları, başqaları tarixi faktların və ictimai hadisələrin uzun-uzadı, incəliklə araşdırılması sayəsində, digərləri ötən dövrlərin mahiyyətinə və varlıqlarına sirayət etməklə, bəziləri isə "Tarix nədir? Romanlarımı asdığım mismardır" deyən həmin o məhsuldar fransız romançısı kimi möcüzəvi şən rahatlıqla nail olurlar. Kəsəsi məllifin öz əsərini yarada biləcəyi yüzlərlə üsul və yol vardır, amma yenə də əsas və həlledici mahiyyət kəsb edən əsərin özüdür.

Tarixi roman müəllifi müfəssəl izah və epiqraf yerinə qədimlərin bir fikrini götürə bilərdi: "Cogitavi dies antiquos et annos aeternos in mente habui!"

Ancaq heç bir epiqraf olmadan belə onun yaratdığı əsər də elə bu haqdadır.

Bir də nəhayətdə bütün bunlar texnika, metod və vərdiş məsələsidir. Az və ya çox dərəcədə maraqlı intellektual oyundu. Yazıçının keçmişi və ya indini təsvir etməsi, yaxud cəsarətlə gələcəyə tuşlanması bir elə vacib deyil; Vacib olan - onun təhkiyəsinin canındakı ruhdur, onun kitabının oxuculara ötürmək istədiyi başlıca mirasdır. Burda isə əlbəttə, qayda və qanunlar yoxdur və ola bilməz. Hər kəs öz hekayəsini ona miras qalmış və əldə etdiyi meyillərinə və baxışlarına uyğun olaraq öz daxili ehtiyacına, bədii imkanlarına görə qurur; hər bir kəs danışdığı hekayəyə görə mənəvi məsuliyyət daşıyır və hamıya hekayəsini danışmaq azadlığı verilib. Amma hesab edirəm, müasir nağılçının öz əsrdaşlarına danışdığı hekayənin forma və məzmunundan asılı olmayaraq nifrətlə zəhərlənməməsi, bu dəhşətli silahın gurultusu ilə kar olmaması, daha çox məhəbbətlə diktə olunması, geniş, aydın və azad insan ruhu ilə istiqamətlənməsini arzu etmək imkanı da verilib. Zira, hekayəçi və onun hekayəsi bu və ya başqa yolla insana, bəşəriyyətə xidmət etmirsə, deməli, heç nəyə xidmət etmir. Əsas və vacib olan da elə budur. Başlanğıcda olduğu kimi bir daha dərin və səmimi minnətdarlıq hissi ilə bitirmək istədiyim öz qısa çıxışımda mən məhz bunu qeyd etməyi lazım bildim.

Tərcümə: Səlim Babullaoğlu,

Rəbiqə Nazimqızı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 8 may.- S.31.