Həvva

hekayə

Sevdikcə sevilənlər

Allahın da sevdikləridir...

V.M.

Şəhər ara-sıra illərin yaddaşı hopmuş, daşları artıq qaralmış, köhnə qotik binanın fasadını xatırlatsa da, məscidlərin minarələri hələ sökülməmiş məhəllələrdə, göydələnlərin arasından uca və əzəmətli görünürdü. Özündə hər əsrdən bir nişanə daşıyan bu qədim şəhərin ilkin görünüşündən bu yana yeganə şahidlik edən isə mavi dənizdi...

Dənizkənarı bulvar boyunca uzanan ikitərəfli yolun sağı və soluyla şütüyən, əsasən tünd-qara, ara-sıra ağ, qırmızı, yaşıl, badımcanı rəngli avtomobillər, hətta işıqforda da vurnuxur, siqnal verir, digərlərindən daha tez mənzil başına yetişməyə can atırdılar.

Bircə o tələsmirdi. Arxadan gələn avtomobillər onu sıxmasaydılar o, daha az sürətlə hərəkət edərdi...

Nədənsə, ürəyi sıxılırdı. İdarə etdiyi bahalı "Mersedes" sanki onun deyildi. Yad bir adamın avtomobili kimi idarə edirdi. Restoranda başqasının pul verib sifariş verdiyi musiqiyə oynayırmış kimi sürürdü maşını. Ürəyini ona vermiş o dünya gözəlinə sahiblənə bilmədisə, indi sahibi olduqlarının nə anlamı vardı? Adətən, illər keçsə də bir gün də olsun unuda bilmədiyi, o sevgisini xatırlayanda bu hissləri keçirirdi... Hər dəfəsində də ürəyi sancırdı.

Bütün şəhəri beş barmağı kimi tanısa da, bircə o məhəlləyə tərəf bir dəfə də olsun getməmişdi.

Bu gün ürəyi daha şiddətlə ağrıyırdı.Yolu sola burulub, köhnə məhəllələrinə doğru nə vaxt istiqamət götürdüyünü özü də anlamadı... Evi satıb məhəllədən köçdüklərindən sonra qız onu çox gözlədi. O da bir gün gəlib qıza elçi düşəcəyi günə çatmaq üçün çox çalışdı. Amma gecikdi. Qız ərə getdikdən sonra o məhəllənin yolunu tamamən unutmağa çalışdı. Unuda bildimi?

Gör bir neçə ildir o məhəlləyə getmir. Köhnə qonşulardan olan tay-tuşlarının bir-ikisi ilə telefon əlaqəsi saxlayır. Əsasən də o çoxbilmiş "sağdişi" ilə. Sonuncu dəfə telefonda ona demişdi ki, məhəlləni söküb, yerində göydələnlər tikiblər.

Heç olmasa uzaqdan da olsa, o məhəlləni, göydələnləri görmək istəyirdi... Gör bir nə qədər zaman keçib...

Evlərinin bir-birinə sığınmış gülbax üzlükləri kimi, sakinləri də biri o birinə gülümsəyən məhəllə şəhərin ən hündür yerindəydi...

O isə yeni boy atmış cavan palıd ağacı kimiydi. Yarpaqları yamyaşıl, hər il bir qədər də ucalan, yağışlardan pöhrələnən, günəşə doğru can atan əzəmətli gənc bir palıd...

Məhəllədə hamı bir-birini tanıyırdı. Uşaqların hamısı yaxınlıqdakı məktəbə gedirdilər. Amma o qızı atası avtomobilində səhər məktəbə aparıb, dərslər qurtarandan sonra da evlərinə gətirərdi.

Hər şey sözdən başlayıb deyirlər. O və həmin o qızın sevgisi içərisində minlərlə söz olan kitabdan başladı. Qızın qardaşı Əzəmətdən universitet imtahanlarına hazırlaşmaq üçün kitab istəmişdi.

- Bacımda o kitabdan var. Deyərəm verər, gətirərəm sənə, - demişdi Əzəmət.

Əzəmət kitabı gətirəndə arasında qızın şəkli vardı. Oxuyub qurtardıqdan sonra geri verdikdə o da öz şəklini qoydu kitabın arasına.

Qızın şəklini isə qaytarmadı... Qız da onun şəklini qaytarmadı...

Adı Yarminə idi o qızın. Məhəllədə işdən sonra gecə qaralana kimi nərd, domino oynayan yaşlılar da, tində yığışıb bütün dünyanı ciblərində gəzdirən cavanlar da yalnız o anı gözləyirdilər... Bu barədə bir kəlmə də kəsmədən, sanki heç kimin yadına da düşmədiyi o saatı...

Hər gün axşam saat səkkizdə Yarminənin anası və nənəsi qızı ortalarına alıb məhəllənin ətrafına bir neçə dövrə vurub yenidən evlərinə çəkilirdilər...

Onlar məhəllədə dövrə vurduqları dəqiqələrdə bu küçənin sakinləri yavaş hərəkətli kino lentinin personajlarını xatırladırdılar...

Yaşlılar başlarını qaldırmadan ah çəkib gözaltı o tərəfə baxır, cavanlar isə bədənlərindən keçən giziltini azaltmaq üçün siqaretə qullab vururdular...

Anası ilə nənəsi Yarminəni sağ və soldan əhatəyə alıb, görünməz etməyə çalışsalar da, hər kəs dörd gözlə uzağı görürdü...

Çiynindən aşağı uzanan zil qara saçları, cazibədar qaməti, bir baxışıyla hər kəsi məst edən iri ala gözləri açıq aydın bəyan edirdi ki, bu şəhərdə, bu gözəllikdə başqa birisi yoxdur. Ürkək ceyran kimi arabir sağa-sola baxmaqla ətrafdakıların ürəyini oxlayırdı...Yarminə hava almaq bəhanəsi ilə ana və nənəsini məcbur edirdi ki, həyətə çıxsınlar. O, Vasifi bir gün görməsəydi məhv olardı. Vasif də qızı görmək üçün axşamın o saatını gözləyirdi...

O, tindəki cavanlardan bir qədər aralıda, ağacın altında iki dostu ilə dayanardı. Qız onun gözündə ağ duvaqlı gəlindi, sanki yerimir, bəyaz göyərçin kimi aramla uçurdu. O, bəy, yanındakı iki dostu sağdişi və soldişi idilər...

Çoxbilmiş sağdişi elə bil onun içini oxumağa çalışırdı:

- Dünən anası bizə gəlmişdi. Anama deyib ki, qızı yaman çox yerdən istəyirlər. Atası da elan edib ki, bir-iki aya məktəbi qurtaran kimi verəcək qızı...

O susmuşdu. Amma sağdişi də, nədənsə, çəkinib çox şeyi deməmişdi. Yarminənin anasının sağdişigilə gəlməkdə məqsədi başqa idi. Eşitdirmişdi ki, qızın ürəyi Vasifdə, yəni ondadır... Vasif də qızı sevir...

- Ay qız, bunun anası hara baxır? İkisi də gül kimi uşaqdırlar. Bir-birlərinə çox yaraşırlar. Gedib yalvarası deyiləm ki?..

Atası onları tərk edib gedəndən anası iki növbə işləyirdi. Yorğun-arğın gəldikdən sonra da yuxuya gedənə kimi deyinirdi: - Qoydu getdi. Yorulmuşam. Başınızın çarəsinə baxın...

Sonra anası bu yükə dözmədi. Xəstələndi. Evi satmaq məcburiyyətində qaldılar.

Atası ona, bacı-qardaşlarına, anasına sahib çıxa bilmədi. Doğmalarına o sahib çıxdı... Amma Yarminəyə sahiblənə bilmədi. O indi anlayırdı ki, sahibsiz qalanlar həyatın onlara göstərdiyi lütfsüzlükdən dolayı, daha qətiyyətli olmalı, sevdiklərinə daha sıx sarılmalıdırlar...

Köhnə məhəlləyə nə vaxt gəlib çıxdığını heç özü də anlamadı... Sinəsindən elə bir ağrı tutdu ki, artıq dözə bilmədi. Maşından düşdü. O boyda məhəllənin yerində dördkünc, düzbucaqlı, eyni eyvan və pəncərələrdən ibarət bina dururdu. Binanı sanki daş-daş hörüb qaldırmamışdılar. Köhnə məhəllənin ürəyinin üstünə pərçimləmişdilər. Gözəl tortun qıraqlarını kəsmək üçün istifadə olunan dördbucaqlı iti bıçaq kimi...

Yıxılmamaq üçün yapışdığı, maşının qapısının uc hissəsinin ovcuna batdığını görüb, qapını itələyib örtdü.

Göydələnin birinci mərtəbəsindəki əczaxananın önündə dayandı. Bu bina Yarminəgilin evlərinin yerində tikilmişdi. Köhnə məhəllədə Yarminəgilin birmərtəbəli evlərinin pəncərələri küçəyə baxırdı. O pəncərələrdə pərdələr elə asılmışdı ki, içəridəki otaqlarda yanan işıqlar da görünməzdi. Amma pəncərələrinin önündən keçəndə ona elə gəlirdi ki, qız ona baxır...

Nəfəs ala bilmirdi. Sinəsindəki ağrı dözülməz həddə çatmışdı. Ürəyi sanki yerindən qopacaqdı. Özünü birtəhər əczaxananın qapısından içəri atdı.

Ağrının təsirindən şokdaydı. Sanki ayaqları yerdən üzülürdü. Şad bir xəbər verirmiş kimi bir anlıq gülümsəyib, şüşə vitrinin arxasından güclə görünən ağxalatlıya xırıltılı səslə - Deyəsən, mən ölürəm, - deyərək səndirləyib yerə yıxıldı...

İnsan öləndə hər şey son gördüklərindən başlayır. Yuxarıdan bir-iki düyməsi açıq olan xalat ağarıb-ağarıb, süd kimi işığa çevrildi. Məkan büsbütün ağardı. Sonra dairələnib qaranlıqda hərəkət etməyə, onu da arxasınca aparmağa çalışdı. Ruhu bədənindən çıxıb işığın arxasınca getmək istəsə də, kimsə sinəsindən basıb onu silkələyir, ruhunun ayrılmasına icazə vermirdi.

Beləcə, bir xeyli silkələndikdən sonra gözləri önündə gənc Yarminə göründü. Elə o illərdə olduğu kimi, həmin yaşda, eyni gözəllikdə, - "Aman Allahım, mən cənnətə düşmüşəm. İlahi, Sən məni axır ki, Yarminə ilə qovuşdurdun. Mən necə də xoşbəxtəm.Yarminəm ilə cənnətdə əbədi yaşayacam. Sənə şükürlər olsun, Allahım". Qızın sinəsi gözlərinə yaxın məsafədə qalxıb enir, həyatı boyu sevdiyi o qız indi cidd-cəhdlə onun sinəsindən basırdı...

- Gözlərini açdı, şükürlər olsun...

Gənc Yarminə bir qədər duruxub əllərini onun sinəsindən götürdü. Qız onun əlini əlinə alıb nəbzini yoxladı:

- Yaman qorxmuşdum. Sizi həyata qaytara bilməsəydim ömrü boyu özümü günahkar hiss edəcəkdim.

Yarminə əlindən daha bərk yapışıb onu dikəltdi. Yaxından baxdığında qız daha da təravətli və gözəl görünürdü. Arxadan boylanan ağxalatlı qadın Yarminəni göstərib, - Mənim qızımdır. Adı Həvvadır. Tibb Universitetində oxuyur. Əczaxananın arxası bizim mənzildir. Ara divarına qapı qoymuşuq. Sizin yıxıldığınızı görüb özümü itirmişdim. Tez Həvvanı qapıdan səsləyib çağırdım. Universitetdə onlara ilk yardımı da öyrədirlər, - dedi.

O, bir qadına baxdı, bir də əlini hələ də buraxmayan gənc və gözəl Yarminəyə. Amma nədən arxadakı bu qadın onun adının Həvva olduğunu deyir. Həyatla ölüm arasında hələ də harada olduğunu anlaya bilməsə də qadının, - Siz mənə çox tanış gəlirsiniz. İllər əvvəl yaxından tanıdığım birinə bənzəyirsiniz. Şükürlər olsun ki, həyatdasınız, - sözlərindən sonra ilk məhəbbətini, Yarminəni tanıdı.

Ölümdən döndüyünü artıq anladı... Allah ona ikinci həyat vermişdi...

- Mən həm də ürək klinikasında tibb bacısı işləyirəm. Səhər gəlin ürəyinizi müayinə etdirək, - Həvva gülümsədi, - Sizə ürəyinizi qorumaq lazımdır.

- Gələcəm, hökmən gələcəm...

Vahid Məmmədli

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 25 sentyabr.- S.12.