Əyninə gözəl yaraşır Bu fəsil sənin...

 

 

Bu qışın ən əsəbi vaxtında

 

yerin də, göyün də

 

Acısını, yanğısını soyutmaq üçün yağdı yağış.

 

Yağıb da yerin də, göyün də

 

əsəbini yuydu,

 

Könlünü oxşadı,

 

Üzünə günəş doğdu hər tərəfin.

 

Qış kimi idi elə Günəş də,

 

İsitmirdi,

 

Varlığı - təbəssümü bəs etmirdi

 

bu təbəssümlü qış gününə...

 

Bəs bu yağış hardan idi?

 

Buludlardan aşağa

 

Göy üzünün bahar dolu sinəsi

 

enib-qalxdıqca

 

Günəş göz yaşları ilə təsəlli verirdi.

 

Hər şey bir ümid dadırdı.

 

Bu dünyanın məzar boyda vicdanını

 

Günəşin göz yaşı oyadırdı.

 

 

***

 

Külək bu kəndin saçlarını darayır

 

Bir qış səliqəsi var -

 

Qız səliqəsinə oxşayır.

 

Tellərinə bir az soyuq yayır

 

ətir əvəzinə.

 

Bu kəndin alın yazısıdır bu külək

 

şeir yazılır kənddə

 

Sətir əvəzinə.

 

Daha gözəl dinir

 

Daha gözəl görünür

 

Qış donlu kəndimiz.

 

Çıxarır dünyanın mavi gözünü

 

Əyri bacalardan çıxan tüstüsü.

 

Yağan yağışlar qırış-qırış yolların ütüsü.

 

Mehriban buludlar

 

İsti nəfəslərin

 

Pəncərəyə hopmuş hənirtisi.

 

Əyninə gözəl yaraşır

 

Bu fəsil sənin.

 

 

***

 

Yorulmuşam yüz ölçməyə, biçməyə,

 

Yüz suala bircə cavab seçməyə,

 

bacarmıram çirmələnib keçməyə

 

Ağıl adlı dəryadan.

 

 

Yaramadı, tərs gətirdi düşüncəm,

 

Ağıl mənə işgəncədir, işgəncə.

 

Dəli olub mən özümə gəlincə

 

Gördüm yaşayır adam.

 

 

Qəlb - gözümün aynasını silməyə,

 

Hey uğrunda vuruşmağa, ölməyə

 

Ağıl məni çağıranda gəlməyə, -

 

bildim yaman inadam.

 

 

***

 

Zaman mənlə yarışmasın - uduzar,

 

hey öpürəm böyüməyən o qızı.

 

Yad adamtək əllərindən tutmayan,

 

zaman ilə yeriməyən o qızı.

 

 

Bu albalı ağacına heyranam

 

gizlənmişəm vedrə ilə budaqda.

 

Meyvəsini mən dərməyə çıxmışdım

 

düşəmmirəm o budaqdan bu vaxta.

 

 

Sən nə gözəl ay imişsən, may ayı,

 

dəcəlliyim ot-ələfdə itmədi.

 

Bu tərəfdə tale məni qarğıdı,

 

o tərəfdə xoşbəxtliyim itmədi.

 

 

Çiyələyi yaşıl-yaşıl yeyəndən

 

qızarmadı o çiyələk bir də heç.

 

İlişmişəm bacım deyən sözlərə

 

Hirsim keçmir, anam deyir bura keç...

 

 

***

 

Kimdir bu gülüşün sahibi, Allah

 

Bu qədər adama qarışıbdımı?

 

Yoxsa gülüşləri adam içində

 

Özüysə göylərə daşınıbdımı?

 

 

Dodağından qopan bu incə səslər

 

Elə bil çağırır məni yanına.

 

Ayrılıb bu qədər adamdan, indi

 

Hopmaq istəyirəm sənin qanına.

 

 

Bəlkə də o qədər gözəl deyilsən

 

gülüşün böyütdü səni gözümdə.

 

Qısqandım səsini bu yer üzünə

 

bir günah görməzsən indi özündə.

 

 

Hardasan, hardasan üzə çıx, ay qız

 

Tanrı da bəyənmir dərd verənləri

 

Səni and verirəm gülüşlərinə

 

Mən şeir yazınca gəl üzübəri.

 

 

 Daş təbəssüm

 

 Öz üzümə gülümsəyən

 

Əksim, necə xoşbəxtsən?

 

Şəkillərdə daşa dönən

 

Səsim, necə xoşbəxtsən.

 

Bu gülüş aldadır indi hamını,

 

Aldadır dünyanın qoca başını.

 

Dost, düşmən yanında xoşbəxtliklərim

 

Edibdir hər zaman uca başımı.

 

Özüm də inanmışam təbəssümlərə

 

Qarışqa yerişim sürətlənibdir

 

Olub

 

Ümid işığında işıq sürəti.

 

Ən aciz vaxtımda təbəssümlərim

 

Həyatla döyüşməyə verib cürəti.

 

Atamtək qolumdan qaldıran olub,

 

Anamtək canını yandıran olub

 

Bu kino dünyanın qəm səhnəsini

 

Elə artisti kimi dandıran olub

 

Şəkil təbəssümüm, daş təbəssümüm.

 

 

***

 

Könlüm darıxır hələ səninçün,

 

Səni unutmağa yetməyir gücüm.

 

İnciyə bilirsən gəl məndən inci,

 

Uğrunda mən ölsəm xoşuna gəlməz?

 

 

Nə çoxdur talelər qaralı, ağlı

 

Bir günü düzənli, on günü dağlı.

 

Eşqinin qurbanı olan bu ağlı

 

Götürüb gəlsəm xoşuna gəlməz?

 

 

Üzümdə gəzdirmə baxışlarını

 

Yağdırma üstümə qışın qarını.

 

Elə qürurlusan göz yaşlarını

 

Üzündən mən silsəm xoşuna gəlməz.

 

 

***

 

Saatın bu zamanı,

 

gecənin bu üçündə

 

üz-gözündən şeir yağa

 

elə yuxu biçimdə.

 

Durub üzü qibləyə

 

əllərini açasan,

 

şeir dönüb dua ola

 

əllərinin içində.

 

Gecənin tellərinə sığal verən əl ola

 

Bu sevgili şeirlər.

 

Elə alıb apara

 

bu nisgilli şeirlər.

 

Azanadək sevindirə

 

elə azan səsitək.

 

Şeir, qeybdən gələn səs,

 

səni yaxında hiss edirəm

 

Yaradanın nəfəsitək.

 

***

 

Yuxu alır ağuşuna gözümü

 

Bu dünyanın üstünə çəkirəm kirpiyimi.

 

Günəş gülənə kimi.

 

Zülmət ölənə kimi.

 

Şirin, rahat yuxumdur

 

Sakit olan vicdanım,

 

aram olan ürəyim.

 

Halallıqla yediyim bircə tikə çörəyim.

 

Yuxu düşüncəmin güzgüsü,

 

Ruhumun oyaq səsidir.

 

Yuxu ölümə gedən

 

Əcəlin ayaq səsidir.

 

 

***

 

Bu qışın ən əsəbi vaxtında

 

Elə qışın da, elə yerin də, göyün də

 

Acısını, yanğısını soyutmaq üçün yağış yuyurdu.

 

Könlünü oxşayırdı.

 

Üzünə günəş doğmuşdu.

 

Qış kimi idi elə günəş də

 

İsitmirdi.

 

Varlığı, təbəssümü bəs etmirdi.

 

Bu təbəssümlü qış günündə

 

Bəs bu yağış hardan idi?

 

Bahar dolu sinəsi

 

Enib qalxdıqca

 

Günəş göz yaşları ilə təsəlli verirdi.

 

Hər şey bir ümid dadırdı.

 

Bu dünyanın məzar boyda vicdanını

 

Günəşin göz yaşı oyadırdı.

 

 

Atlaz RZAYİ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 5 fevral. S. 30.