Bilal QOCA

Məndəki Vaqif

Qalsın ulduzdakı, gündəki Vaqif

Özündə gəz, kimdi səndəki Vaqif,

Getsin küçədəki, tindəki Vaqif,

Mənadı, görkəmdi məndəki Vaqif.

O mənimlə birgə gəzir aləmi,

Çökdürür gözümə sevinci, qəmi.

Onu tamamladı Vurğun qələmi,

Hayıf, bir az kəmdi məndəki Vaqif.

Gün kimi çıxmağı öyrədir mənə,

Çay kimi axmağı öyrədir mənə,

Gözələ baxmağı öyrədir mənə,

A qardaş, aləmdi məndəki Vaqif.

Lələk qələmiylə hey yazır, yazır,

Sevinci, qəmiylə hey yazır, yazır.

Şair aləmiylə hey yazır, yazır,

Hər mənada cəmdi məndəki Vaqif.

Bir gül solmağına baxıb ağlayır,

"Doğru halət..." üçün sinə dağlayır.

Şahın zəncirindən tutub saxlayır,

Hökmümdü, qüvvəmdi məndəki Vaqif.

Oynaq qoşmaları bir müəmma, sirr,

Torpağa sığışmır, göylə əlləşir.

Kinlə, cəhalətlə yaman üzləşir,

Gedəsi Məkkəmdi məndəki Vaqif.

Hər sözdə nə qədər işlədibdi fənd,

Yığılıb Bilalın könlünə bənd-bənd.

Birinə şəhərdi, birinə bir kənd.

Yaralı ölkəmdi məndəki Vaqif.

Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 16 iyul.- S.31.