Üzlərdə təbəssüm
Hekayə
Unudulmaz şair dostum, səmimi insan
Oqtay Rzanın xatirəsinə
Birdən
sinəsində nəsə qırıldı elə bil.
Başı ağırlaşdı, gözlərinə tor gəldi,
qulaqlarında uğultu qopdu...
...Özünə
gələndə çırpınıb yerindən qalxmaq istədi.
Ağrıdan tərpənə bilmədi, nəfəsi təngidi.
Arxası üstə, gözləri tavana zillənmiş halda
uzana qaldı. Birdən başının üstündə ona
baxan bir cüt göz gördü. Şəfqət
bacısının zərif səsini eşitdi:
-
Professor, gözlərini açdı.
- Hə,
özünə gəlir.
Professorun
mülayim səsini eşidib zarıdı:
-
Ağrıdan tərpənə bilmirəm heç... -
Professor onun əlindən tutub yüngülcə sıxdı:
- Narahat
olmayın, müalicə edərik, sağalarsınız,
inşallah.
***
Təcrübəli
təbibin müalicəsi tezliklə özünü göstərdi.
Xəstə təzəcə ayaq tutub yeriməyi öyrənən
uşaq kimi palatada kövrək addımlarını atır,
yorulanda yatağına uzanırdı. Professorun məsləhətilə
hər gün beləcə təkrar olunurdu. Günbəgün
babatlaşırdı. Artıq ona dəyməyə gələnləri
yanına buraxırdılar.
Bir
gün şair dostu özünəməxsus hay-küylə
palataya girdi. Onu bağrına basıb sorğu-suala tutdu:
- Birdən-birə
nə oldu sənə, axı? Vallah, eşitdim, inanmadım.
Dedim ola bilməz, o ki sapsağlam, civə kimiydi. Həmişə
hərəkətdə, tədbirlərdə, xeyir-şərdə,
məclislərdə…
-
Özüm də məəttəl qalmışam.
Yaxşı ki, professor müalicəmlə özü məşğuldur.
Sağ olsun, hər cür qayğı göstərir. Mən
də yavaş-yavaş üzə gəlirəm, deyəsən.
- Allaha
şükür, görürəm yaxşısan, maşallah.
Qardaş canı əlim-ayağım yüngüldür. Bax,
əlim əlinə dəydimi, həmişəki kimi
sapsağlam olub quş kimi uçmaq istəyəcəksən...
- Haraya?
Qazaxa, Şirvana, Muğana?
Təzəcə
ayaq tutan xəstənin zarafatyana sualı şair dostunu
uğundurdu, çiyinlərini titrədib qəşş elədi:
- Ay sənin
məzən olsun. Həmişə deyirəm də, sən
başdan ayağa yumorsan, səmimiyyətsən, vallah.
O, ani
olaraq susub baxışlarını çarpayıda balınca
dirsəklənən xəstənin başı üstündən
məchul nöqtəyə zilləyib xəyala daldı elə
bil:
- Sən
deyən yerlərə ilham pərisinin qanadlarında
uçarıq, inşallah. Amma hələlik gəl
yaxından başlayaq. Günü sabah təzə
kitabımın təqdimatına aparmaq istəyirəm səni.
Rəyini bilmək, sözünü eşitmək,
özün bilirsən, necə xoşdur mənə. Heç
narahat olma, öz maşınımda aparıb gətirəcəyəm
bura.
Şair
başını buladı.
- İcazə
vermir professor, heç dəhlizə çıxmağa qoymur.
Çox ciddidir. - Dərindən köksünü
ötürüb üzrxahlıq elədi. - Bağışla,
sən Allah, mənə qalsa mütləq gedərəm, bilirsən
xasiyyətimi. Amma, - əlini
ürəyinin üstünə qoydu, - amma qoymur bu, salıb əldən
məni. Vaxtında fikir verməmişəm, indi altını
çəkirəm. Bu yandan da təzyiq aman vermir, hey
oynayır, aşağı-yuxarı...
***
O,
professorun tövsiyələrinə, məsləhətlərinə
can-başla əməl edir, səylə müalicə olunur,
günbəgün gümrahlaşırdı.
Xüsusən,
gündüzlər şair dostu demişkən,
özünü quş kimi yüngül hiss edirdi. Sanki
ilhamının qanadlarında gözəlliyinə heyran olduğu
yerləri gəzib-dolaşır, ədəbi məclislərdə,
yubiley təntənələrində, təqdimat mərasimlərində
sözünü deyir, şeirini oxuyurdu. Dostları, pərəstişkarları,
şeir həvəskarları xasiyyətini yaxşı bilirdilər:
ölkənin hansı bölgəsində olur-olsun - yaxın,
ucqar onun üçün fərqi yoxdu, ədəbi mərasimlərdə
mütləq iştirak edirdi. İndi yaşa dolub
ahıllaşsa da bu adətindən əl çəkmirdi.
Maşallah, həmişə qıvraq görünür,
söz deyib, şeir söyləyəndə isə lap
gümrahlaşırdı. Və birdən heç kimin
gözləmədiyi halda... ağır xəstələndi. Dərin
yuxudan oyanırmış kimi özünə gələndə
acı-acı fikirləşdi ki, ürəyi sözünə
baxmır, namərdlik eləyir, deyəsən, yarı yolda
qoyacaq onu. Ancaq professor razılaşmadı onunla, əksinə
qınadı şairi: "Ürəyini yormusan, incitmisən,
- dedi, - elə bil unutmusan, heç saya salmamısan,
ağrıyanda da fikir verməmisən, məhəl
qoymamısan, "əşşi keçib gedər", - deyə
arxayın olmusan özünə, qorxmusan ki, işin
yarımçıq qalar. Həmişə harasa tələsmisən...
Və tələsə-tələsə yadından
çıxarmısan özünü, ürəyini".
Professor
yetərincə dünyagörüşlü, məlumatlı,
bilikli, kamil insan, ziyalı idi. Dalğalı
gümüşü saçı, yaraşıqlı gülər
üzü elə bil palatanı işıqlandırır, hər
xəstə ilə "öz adamı kimi"
görüşür, "öz dilində"
danışır, ürəklərə yüngüllük gətirən
ünsiyyət yaradırdı. Şairin xətrini məxsusi
istəyir, gərgin iş gününün axırında
onunla arxayın ürək söhbəti edirdi.
Özünün dediyi kimi "nadir kitabları
çıraqla axtaran", mütaliəsiz keçinməyən
professorun qibtə edilən hafizəsi vardı. Söhbət əsnasında
yaddaşında daşlaşan aforizmləri, hikmətli
sözləri yerli-yerində işlədirdi.
Bir dəfə
söhbətin şirin yerində o, şairə zənnlə
baxıb özünəməxsus avazla sinədən dedi:
Vətənin
mərd qızı, oğlu qocalmaz,
Torpağa
köküylə bağlı qocalmaz!
Nurlu sifətinə
qırış qonsa da,
Müdrik
adamların ağlı qocalmaz!
Şair
böyük hörmət bəslədiyi təbibə kövrək
səslə minnətdarlığını bildirdi:
- Sağ
olun, professor, siz mənə sürpriz etdiniz. Heç bilməzdim
ki, sinə dəftərinizdə mənim də şeirim,
rübaim olar.
- Niyə
də olmasın? Gözəl demisiniz: "Nurlu sifətinə
qırış qonsa da, // müdrik adamların ağlı
qocalmaz!".
O,
sözünə ara verib nəfəsini dərdi:
- Siz
bayaqdan Azərbaycanı qarış-qarış gəzməyinizdən,
qələm dostlarınızla birlikdə müxtəlif tədbirlərdə
iştirakınızdan, oxucularla görüşlərinizdən
elə maraqla danışırsınız ki, adam özünü
təbiətin bir-birindən gözəl guşələrində
hiss edir. Amma deyəndə ki, xəstəxanadan
çıxandan sonra yenə həmin yerlərə getmək
istəyirsiniz, təəccübləndim.
- Burada təəccüblü
nə var ki?!
-
Əslinə qalsa heç nə! Adam daha çox gəzmək,
görmək, gözəllikdən zövq almaq istəyir.
İllah da sənət adamı, şair, sizin kimi təbiət,
gözəllik vurğunu ola. Ancaq, - o, barmaqlarını
daraqlayıb alnına tökülən gümüşü bəyaz
saçını yatımına sığalladı, - ancaq
sizə dönə-dönə dediklərimi bilmərrə
unutmayın: nə yaş o yaşdır, nə də ürək
o ürək, enib-qalxan qan təzyiqiniz, duyğulanaraq əsib-coşan
əsəbləriniz də həmçinin, - professor ani olaraq
susub sözünə davam etdi. - Elə bilməyin ki, sizinlə
sərt danışıram. Xeyr, olanı deyirəm, bu mənim
təbib kimi borcumdur. Əlbəttə, başa
düşürəm sizi, müalicə yaxşı nəticə
verir, özünüzü quş kimi yüngül hiss
edirsiniz, amma - onun üzü xoş təbəssümlə
işıqlandı, ərklə, - amma uçmaq olmaz quş
kimi, sadəcə yerimək gərəkdir, özü də
asta, narın addımlarla, tələsmədən. Daha cavan
yazarlara qoşulub dağlara dırmanmaq, nəfəsi təngidən
uzaq yollar yorğunu olmaq, məclislərdə qədəhləri
cingildədib sağlamlığı itirmək yaramaz sizə.
Məsləhət görürəm, həyat tərzinizi
yaşınıza, səhhətinizə
uyğunlaşdırın. Mümkün qədər yaxın
yerlərə, tədbirlərə gedin.
Professora
diqqətlə qulaq asan şair təvəqqe elədi: -
Sözünüzün qüvvəti, buraya, xəstəxanaya ən
yaxın yer Natəvan klubudur. İcazə versəydiniz, gedib qələm
dostumun yubiley tədbirində iştirak edərdim.
O,
özünəməxsus təmkinlə dedi:
- Siz tamam
sağalmamısınız hələ. Gündüzlər əhvalınız
yaxşılaşsa da, gecələr ağrılarınız
olur. Gərək müalicənizi başa çatdıraq.
Şair
fikirli halda etiraf etdi:
-
Doğrudur, yaxşı yata bilmirəm, gecələr
ağrılarım təzədən başlayır elə
bil.
Professor
onu məhrəm nəzərlərlə süzüb:
- Siz
olduqca duyğulu, təbiətən narahat adamsınız, -
dedi, - hər şeyi ürəyinizə salır, içinizdə
özünüzü qınayır, danlayırsınız:
niyə xəstələndim, filan yerə gedə bilmədim,
sözümü demədim, işim tökülüb
qaldı. - Sual dolu gözlərini şairə dikdi. - Məgər
belə deyil?
Şair
suçlu-suçlu başını tərpətdi:
- Elədir,
ürəyimi oxuyursunuz elə bil.
-
Xahiş edirəm, özünüzü ələ alın, səbrli,
hövsələli olun. Sizi əmin edirəm, ürəyiniz
kimi əsəblərinizin də müalicəsi öz nəticəsini
verəcək, tamamilə sağalacaqsınız və... -
yarızarafat, yarıgerçək, - və ilham pərisi yenə
yazıb-yaratmağa ruhlandıracaq sizi! - dedi.
***
Professorun
söylədiyi kimi də oldu. Şair sağalıb evinə gəldi.
Gecə ağrıları daha onu narahat etmirdi. Rahat
yatırdı. Bir gecə yuxusunda səmanın ənginliyində
quş kimi süzən bəyaz bir gözəl gördü.
Gözləri qamaşdı, qəflətən yuxudan
ayılıb qeyri-iradi yuxarıya boylandı. "Deyəsən,
yuxuda gördüyüm ilham pərisi idi", - fikrindən
keçirdi, şair dostu ilə söhbətini
xatırladı.
Səhər
telefon zəng çaldı. Əlini uzadıb dəstəyi
götürdü. Rayonda yaşayan şair dostunun səsini
eşitdi:
-
Sabahın xeyir, a qardaş, olmasın azar-bezar. Eşitdim xəstələnmisən,
gəlmişəm sənə dəyməyə. İndicə
köşkdən qəzet almışam, təzə şeirlərini
görüb çox sevindim. Şair dostumuz Adil Cəmilin sənə
ithaf elədiyi şeir yaman xoşuma gəldi. Qoy bir bəndini
oxuyum səninçün:
Bilirəm
ki, xəbərin var
Yer
qatından, göy qatından.
Tale səni
düşürməsin
İlhamının
söz atından.
Son: "O, ilhamının söz altından" düşmədi, xasiyyətini dəyişmədi, ürəyi istədiyi kimi gəzib-dolandı, Yazıçılar Birliyinin Natəvan klubundan həmişə səsi gəldi, dostları ilə yeyib-içdi, evə gəldi, yuxuya getdi, əbədi yuxuya...
Aqil Abbasın dediyi kimi, sağlığında heç kimi incitməmişdi, dünyasını dəyişəndə də belə oldu.
Yazıçılar Birliyinin tədbirlərində onun yeri görünür, Oqtay Rzanı xatırlayanda üzlərə təbəssüm qonur...
Əlövsət
BƏŞİRLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 21 may.- S.24.