"Şeir, həqiqətə əsaslanan
cəmiyyətin
qurulmasına töhfə
verən daimi axtarışdır"
Praqa Yazarlar Festivalının
qurucusu Maykl Marçın fransalı şair İv Bonfua (Yves
Bonnefoy) ilə müsahibəsini təqdim edirik.
- "Olmaq, ya da olmamaq". Hamleti təqib edən, qoca Liri qorxudan tir-tir əsdirən
"dünyada olma halı"nın
altında yatan sirri itiririkmi?
- Sizin
doğru olaraq "fundamental sirr"
adlandırdığınız şeydən
uzaqlaşırıqmı? Birincisi, bu sirrin nə
olduğunu müəyyənləşdirməli və
özümüzdən "olmaq, ya da olmamaq"
dilemmasının niyə sirr kimi yaşana biləcəyini
soruşmalıyıq. Digər, bəlkə də ən
mühüm sual budur: Müasir dünya, ən azından Qərb
sirr hissini, sirrin varlığını çoxdan
unutmayıbmı? Bu məsələlər, nəinki diqqətdən
kənarda qalır, hətta bunlar haqqında gedən söhbətlər,
müzakirələr yanlış anlaşılır, həm
mənasız, həm də xəyali nəsnələr kimi qələmə
verilir; Halbuki, mən hesab edirəm ki, bu məsələlər,
xüsusən "sirr" anlayışı haqqında dərindən
düşünmək lazımdır. Şeir
bizim hamımızın ortaq problemidir, amma onları
düşünmək bizi əsl problemimizdən yayındırmır.
Düşüncəni
canlı saxlayıb içimizdəki inkarı, fəlakət
gətirə biləcək həyati məsələləri kəşf
etməyimizə imkan verən şey sirrdir, sehrdir: Həqiqətənmi
bu qədər sadə şeydir? Sirr, sözlərlə
izah edə bilmədiyimiz, qavrama imkanlarımızla
açıqlaya bilmədiyimiz hadisə baş verəndə
ortaya çıxır.
Məntiqi təfəkkür hüdudlarından kənara
çıxan bu hadisələrə misal kimi sözlərin həm
səs, həm də məna ifadə etməsindəki həll
olunmaz paradoksunu göstərmək olar. Bəs,
paradoks bunun harasındadır? Sözlərə
məna verməklə ünsiyyət qururuq, dərk etdiyimiz,
var olduğumuz reallığı müxtəlif aspektlərdən
şərh edirik və içində
yaşadığımız həyatı yaradırıq.
Lakin digər tərəfdən də onların
çıxardığı səslərdə
düşünə biləcəyimiz və ya deyə biləcəyimiz
hər şeyə yad nəsə görürük. Bu partlayış bizi məsələnin
kökünə sürükləyir və bizi formasız bir
daş kütləsi və ya ulduzlu bir gecədə səma təsəvvürü
ilə baş-başa buraxır. Düşündüyümüz
və bildiyimiz hər şeyin üstündə və
fövqündə olan saf səs, biliklərimizin
hüdudlarını aşan, sözün nüfuz etmədiyi
və dolayısı ilə bütövlüyü
pozulmamış olan reallığı; bir sözlə, birlik
və ya mistik olaraq təsvir etdiyimiz bir təcrübəni
qavramağa imkan verir. Dilin öz içindəki
hərəkəti də gündəlik həyatımızı
qurmağa kömək edir. Mənim
üçün dildə sirr; Sözlərin bizi bir-birindən
tamamilə ayrı olan iki əks istiqamətə sürükləmək
qabiliyyətidir.
Üstəlik, mən bunu "olmaq, ya da olmamaq"
sitatında qeyd etdiyiniz sirr başda olmaqla bütün digər
sirləri özündə ehtiva edən fundamental sirr kimi
görürəm. Bu sözlər bizə seçim etməli olan Hamletin
böhranını göstərir, lakin dərinliklərdə
bizə olmağı, ya da olmamağın tamamilə əks nəsnələr
olmaqdan çox, kökündə bulanıq bir vəziyyət,
sürətli dəyişikliklər prosesi, daha doğrusu, bir
şəxsiyyət məsələsi olduğunu sübut edir.
Əslində bu da bir faktdır, danışanda,
qarşı tərəfə bir məna çatdıranda nə
etdiyimizi düşünək. Bir məna sahəsi
yaradır və bu məkanın hüdudlarında "var
olduğumuza" inanırıq, ancaq kənardan görə
bildiyimiz şeylərin məlumatına sahib olduğumuz halda,
varlığımızın məlumatı sanki bizə
Tanrı tərəfindən bəxş edilmiş kimi əminik.
Biz dünyanın müəyyən aspektlərini
ümumiləşdirən anlayışlardan istifadə edirik.
Amma bu məfhumlar insanın zamanla və ölümlə
münasibətindən, yəni faniliyindən irəli gələn
danılmaz subyektivlikdən heç vaxt xilas ola
bilmir. Sonra özümüzlə olan münasibətimizin bu
cür fundamental tərəfləri müxtəlif müəmmalara
çevrilərək bizi "içi boş maddi
formalardan", başqa sözlə desək, yoxluqdan başqa
bir şey görə bilməyəcək hala gətirir. Bəli,
bizi reallığın ən dərinliyinə aparan, həqiqəti
bizə gətirən bütün illüziyalardan azad olan
sözlərin səsinə qulaq asmaq üçün
özümüzü bir az mənadan məhrum
etsək də, artıq öz bədənlərimizdə və
bütün varlığın mahiyyətində yatan bu dərinlikdə
ünsiyyət qurmaq fikri zehnimizdə meydana çıxır.
Sözlərin səssizliyindən keçsə
də, bu yol var olmağı (varlığı) dərk etməyin
ən etibarlı yoludur. Sözdən məhrum
bir dünyada olmaq, heç nəyə sahib olmamaq; heç bir
şey olmaqdır. Yoxluğun mahiyyətini
sırf yoxluqla qavramaq, sözün yoxluğunda var olmaqdır.
Dolayısıyla, dillə münasibətimiz,
bir-birinə əks olan "olmaq, ya da olmamaq"
hallarının hər ikisini ehtiva edir. Bəlkə də,
Hamletin verdiyi bu sual, Danimarka Şahzadəsinin olmaq, ya da olmamaq
arasında ağlabatan seçim şansı
olmadığını anlaya bilməyəcək hala gəldiyini
və Hamletin sözlərin sirli mühakimələrini daha dərindən
dinləyib, öz içinə baxaraq
"olmamağın", qəlbində
"olmağı" axtarmalı olduğunu bizə söylədiyinə
görə Şekspir oxucularını belə məşğul
edirdi.
Başqa
sözlə, Şekspir, dünyanı
araşdırdığınızı zənn edən, lakin
zahirdə gördüklərini qiymətləndirməkdən
o yana gedə bilməyən ağlın, qədim
zamanlarda birlik şüurunu qoruyub saxlayan və insanların bu
işdə iştirakını təmin edən qurumları ələ
keçirməyə başladığını anladı. Məhz buna görə Hamlet çox böyük
önəm kəsb edir, sonu müəmmalarla hörülü
konseptual mənalar labirintini seçməyə çıxan,
iztirab və kədərə səbəb olan seçim ərəfəsində,
"ya da olmamaq"ı "və olmamaq"a dəyişən
anda tapırıq Hamleti.
Müasir insan o gündən bu günə kimi, dayanmadan
eyni seçimi edir. Bəs niyə? Çünki
həyatdan yox, maddiyyatdan yaranan texnologiya, daima birliyi təmin
edən simvolların, təbiət hadisələrinin yerini
alır. Fərdi varlıq səyahətimiz
boyu içməli su və ya digər təbii içkilər
bizi həyatdan xəbərdar edib "vəhdətə"
aparıb. İçkiləri kimyəvi
elementlərin qarışığından ibarət olan
müasir dərmanlarla əvəz etmək, bizi zəncirlənmiş
anlayışlardan, konseptual mənalardan kənara
çıxara bilməz; əksinə, bizi
ayrılığın, yoxluğun pəncəsinə
sürükləyir.
Bununla belə, şeir məhz bu ayrılığın
altında basdırılmış, vəhdət həqiqətinin
yaddaşında yatır. XVII əsrin astanasında elmi kəşflərin
gətirdiyi yeni şəraitdə şeir yazmalı olan Hamlet,
şair olmaq məcburiyyətində olduğunu, üstəlik,
şair ola bilməyəcəyini dərk
edib bunun ağrısıyla da ölür. Şekspirin
pyesi, poeziyaya olan ehtiyacı və şeirin çətinliyini
də dilə gətirir.
- Şeir adi dildən
qaçdığı məqamda varlığımızı
xilas edə bilərmi? Poeziya
dünyanın unutduğu birliyi, bənzərsizliyi yenidən
kəşf edə bilərmi?
- Bu, əlbəttə
ki, dövrümüzün ən böyük suallarından
biridir. Belə baxanda cavab da müsbətdir.
Dilin dərinliklərindəki səsi
duyduğumuzda, dilin qəlibindən qurtulduğumuzu dərk edən
bədənimiz sözün ritmini içinə hopdurur. Sözlərin semantik şəbəkəsini zəiflədib
faktların, varlıqların bizə görünməsini və
onların mənliyimizdə əksini tapmasını elə
yaxınlıqda təmin edər ki, bu yaxınlıq sayəsində
konseptual biliyin ölümcül nəticəsi olan yox
olmağın iztirabından xilas olarıq; sonra bu an uçub
gedər. Çünki hələ də
zahiri məna və anlayışlarla bağlı olan xəyallarını
əks etdirməkdə daha sərbəst olan arzularımız
sözü istismar edir. Beləliklə,
poeziya varlığın inkaredilməz faktları ilə
şeiri yan-yana qoyan bir kompromis kimi meydana çıxır.
Şeirin həqiqəti, dilin altındakı
dünyanın varlığını olduğu kimi
xatırlamaqdansa, "indi" silinərkən onu yenidən
üzə çıxarmaq əzmindən irəli gəlir.
Şeir, heç vaxt bitməyən bir işdir
və içimizdəki saf qalan şeyin nə olduğunu
birlikdə düşünərək onu tapmağa sövq edən
və eyni zamanda həqiqətə əsaslanan cəmiyyətin
qurulmasına töhfə verən daimi axtarışdır.
- Şüur bizə
şeiri tanımağa, şeiri adi dildən xilas etməyə
necə imkan verir?
- Şeir nə qədər möhtəşəm, dərin
məna yüklü olsa da, şeirdə ifadə olunan mənaları
tədqiq etməklə heç vaxt şeiri tanıyıb adi
dildən xilas edə bilmərik. Dini elmlər əqidəyə
nə qədər kömək edirsə, məna da şeirin
sirrinə o qədər kömək edə bilər. Konseptual təfəkkürün qadağaları və
seçimləri ilə qadağalar içində
yaşayanların baxış bucaqlarından fərqli olaraq,
poeziya elə bil təfəkkürlə mövcuddur ki,
şairlər öz varlıq xüsusiyyətlərinə diqqət
yetirə bilsinlər, öz daxili keçidlərindən xəbərdar
olsunlar. Oxuyan hər kəs mətndə bu
möhtəşəm anlayışın təsirlərini
görə bilər. Məsələn,
qoxuları, səsləri və rəngləri ayırd etmək
əsas bilikdir. Şeirin yenidən kəşf
etməyi qarşısına məqsəd qoyduğu şey
odur ki, yaxınlıq baxımından "rəngləri,
qoxuları, səsləri" bir-birindən ayırmaq olmaz.
Bodler, zülmət və mütləq birliyin
bir-birinin içində əks olunduğunu deyirdi. Üstəlik, buradan baxmağa davam etsək, bəzi
şeylər digərlərindən daha vacib
görünür, bunun bilavasitə nəticəsi isə
onları yeni tərzdə dərk etməkdir, bu da şeirin məhz
özüdür.
- "Ümidə məhkum"uq?
- Bəli.
Bu, poeziyanın təbiətindədir.
- Sənət
ölümsüzlüyü mümkün edirmi?
- Bu sual tələdir,
amma düşüncələrimə aydınlıq gətirməyə
imkan verən bir tələdir. Yazarlar sözlər
arasında ağıllı şəkildə
tarazlaşdırılmış, ahəngdar və ya maraqlı
forma yaratmağı, öz hüquqları və
hüdudları olan şifahi obyekt yaratmağı
xoşlayırlar. Bəzi sözlər
dialoqlarda, mətnin başqa yerlərdə, özünü irəlilətməyi
hədəfləyən müəllifin məqsədinə
xidmət etmək üçün zəiflədilir və
sözlər normal istifadəsindən çıxarılaraq
poeziya sahəsinə yönəldilir; lakin bu, o zaman baş verə
bilər ki, müəllif mənadan kənara
çıxmağı, dünya və özü ilə daha
yaxın, canlı münasibət qurmağı
qarşısında məqsəd qoysun. Həyatında
baş verənlərə göstərdiyi reaksiya, yeni
açılan söz qapısını aralaması
üçün şifahi obyektlə bağlı
narahatlığını geridə qoymasını tələb
edəcək. Belə deyək, öz məhdudiyyətlərinin
fərqindədir və düşüncə, istəyin
mübarizəsində irəli getməyi hədəfləyir.
Başqa cür desək, şeirin içində
heç vaxt yer almayan başqa bir sənət var; Şairin məmnunluq
ümidini doğrultmayan bu sənətə görə,
özünü sənətkar kimi təqdim edən hər kəs
az-çox "ölümsüzlük" arzusundadır. Şah əsərləri
ilə əsrlər boyu onları məhşurlaşdıracaq
şöhrət yollarını gözləyir; lakin şairlər
mahiyyətcə saf olan bu illüziyaya qapılmırlar.
Eşidilən
səsin, artan ritmin qavrayışındakı bütün
xarici amilləri məhv etdiyi, adi dialoqlar yenidən
başlamadan bir az əvvəlki həmin
qısa anda; yəni həyatda ölümə qalib gəlmək
mümkün olduğu qədər şeirdə də
mümkündür. Axı yenidən yaşamaq
mümkün olmayan planetdə bəşəriyyətin gec-tez
məhv olacağı açıq-aşkar
göründüyü halda, bizim ölümsüzlükdən
danışmağımız nə dərəcədə
mümkündür?
- "Mütləq
mülksüzlük ən böyük sərvətdir"?
- Bu da
başqa tələdir? Yoxsa, kinayəyə təşviq
etmə? Əslinə baxsaq, "mütləq
mülksüzlük" fikrini bir az əvvəl
poeziya haqqında dediklərimlə uzlaşdırmaq
mümkündür. Poeziya konseptuallıqdan kənara
çıxmağa çalışsa da, əslində istəkləri
ifadə etmək istəyinin konseptuallıqdan çıxmaq səyinə
mane olduğunu dərk etməkdir. Daimi bir
dövrədir; Sözlərin sonsuz ziddiyyətini başa
düşmək və sözlərdən kənara
çıxmağa çalışmaqdır. Buna nail olmaq üçün arzunu məhv etməyə
çalışmaqdansa, onu sadələşdirmək
laızmdır. Şeir, hər kəsin
düşündüyü kimi hər şeyi məhv etmək
deyil, öz varlığını, varlıq sahiblərinə
pərçimləmək və onun batini dəyərini
tanımaq üçündür. Bu, bir
neçə müsbət cəhətləri onlardan
uzaqlaşdırmadan olduqları kimi sevməkdir. Heç vaxt istəkdən vaz keçməmək, əksinə
arzuya işıq saçmaqda davam etməkdir.
Hazırladı: Nilufər
Hacılı
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 10
sentyabr.- S.31.