Doğma bir günün üzün unudarsan,

heç vaxt getməyən bir gələnin yoxdursa,

heç kimi gözləmirsən.

...qapın, pəncərən yol gözləyir

daş ürəkli buludlarda,

göy üzüylə dəniz arasında.

Dualar əlini üstündən çəkərsə,

arxasınca getmədiyin yollar

ata qarğışından ölər...

Ürəyini bir qəbrin ayağında basdırarsan,

daha bir kibrit çöpünə gücün qalmaz...

Qoy, çovğunlar bilməsin

xoşbəxtlik ağ gününə qar olmaqdır,

sevda gülləsindən ayrı düşməkdir.

...Heyif bilməmişəm

xoşbəxtliyi gözünü çıxarırmış

başını küçələrin sinəsinə qoyan yağışların,

əllərini közə basan ağacların...

Bir də ürək qızdırma, dostum,

qatar səsindəki sevdaların mərhəmətinə,

Hər sabaha üz qoyan ayrılıqlara.

***

Min illər səni luperkalianın

doğulduğu günə sevmişəm.

Bağışla, sevgilim,

hələ xoşbəxtliyini tanıya bilməmişəm.

Valentin yaşamadığım sevgi günüymüş...

Səni sevməksə ağlımdan

uzaq yerlərin səadətini itirmək...

Bilirsən, Rahibə şəkilləri imiş

kişi unutqanlığı, qadının tanrı gizlətməyi.

Kim görmədi ki, qadın kişinin

imperiya qisasından ölür...

Sənsə hələ 14 fevral kimi vurulursan mənə.

İndi ruzigarım yanan şəhərdə,

əllərimin külüylə ovuduram həsrətini...

Gümüşü sularda itən

xoşbəxtlik imiş, lələk qadın...

Görürsənmi Kişi süqutu

qadınlıq taxt-tacından başlayır...

Yenə də ağ daban sərhədlərin ölümünü

daşıyıram sənə doğru, qədim günün qızı.

Tibr suları üzərində,

Sevgidən şəhər sala bilmədim sənə.

Heyif əllərimdən yaxın ola bilmədim sənə.

Cavid Fərzəli

Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 24 sentyabr.- S.9.