Bədii mətnin
anlaşılması
Şuşa nəğməsi: Günəş
topla mənim üçün...
Belə
bir arzu olunmayan sual: bədii mətni yaratmaq, yazmaq asandır
(çətindir), yoxsa onu oxumaq?
Əlbəttə, ritorik sualdır, ancaq bununla
bağlı düşüncələr hansı məqamdasa
çıxmaza da dirənə bilər. Məsələ
burasındadır ki, şair, yaxud yazıçının
yaratdığı mətn onun nəzərdə
tutduqlarının sərhədini keçir və şeir,
yaxud nəsr olur, adi əhvalat və ya duyum (nəfəsinə
gələn) sənin düşündüyün və
orijinal hesab etdiyin çərçivəni qırıb efirə
qarışmasa ən müxtəlif rakurslarda oxunmağa da
yaramaz. Yəni səndən qopub ayrılan
mətn havaya (efirə) qarışmalıdır ki, onun ən
fərqli dərinlik ölçüləri fəhm edilə
bilsin.
Şeir nəfəslə yazılır, nəzəri
fikirdə "nəfəslə görmə"
anlayışı var. Yəni ani içinə dolan duyumla
göyün yeddinci qatında olan nələrisə görə
bilərsən. Vaxtilə bu barədə Çarlz Olsunun
fikrini sitat gətirmişdik, bu fikirdə bədii mətnin
anlaşılması probleminə yanaşma düzgün
sayılmalıdır. Diqqət edin: "Çarlz
Olsonun fikrincə,
məhz nəfəs ("nəfəslə görmə")
dilin bütün nitq gücünün geri, yəni öz
yuvasına qayıtmasına imkan verir. Olson bu məqamda qeyd edir ki, nitq bu məqamda şeirin "bərk"
(açılmamış) şəklidir, orda, bu məkanda hər
şey açılmamış tumurcuq kimidir, bütün
sirr, dil açmamış nəsnələr onun içindədir.
Şeir nitqə, eyni zamanda isə onun bərkliyinə,
"açılmamış tumurcuqlarına" yiyələndikdən
sonra burada hər şey - bütün nəsnə və əşyalar
elə tumurcuq kimi görünür. Şairin
hansısa mənbədən aldığı enerji oxucuya
keçdikdə o zaman dəyişir və
başqalaşır ki, oxucu bu tumurcuqların açılma məqamını
görə, təsəvvür edə bilsin. Əsl feyz
elə budur...".
Demək, yazma və oxuma eyni zamanda və bir neçə
dəfə baş verir. Şeir mətnin yaradılma prosesində
dilin nitq gücü geriyə, öz yuvasına, arxaikaya
qayıdırsa demək, tumurcuqlar bütün zamanı
içində "həbs edə" bilər. Tərcüməçi Səyavuş Məmmədzadənin
"Şuşa" şeirində olduğu kimi. Ömrü boyu tərcüməylə məşğul
olan, başını qatan adamın qəlbini döyəcləyən
ağrı onun yazdığı və yazacağı hər
şeyin üstündən dalğa kimi keçir. Yerdə nə qalır? Bunu demək
çox çətindir. Bu şeirdəki ağrı, həsrət,
qüssə, dərd... təkcə Şuşa
həsrətiylə bağlı deyil, şairin öz taleyi,
içində kimsəylə bölüşmədiyi dərdlər
bu mətni hər oxuduqda tumurcuqlayır, açılır, nələrsə
deyir, nələrsə dilinin altında qalır. Şeir çox zaman yazılan yox, dilin altında
qalıb qıvrılan nəsnələrdir. Bu şeiri sadəcə oxumaq lazımdır, onu təhlil
etmək, şərh verməyə çalışmaq
çox mənasız olardı.
Şuşanı
qar gördüm, qar gördüm,
Elimi var
gördüm, var gördüm,
Səslədim
ötən günləri,
Daşları kar gördüm, kar gördüm.
Yazıma
gəl dedim, gəl dedim,
Üzümə
gül dedim, gül dedim,
Haçandan
sönən ocağın,
Külünə
gül dedim, gül dedim.
Dağları
dağ gördüm, dağ gördüm,
Həmişə
şax gördüm, şax gördüm,
Bir bulaq
aynasında
Saçımı
ağ gördüm, ağ gördüm.
Şuşadan
yol getdim, yol getdim,
Dedilər
qal getdim, qal getdim,
Ürəyim
dilə gəldi,
Dinmədim, lal getdim, lal getdim.
Ancaq bir
şeyi demək olar: nitqin geri, öz yuvasına qayıdıb
ordan indi kimsənin xatırlamadığı xatirələri
götürüb bu günün ultra-müasir məqamları
ilə qarışması qəribə və çox orijinal
mənzərə yaradır. Ona görə də
bu şeirin içində dolaşan səsdə o qədim
dövrlərin ləhcəsi, insanların dərd gələndə
başını sinəsinə sıxıb susması...,
ağıların, bayatı və söyləmlərin ləpələri,
tumurcuqları cilvələnir.
Ona görə də oxu və yazı - bədii mətnin
yaradılması ilə oxunması zahirən olmasa da, daxilən
eyni zamanlıdır. Bu anlamda, kimsənin ürəyində
oxumadığı, pıçıldamadığı mətni
yazmaq mümkünsüzdür. Mətn əvvəlcə
yazılmır, oxunur, bu dili daşıyan, aşiq olan,
ağı deyən, bayatı çağıran insanların
xəyallarından keçirib "oxuduqları" mətnlər
yazılır.
***
İnsan ömrü boyu eyni bir mətni sonsuza qədər
yazır və bu nüsxələr heç zaman
üst-üstə düşmür, eyni olmur. Eyni şeyi yazan, onu qələmə
alan insan, bunu anidən dəyişdirənsə
başqa bir qüvvədir və bu qüvvə yazının,
bədii mətnin yazılması və onun fərqli şəkildə
oxunması ilə bağlıdır.
Bədii mətn onu hər oxuyan insanla dəyişir.
Etimad
Başkeçidin "Günəş topla mənim
üçün" hekayəsi onun
yaradıcılığında şübhəsiz, yeni bir xətt
deyil, bu kimi yazı metodu onun məsələn, "Veyil dərəsi"
və digər hekayələrində artıq, necə deyək,
oturuşub, yəni Etimadın istənilən hekayəsində
(romanından fərqli olaraq-!), hadisələrin
inkişafının konkret məqamında mistik bir aura
yaranır, daha sonra bir-birinin dalınca gələn
reallığı bəlkə də göz deşən
olaylar baş verir. (Diqqət edin: "...Mən mömin
quşlar və şəhid atlar barədə
eşitmişdim. Sonra bu barədə ədəbiyyat
da tapıb oxudum. Daha sonra Moskvanın ucuz
kinoteatrlarından birində pop-korn yeyə-yeyə və fanta
işə-içə kinoya baxan adamlarla birgə məşhur
italyan rejissoru Pazolininin "Quşlar və
quşcuğazlar" filmini seyr etdim və o vaxtdan yəqinləşdirdim
ki, heyvanat aləmi insanlıq üçün çoxlu ibrətlərlə
doludur". - "Veyil dərəsi"
hekayəsindən). "Günəş
topla mənim üçün" hekayəsi də bu
baxımdan üslub normativinə uyğundur. Ancaq digər hekayələrindən fərqli olaraq
bu mətndə Etimad həmin mistik auranı insanın ruhunun dərinliyindən
süzülüb gələn (işıq seli-!) "poetik ovqatla" doldurmağa
çalışıb və bədii mətləbin yenə də
yazıçının özünün bildiyi, duyduğu
anda ən müxtəlif istiqamətlərə şaxələndirə
bilib. "Veyil dərəsi" hekayəsində təsvir
boyu, təhkiyə zamanında çox qəribə hadisə
baş verir, danışmaq, çatdırmaq istədiyin
şey iradəndən asılı olmayaraq
"bölünür", ayrılan hissəciklər
danışan, təsvir edən, göstərən
sözün sərhəddə yerləşməsinə şərait
yaradır. Sərhəddə dayanan söz təsvirin yalnız
"yararlı" cəhətlərini üzə
çıxarır, bu hekayədə daxili ritm əyrisinin hərəkəti
anbaan izlənir, xronotop sözün üstündə
"peyda olmur", necə deyərlər, əhvalatın arxa
planından, onun daxili ritmindən irəli gəlir, hər bir
hadisə və əşya, deyək ki, adicə yağış
da ikili funksiya daşıyır - o həm nəyinsə səbəbi
və həm də nəyinsə nəticəsidir. Təhkiyəçinin
yan-yana yerləşdirdiyi mətləblərdən istədiyin
yox, yalnız bu hadisələrin daxili məntiqinə uyar nəticəni
hasil etmək mümkündür: başqasına qənim kəsilmək,
onu yer üzündən silməyin ən qısa yolu onun təcrübəsinə
və biliyinə yiyələnmək, bu təcrübəni
onun əlindən almaqdır. "Bu yaxınlara
kimi elə bilirdim ki, "sənin ətini yeyərəm"
tipli ifadələr sadəcə bir nitq ştampıdır,
dilimizdə dolaşıb-durur özüyçün, nədən
ki, hazırda, bəzi manyakları nəzərə almasaq, hərfi
anlamda heç kəs heç kəsin ətini yemir. Amma sən demə, burda da məsələ mən
fikirləşdiyim kimi deyilmiş. Lap bu yaxınlarda səmavi
kitabların birində oxudum ki, "əgər siz bir kəsin
haqqını tapdayırsınızsa və ya halal haqqına
sahib çıxırsınızsa, onda həmin adamın ətini
yemiş olursunuz...". "Günəş
topla mənim üçün" mətnində də səmavi
kitablara istinadlar var:
-
Gördünüz? Sizə demişdim,
sağalacaqsınız!
- Hə,
görünür, öncəgörlüyün də var, -
Professor özünü o yerə qoymadı.
- Yox, gələcəyi
görə bilmək üçün kor olmalısan, Homer
kimi, Vanqa kimi, nə bilim, Kor Aşıq kimi. Mənimsə
gözlərim görür...
-
Qulağı olan eşidir, gözü olan görür. -
Professor hardansa "İncil"in sözlərini
xatırladı, dilini sürüyə-sürüyə, nəsə
demək xətrinə dedi.
- Müqəddəs
kitablar bir-birinə zidd fikirlərlə doludur. Bəlkə
də elə ona görə bu kitablara müdriklik mənbəyi
kimi baxırlar... - Qarovulçu mızıldandı.
Bu hekayədə ("Günəş topla mənim
üçün") yuxarıda
vurğuladığımız cəhətin hesabına təsvir
fraqmentdən fraqmentə keçdikcə çox aydın, bəzən
insanın ruhi vəziyyəti ilə bağlı
görüntü yarada bilir. Təsvirin baş
verdiyi və "öldüyü" (bitdiyi-!) anda həmin
görüntü hekayədəki dünyanın bütün ərazisini
tutur. Bunun sayəsində qarşıdan
daha fərqli və dərin ölçülü fraqment gəlir,
onların bir-birini şərtləndirməsi fraqmentlərarası
keçid məntiqi ilə çözülür. Diqqət
edin, "Professor"un birdən
düşdüyü vəziyyətin bu məqamların birində
verilməsinə: "...Qəribə
azarmış, sizə deyim. Ağzını açan kimi
bilinirdi ki, adam özündə deyil. Bəli, insanın ağıllı olduğunu
ömür boyu görməyə bilərlər, amma dəli
olunsa, iki dəqiqəyə sezirlər. Professor yaşının bu çağında dəli
olmaqdan, bundan da çox dəli kimi ad çıxarmaqdan
qorxurdu. Dağların arasındakı bu
ixtisaslaşmış xəstəxanaya da, dostlarının məsləhəti
ilə, özünü tarazlamaq, mümkün olsa,
düşdüyü bəladan qurtulmaq üçün gəlmişdi".
Hekayədə baş verən hadisələr. Məqsəd
o qəribəlikləri təsvir etmək, bunun izahını
axtarmaq və tapmaq çabası deyil, əsas niyyət
onları sadəcə göstərməkdir, insanın bəzən
hansı dərinliklərdən özünə
qayıtdığını bildirməkdir. Bu isə ən müxtəlif üsullarla, təhkiyə
texnikası ilə açıqlanır.
"Günəş topla mənim üçün"
Zülfü Livanelinin şeiridir, əslində mahnı kimi
doğulmuş mətndir. Bu qədər günəş
şüası ilə dolu mahnının arxasında belə bir mistik auranın
olması faktını müəllif belə bir rakursda
gerçəkləşdirir ki, məqamı gəlincə,
dünya, aləm yox, məhz insanın özü, daxili duyumu
dəyişəndə metamarfozalar artıq görüntü
formasına keçir. Arzuladığını,
xəyalında yaşadığını görmək,
"reallıq sərhədini" keçməklə aləm
qarışır. Hər şey tərs məntiqlə
işləməyə başlayır. Hekayədəki ani
ştrixlə verilən "qum saatı" obrazı da bu mənada
təsadüfi deyil. Keçidin aniliyi, olmaqla,
reallıqla irreal dünya arasında
"çabalaması" özünə uyğun obraz və
detallar yaradır, həm "idiminə bax...", həm də
"pir ağacı...".
Bu dəyişikliklərin "slaydları" gün
işığında yanıb saralır, yaddaş sozalır,
heç nəyi yada sala bilmirsən və... bir andan sonra bu da
sənin üçün önəmini itirir. İnsan
artıq gedir, varlıqla yoxluğun sərhədində
dayanır. Yazı-pozu adamı, professor
ayamalı yazıçı indiyə qədər qələmlə
"oynadığı" halların tilovuna
düşür. Burdan o yana yol
yoxdur. Professorun
özündən çıxan, qarşısında "pir
ağacı" kimi peyda olan Qarovulçunu əvvəl qəbul
etmir, sonra darıxır, onu görməyə tələsir -
özü kimi, qaçır və içinə, ürəyinə
baş qoymağa tələsir.
Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 24
sentyabr.- S.10-11.