Bayrağımız
İndi Zəngəzurda
qalxıb o Bayraq,
onun başı
üstdən quş səkə bilməz.
Orda yer
oyaqdı, təbiət
oyaq,
o Bayraq
əbədi təhlükə
bilməz.
Cənublu bəstəkar-müğənni Arif Mehmandosta
Nəriman Həsənzadə, - adım,
soyadım
əski əlifbada
yazılacaqdı.
Xalqımın həyatı - mənim həyatım,
məni yetmiş
milyon oxuyacaqdı.
Mən ölməyəcəm!
Bu arzum haqdı,
sən də
görəcəksən... demə,
uzaqdı.
Saata baxma
Allahım, əqrəblər
nə yaman gedir,
gözüm baxa-baxa bir zaman
gedir.
Bizi görüşdürür, bizi
ayırır,
dünyada
gizli bir imtahan gedir.
Göz həkimi
Arazdan
od alıb həkim İltifat,
O sənə güc verir, mənə qol-qanad.
O Taylı-bu Taylı Azərbaycanın
gözünün nurudu,
yaşa,
ey həyat!
Oğluma
Nazim, o illəri salıram yada,
oğlum,
unudulmur heç nə dünyada.
Sənin
saçlarını mən
ağartmışam,
infarktdan
yatanda,
Almaniyada!
Naməlum qadına
Qadın
yer üzünə bir yaraşıqdı,
o bir əlifbadı, oxuyan gərək.
Bir az ərköyündü,
qəlbi açıqdı,
onu
özündən
də qoruyan gərək.
İskəndər - ulu sərkərdə
Padşah
İkinci Filip,
bizim eradan çox qabaq, -
deyirlər ki, əmr verib,
qoşun
yeridibdi o vaxt.
Fiv şəhəri gözəl-göyçək,
yerlə-yeksan olsun gərək!
Qadın,
kişi, oğul-uşaq
qılıncdan keçib heç
nahaq!
Yerdə
sağ qalan hər kəsi
satıbdılar quləvəzi!
Filipin oğlu İskəndər
görür ki, boşaldı şəhər.
Bir ev qalıb, bir ailə,
satılmayıb onlar hələ.
Orda qalıb, o yer tutur,
soraqlaşıb xəbər tutur:
- Pindardı,
Homerə
əvəz,
göydən gəlir o doğma
səs,
yerdə
gərək biz qoruyaq,
şairə keşikçi qoyaq!
İskəndərdən əmr gəlir,
taxta gəldi, dəmir gəlir.
Hasarlanır xeyli torpaq,
o mülk, o ev, o bağça-bağ!
Keşikçi əsgər də
gəlir,
neçə şad xəbər
də gəlir.
Lakin başqa bir zamanda,
başqa
əsrdə, məkanda,
Lenin varıydı Bolşevik,
Stalin - ondan da çevik!
Söz əhlini sözdə tutdu,
evində,
iclasda tutdu.
Dilindən asdı şairi,
sürgünə yazdı şairi.
Cavid getdi, Cavad getdi,
Müşfiqlə bir həyat getdi,
say-seçmə istedad getdi,
getdi qohum-əqrəbası.
Stalin -
"Ellər atası"!
O da köçdü bu dünyadan,
çıxmayacaq amma yaddan.
Soruşsalar, hərdən əgər,
hər əsrdə deyəcəklər,
yaşayır xatirələrdə
İskəndər - ulu sərkərdə.
İnsan - işıqdı
"Nəriman, sən həyatda tək,
kimsəsiz necə gəlib
yüksək
cəmiyyətdə mövqe tutdun?..
Sağ ol..."
Şəmsəddin
Axundov
MAA-nın
prorektoru
Mənim
şərəfimə qalxdı
qədəhlər,
məclis
meyilliydi sözə-şeirə.
Arxada qoyduğum o aylar-illər
canlı
şahidiydi,
deyilənlərə.
Mənim
yer üstündə yerim yoxuydu,
olsa da,
arxamda heç kim yoxuydu.
Deyirdim,
mən kimin əlindən tutum,
əvvəlcə o tutsun, yoxsa, mən tutum?
Başım az dəymədi
məhək daşına,
dünyanın qəsdi nə,
dedim sirri nə?!
Xeyirxah insanlar çıxdı qarşıma,
elə siziydiniz,
onda biri də.
Mir Cəlal müəllim atam əvəzi,
onun qayğısıydı mənim
həyatım.
O evdə gördüm mən isti nəfəsi,
yazın
istisinə,
qızınammadım.
İndi deməyin ki, həyatda təksən,
sözə könül verdim
bir ömür boyu.
Yüz yerdən səs verər, adımı çəksən,
orda Araz üstü,
burda Kür boyu.
Məni
türk oxuyur, fars qızı deyir,
nəğməm Hindistanda açır
səhəri.
Mənə məktub yazıb
dəvət eləyir,
Londonun
Oksford tələbələri.
Kim məndən soruşsa,
"səadət nədir?"
Deyərəm: "odur ki, gedən
yerin var.
Səni
gözləyən var",
məncə,
belədir,
səadət hər kəsin
özünə oxşar.
Dünya
görürdüm ki, çox
qarışıqdı,
yolu-yol,
izi də iz üstə düşüb.
Mən onda dedim ki,
İnsan
- İşıqdı,
qaranlıq işıqla bir
bəhsə düşüb.
Yaşadım eşq ilə əlimdə qələm,
çəkdim-çəkdiyimi, çox tez ötdü yaş.
Mən də bu dünyada
dünya kimiyəm,
görünən, işıqlı tərəfdi,
qardaş.
Məni bir səs çağırır
Əsgərlik illərimi
salıram hərdən yada.
Bir serjantım varıydı,
qışqırardı arada.
Deyərdi: "yeyin yeri,
sıradan qalma geri.
İti gəl, yüyür, tələs!"
Amma güzəştə getməz.
Əsgərlik eləyənlər,
mən nə deyirəm, bilər.
Yerimizdə saydırar,
bir az da bizi "qırar"
yenə
yüyürtdürərdi,
bu da xeyli sürərdi.
İdmançıydı, bərk idi,
elə bil dirək idi.
Bir dəfə iki nəfər
itələdi nə qədər,
tərpənmədi yerindən,
nəfəs aldı dərindən,
güldü də gözlərindən.
Deyirdi:
"millət gərək,
qaçsın özü də
mütləq.
Onda sağlam olacaq..."
serjant deyirdi... o vaxt.
Məni
bir səs çağırır
hər yaşımda o vaxtdan,
yaxından və uzaqdan.
Deyir:
"sürətlə yeri,
bərk
gəl, yeyin gəl, yüyür",
çağırır, "qalma geri!"
Hanı o səs?!
Nə vaxtdı, sənə qurban,
səsin
gəlmir, hardasan?
Gör,
sənə nə deyirəm,
eşitmək istəyirəm:
bir tale töhfəsini,
bir ömür qismətini,
bir gəlin ismətini,
bir Tanrı duasını,
bir qəlbin sevdasını,
bir qadın nəfəsini,
kim sənin əvəzini
verə
bilər Əzizim?!
Bu, ovsundu, bu tilsim.
Hissim, heysiyyətimdi,
mənim
səadətimdi.
Başqası duya bilməz,
Allahım,
hanı
o səs?!
"Azərbaycan" deyəndə
Nizami, üzümü sənə
tuturam,
Bakıda,
hər tinə gur işıq düşüb.
Şəhəri götürüb xarici
reklam,
bəlkə,
paytaxtımız
qarışıq düşüb?!
Firmalar dilidi yad əlifbası,
onun atası kim, anası kimdi?
Qoy bizim Elmlər Akademiyası
bir bəyanat versin, -
söz sahibidi!
Doğmalar, yadlar da onu eşidər,
hələ Dəmir yumruq,
44 Gün,
bu
Xalq!
Vaqifə
abidə ucaltdı Öndər,
Vaqifin dilini kim qoruyacaq?
Halal haqqımızdı bizim adımız,
özün ki, bələdsən tariximizə.
Dilin dünənini siz yazıbsınız,
dilin
sabahı
da göz dikib sizə.
Nizami, mən burda nə desəm, azdı,
şəhidlər yaşadır Azərbaycanı.
Şuşa - Mədəniyyət paytaxtımızdı,
qədim
bir millətin
bizik ünvanı.
Bakı
ana yurddu, qədim şəhərdi,
unutmayın, Vətənə "can", - deyəndə.
"Ayrılarmı könül
candan" - deyərdi,
Ulu Öndər,
"Azərbaycan"
- deyəndə.
Salam, əsən küləklər
"...mən cahana sığmazam!"
Nəsimi
Hörmətli Xalq artisti Rasim Balayevə
Nəsimi
danışırdı,
yenə
üsyan,
şikayət!
Dünya
başqa dünyadı:
zaman, əsr,
cəmiyyət.
Bir dəfə asmışdılar,
bu dəfə
susurdular.
Daşa,
divara deyil,
tarixə
yazırdılar.
Onun yanında olub,
onu görməmək
olmaz.
Düzünə dediyini,
tərsinə
demək
olmaz.
- Səhnələr, tamaşalar,
aktyorlar,
nəhayət, -
yox, bizim vaxtımızda
belə
deyil
sənət.
Qızların ekran boyu
oyunu
oyun deyil.
O yeriş özgənindi,
o gülüş,
onun deyil.
O əyləncə, o mahnı,
o həyat
o cür olmur.
O hikmət bizimkidir,
təqdimat
o cür olmur.
Əxlaq
dərsi keçirlər,
susan kimdi,
deyən
kim?!
Sənə, mənə üz
tutan,
ya tərif
eləyən kim!..
Nəsimi
danışırdı,
onda yalan
yoxuydu.
Dar ağacı yoxuydu,
təqib,
filan
yoxuydu.
Sən
- özündən doğuldun,
şair,
Nəsimi
oldun!
Nəsimilər asıldı,
doğulduğu
əsrdə.
Abidəsi qoyuldu
qətl
olduğu
yerdə.
Bir əsrin iki qütbü, -
dar ağacı,
Abidə!
Üfüqdə Nəsimidir, -
dan sökülür,
ey Vətən!
Səhər açılır, səhər!
Salam, əsən küləklər...
Sən bizim ellər qızısan
Dörd
yaşlı İpək
qızıma
Mənim
adı İpək qızım,
çəmən qızım, çiçək
qızım,
gözəl qızım, göyçək
qızım,
xoşbəxt olsun atan-anan,
sən bizim ellər qızısan.
Elə
ki, açılır səhər,
gülüşlərin şirin-şəkər!
Doymaq olar səndən məgər? -
xoşbəxt olsun atan-anan,
sən bizim ellər qızısan.
Ədaların çeşid-çeşid,
bir söz deyim, sən də eşit.
Şair
baban Rəşad Məcid,
xoşbəxt olsun atan-anan,
sən bizim ellər qızısan.
Şabran
26 iyul, 2023
Sənin gülüşünə
möhtacdı dünya
Mən sənin yanında səndən uşağam,
xoş söz istəyirəm həmişə səndən.
Könlümdü, gözüm yox,
mən gözütoxam,
bir əncam istəyir bu işə səndən.
Dünya
necə doğma, necə gözəldi,
bəs niyə deyirlər, "nalədi dünya"?
Qoy deyim, ağlıma bir söz də
gəldi,
yəqin,
sənə görə,
gözəldi
dünya.
Dünya
Məcnunların dünyası
olub,
dünya
Leylilərin dünyası
olub.
Elə
ki,
onların
dünyası olub,
onda da dünyanın mənası
olub.
O vaxtdan bəşərin güləni azdı,
Allahım, heç doymur,
nə acdı dünya!
O vaxtdan pozulub bax, bu tarazlıq,
sənin
gülüşünə
möhtacdı
dünya.
Sənin nəğmən
Sənin bizə
gəlməyinə hələ
var,
gecə keçib, səhərə bir xeyli var.
Göydə Ayın seyr eləmək meyli var,
ulduzlarla bitməyibdi
söhbəti,
yerin ayrı,
göyün ayrı söhbəti.
Sən gələndə,
göydə günəş
yanacaq,
pəncərədən bir gözəl boylanacaq.
Oyağamsa, qapımızı
açacaq,
yatmışamsa, dinməz geri dönəcək,
gecə yəqin
şeir yazıb deyəcək.
Mələklərtək pakdı, safdı nəfəsi,
o da yerdə
- mələklərin əvəzi.
Yerin-göyün, bəlkə də, son töhfəsi,
düz deyiblər,
səsli-soraqlı dünya!
Biz haqsızıq, sən yenə haqlı, dünya!
Nəriman
HƏSƏNZADƏ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 19 avqust.- S.2;3.