QARA RAHİB

Əvvəli ötən saylarımızda

Gah içi elə bir sevinc hissi ilə dolub-daşırdı ki, qəlbindən qanad açıb buludlaracan uçmaq, orada Allaha dua etmək keçir, gah avqustda doğma yuvasını tərk edəcəyini, atasından ayrı düşəcəyini anlayıb üzülür, gah da ağlına haradansa gələn fikirlərlə özünü Kovrin kimi böyük adama layiq olmayan, hədsiz balaca və miskin birisi hesab edir, otağına keçib qapısını kilidləyir və orada acı hönkürtülərlə saatlarla ağlayırdı. Evdə qonaqlar olanda isə Kovrin gözünə hədsiz yaraşıqlı görünür, beynindən bütün qadınların bu gözəl kişiyə vurulduğu və ona həsəd apardığı kimi fikirlər keçir, qəlbi bütün dünyaya qalib gəlmiş kimi hüdudsuz sevinc və qürur hissləri ilə aşıb-daşırdı. Lakin Kovrinin xanımlardan birinin üzünə gülümsəməyi kifayət edirdi ki, qısqanclıqdan əl-ayağı titrəsin, qonaqlardan ayrılıb dərhal otağına qapansın... və yenə göz yaşları... Bu yeni növ duyğular Tanyanın bütün vücudunu sarmışdı... O, atasına belə, qeyri-ixtiyari, mexaniki hərəkətlərlə kömək göstərir, nə şaftalıları, nə tırtılları, nə işçiləri, nə də sürətlə ötüb-keçən vaxtı sezmirdi.

Yeqor Semyonıç da eyni vəziyyətdə idi. O, səhərdən axşamacan işləyir, elə hey harasa tələsir, hirslənib özündən çıxır, kiməsə acıqlanır və bütün bunlar sanki sehrli yuxuda baş verirdi. İndi elə bil onun içində iki adam vardı: biri – bağban İvan Karlıçın təsərrüfatın sahmansızlığı ilə bağlı hesabatlarını dinlədikcə əsəbilikdən cin atına minib özündən çıxan, başını əllərilə qapayan həqiqi Yeqor Semyonıç, digəri – söhbətin qızğın çağında qəfildən əlini sərxoş bir hərəkətlə bağbanın çiyninə qoyub:

– Nə deyirsən de, qan ayrı şeydi. Onun anası da möcüzəvi, nəcib, ağıllı bir qadın idi. Mələk simasıtək saf, mehriban, aydın üzünə baxmaq adama zövq verirdi. O, gözəl rəsmlər çəkir, şeirlər yazırdı, beş əcnəbi dil bilirdi, gözəl oxuyurdu... Yazıq, Allah o dünyasını versin, vərəmdən öldü… – kimi xatirələrə dalan saxta Yeqor Semyonıç.

Saxta Yeqor Semyonıç ah çəkir, bir qədər susduqdan sonra sözünə davam edirdi:

– Uşaq vaxtı bizdə qalanda onun da eynilə o cür – saf, mehriban, aydın siması vardı. Baxışı, davranışı, danışıq tərzi də eynilə anasınınkı kimi zərif, incə idi. Ağlı isə! O, dərrakəsi ilə hər zaman bizi heyrətləndirirdi. Yəni sözüm odur ki, magistr olmaq elə də asan məsələ deyil! Heç asan məsələ deyil! Hələ bir dayan, İvan Karlıç, bax, gör on ildən sonra nələr olacaq! Ona çatan olmayacaq!

Və elə bu məqam həqiqi Yeqor Semyonıçın üzü qəfildən dəhşətli ifadə alır, o, başını tutub dəli kimi:

– Yaramazlar! Murdarladılar, dağıtdılar, pis günə qoydular! Məhv oldu bağ! Öldü bağ! – deyə bağırmağa başlayırdı.

Kovrinsə ətrafdakı hay-küyə məhəl qoymadan, əvvəlki qaydada səylə işləyirdi. Sevgi sanki içindəki qığılcımı alovlandırmışdı. Tanya ilə hər görüşdən sonra otağına – ayrılarkən qızı öpüb, ona sevgisini bildirən an yaşadığı ehtiras dolu şövqlə qayıdır, mütaliəsinə, yaxud əlyazma üzərində işinə davam edirdi. Qara rahibin “Allah tərəfindən seçilmişlər”, əbədi həqiqət, bəşəriyyətin parlaq gələcəyi və sair haqqında dedikləri işinə nə isə xüsusi, qeyri-adi bir əhəmiyyət qatır, qəlbini qürur və ali ucalıq hissi ilə doldururdu. Həftədə bir-iki dəfə o, parkda, yaxud evdə qara rahiblə görüşür, uzun-uzadı söhbətlər edir, bütün bunlar onu əsla qorxutmur, əksinə, bu sayaq sirli təşriflərin yalnız öz həyatlarını ideya uğrunda xidmətə qurban vermiş müstəsna insanlara, yəni seçilmişlərə nəsib olduğunu dəqiq bildiyindən daha da cürətləndirirdi.

Rahib bir dəfə nahar vaxtı qonaq otağında peyda oldu və pəncərənin önündə əyləşdi. Kovrin buna sevindi, Yeqor Semyonıç və Tanya ilə söhbəti dərhal rahibə maraqlı ola biləcək mövzuya yönəltdi. Qara qonaq onların söhbətinə qulaq asır, aradabir başını razılıq işarəsiylə tərpədir, Yeqor Semyonıçla Tanya onu maraqla dinləyir, Kovrinin onlarla yox, öz hallüsinasiyası ilə danışdığını ağıllarına belə, gətirmədən şən-şən gülümsəyirdilər.

Tezliklə müqəddəs Məryəm Ananın Anma bayramı, onun ardınca Yeqor Semyonıçın israrlı təkidi ilə iki gün və iki gecə davam edən, “möhtəşəm gurultulu” və mənasız hay-küy dolu toy günü gəlib çatdı. Üç min rublluq ərzaq və içki yeyilib-içilsə də, muzdlu çalğıçıların bərbad ifaları, pafos dolu süni tostlar, lakeylərin qaç-qovu və tünlük üzündən nə bahalı şərabların, nə də Moskvadan gətirilmiş heyrətamiz qəlyanaltıların dadını bilmədilər.

VII

Necəsə, bir dəfə, uzun qış gecələrinin birində Kovrin yatağında uzanıb fransız romanı oxuyurdu. Şəhər həyatına hələ də alışa bilməyən və axşamlar başağrısı tutan Tanya isə artıq çoxdan yatmışdı, ara-sıra bir-birilə əlaqəsi olmayan rabitəsiz ifadələrlə sayıqlayırdı.

Saat üç tamamı ötdü. Kovrin şamı söndürdü və yerinə uzandı. Bir müddət gözünü yumub yuxulamağa çalışdısa da, yataq otağının hədsiz isti havasından və Tanyanın sayıqlamalarından yata bilmədi. Saat beşin yarısında o, yenidən şamı yandırdı və çarpayısının yanında kresloda əyləşmiş qara rahibi gördü.

– Salam, – rahib dedi və bir qədər susduqdan sonra: – İndi nə barədə düşünürsən? – soruşdu.

– Şöhrət barədə... – Kovrin cavab verdi. – İndicə oxuduğum fransız romanında şöhrət qazanmaqdan ötrü hər cür axmaqlıqlar edən, sonra da kədərdən üzülən bir adam – cavan bir alim təsvir olunur. Onun kədərinin mənası mənə çatmır.

– Çünki sən ağıllısan. Şöhrətə, maraqsız oyuncağa yanaşantək yanaşırsan.

– Hə, düzdü.

– Şöhrət sənin kefini açmır. Təbii... Sənin adını qəbir daşının üstündə oyacaqlar, sonra zaman onu qızıl suyu ilə yazılmış hərflərlə birgə silib yoxa çıxaracaq... Bunda ürəkaçan, maraqlı, ya ibrətamiz nə var axı? Bir də, xoşbəxtlikdən, o qədər də çoxsunuz ki, bu qədər adı yadda saxlamaq zəif insan yaddaşının xörəyi deyil.

– Aydındı, – Kovrin razılaşdı. – Bir də onları yadda saxlamağın mənası nədi axı? Nə isə, gəl ayrı məsələlərdən danışaq. Məsələn, xoşbəxtlikdən. Səncə, xoşbəxtlik nə deməkdi?

Saat beşin tamamında o, ayaqlarını döşəməyə, xalçanın üstünə sallayaraq çarpayısında oturmuşdu, üzünü rahibə tutub danışırdı:

– Qədim zamanlarda bir xoşbəxt adam günlərin bir günü öz xoşbəxtliyindən, onun hədsiz böyüklüyündən qorxur! Və tanrıların ürəyini ələ almaqdan ötrü öz sevimli üzüyünü onların uğrunda sədəqə verir, bilirsən? Son zamanlar məni də həmin o Polikrat kimi, xoşbəxtliyim narahat etməyə başlayıb. Qəribədi ki, mən səhərdən axşamacan yalnız sevinc hissi duyuram... bu hiss bütün vücuduma, varlığıma elə hakim kəsilib ki, digər hisslərim sanki yoxa çıxıb. Mən qəmin, darıxmağın nə olduğunu bilmirəm. Bax, demək olar ki, yatmıram... neçə vaxtdan bəri yuxusuzam, amma darıxmıram. Ciddi deyirəm, bu halım artıq məni narahat etməyə başlayır.

– Axı niyə? – Rahib təəccübləndi. – Məgər sevinc fövqəltəbii hissdir? Məgər sevinc insanın təbii halı ola bilməz? İnsan – əqli və mənəvi inkişaf səviyyəsi ilə nə qədər yüksək və azaddırsa, həyat bir o qədər ona böyük zövq verir. Sokrat, Diogen, Mark Avreli daim sevinc duyublar, kədər yox. Bunu həvariyunlar da deyir: “Hər zaman sevinin”. Sən də sevin və xoşbəxt ol.

– Birdən tanrılar qəzəblənərsə? – Kovrin zarafatla dedi və güldü. – Əgər onlar bütün rahatlığımı əlimdən alarlarsa və məni soyuqdan donmağa, aclıq çəkməyə vadar edərlərsə, onda necə olsun?

...Bu arada Tanya yuxudan oyanmışdı, heyrət və dəhşət dolu baxışlarla ərinə baxırdı…

Əri üzünü kresloya tutub əl-qol ata-ata danışır, gülür, gözləri parıldayırdı... Onun gülüşündə də qəribə nə isə vardı.

– Andryuşa, sən kiminlə danışırsan? – Tanya ərinin rahibə sarı uzanan əlindən tutdu. – Andryuşa! Kiminlə?

– Nə? Kiminlə?.. – Kovrin pərt halda dedi və əli ilə qara rahibi göstərdi. – Onunla... Budu, bax, oturub.

– Burada heç kim yoxdu... heç kim! Andryuşa, sən xəstələnmisən!

Tanya ərini qucaqlayıb böyrünə qısıldı, onu nədənsə qoruyurmuş kimi, əli ilə gözlərini qapadı:

– Sən xəstəsən... – deyib bədəni titrəyə-titrəyə hönkürdü. – Bağışla məni, əzizim, amma mən artıq çoxdan... hiss edirəm – sənin ruhun nədənsə narahatdı... Sən... psixi xəstəsən, Andryuşa...

Tanyanın həyəcan dolu təlaşı ona da sirayət etdi. O, bir də – bu dəfə artıq boş kresloya baxdı və birdən-birə qollarının, ayaqlarının zəiflədiyini hiss etdi... qorxdu və ayağa qalxıb geyinməyə başladı.

– Boş şeydi, Tanya... elə bir şey deyil... – o, titrəyə-titrəyə dodağının altında mızıldandı. – Mən, əslində, bir az nasazam... bunu etiraf etməyin vaxtı çatıb.

– Mən çoxdandı hiss edirəm... bunu atam da duyub... – Tanya hönkürtüsünü zorla saxlayaraq danışırdı. – Sən özün-özünlə danışırsan, bir cür qəribə təbəssümlə gülümsəyirsən... yatmırsan... – qəfildən: – İlahi, ay Allah, bizə rəhmin gəlsin! – deyib dəhşət dolu gözlərlə ərinə baxdı. – Amma sən qorxma, Andryuşa, qorxma... Allah xatirinə qorxma...

Tanya da geyinməyə başladı. Kovrin yalnız indi, Tanyaya baxdıqca vəziyyətin ciddiliyini anladı... qara rahiblə söhbətlərin nə demək olduğunu başa düşdü. İndi özünə də aydın oldu ki, o, dəlidir.

Beləcə, hər ikisi geyinib otaqdan çıxdılar, Tanya irəlidə, o, qadının arxasınca zala keçdilər. Onların evində gecələyən və Tanyanın hönkürtüsünə yuxudan oyanan Yeqor Semyonıç əynində xalat, əlində şam, zalın ortasında dayanmışdı.

– Sən qorxma, Andryuşa, qorxma... – Tanya üşüdəntək, əsə-əsə danışırdı. – Ata, hər şey keçib-gedəcək... Keçib gedəcək...

Kovrin həyəcandan danışa bilmirdi, qayınatasına zarafatyana: – “Təbrik edin, deyəsən, mən dəli olmuşam”, – demək istədisə də, yalnız dodaqlarını tərpədib acı bir təbəssümlə gülümsünə bildi.

Səhər saat doqquzda onun əyninə palto və kürk geydirib, üstündən şala bürüyüb faytonda həkimə apardılar. O, müalicə olunmağa başladı.

VIII

Yenə yay gəldi və həkim ona kəndə getməyi məsləhət gördü. Kovrin artıq sağalmışdı, daha qara rahibi görmürdü və indi ona yalnız fiziki güc toplamaq lazım idi.

Kənddə qayınatasıgildə qalarkən o, bol süd içir, gün ərzində yalnız iki saat işləyir, dilinə çaxır vurmur, tütün çəkmirdi.

Müqəddəs İlya günü ərəfəsi axşam evdə gecə ayini keçirilirdi. Dyaçok[8] buxurdanı[9] keşişə verəndə nəhəng, qədim zal məzarlıq qoxusuna büründü və Kovrinin ürəyi sıxıldı. O, bağa çıxdı. Güllərin gözəlliyinə məhəl qoymadan bir qədər gəzişdi, skamyada oturdu, sonra parka yollandı. Çayın kənarına çatıb aşağı endi, bir müddət orada suya baxa-baxa fikirli halda dayanıb durdu. Ötən il onu burada, həmin bu sahildə gənc, şən və gümrah görən qaraqabaq şam ağacları daha pıçıldaşmırdılar... elə hərəkətsiz, lal-dinməz dayanmışdılar, elə bil onu tanımırdılar. İndi onu, doğrudan da, tanımaq çətin idi. Başı qırxıq, uzun, gözəl saçlarından əsər-əlamət qalmamış, yerişi ağırlaşmış, üzü ötən yayla müqayisədə kökəlmiş və saralmışdı.

Davamı gələn sayımızda

Anton Çexov

Tərcümə etdi:

Afaq Məsud

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 4 fevral.- S.10.