Amneziya

Bir atım,

bir itim,

dağ başında yurdum ola -

dünyanı unudam orda.

Bir bağım ola,

içində cənnət alması,

istər div gəlsin

alma oğrusu

qorxmaram doğrusu

hamını unudandan sonra.

Bir atım,

bir itim,

bir də

qırmızı çiyələk talam...

Ağappaq buludlar ötə üzərimizdən,

quşları qarşılayam,

yola salam,

gülümsəyəm günəşə

göz vura-vura

qəmi unudandan sonra...

Bir atım,

bir itim,

çiçəklərə can verən

balaca arxım ola.

Qəlbimi ağaclara verəm,

quşlara,

güllərə,

otlara

səni unudandan sonra.

Uçmaq

Qibtəylə seyr etdiyimiz

uçuşan quşlar

xoşbəxtdirlərmi

uçduqları vaxt?!

Bəlkə

onlar da uçmaqdan yorulmuşlar?

Necə ki gəzməkdən yorulub insan

atın tərkinə minib...

sonra dəmir atlar düzəldib.

İlk addımlarını atan körpənin sevinci

hara yox olur sonra?

Hara?!

Niyə xoşbəxt olmuruq

öz ayaqlarımız üstündə?

Bəxtəvər ola bilmirik

öz qanadlarımızla?

Ən gözəl ətirli güllər

ətirlərini gizləyirlər

təvazökarlıqla

bizsə görünmək istəyirik hamıya

arzumuz o ki dünya bizi tanıya.

Niyə adi şeylərlə

xoşbəxt olmağı unuduruq?

İlk almanı yediyimizdə aldığımız dadı

ilk öpüşümüzdəki həyəcanı

unuduruq.

Hər dəfə ayaqlarımızı torpağa basmaq

uçuş kimi bir şey olmalı halbuki...

Hərdən soyunun ayaqqabıları

yalın ayaqlarla qaçın,

qolları yana açın

anlayacaqsız

qaçmağın da

uçmaq kimi şey olduğunu.

Ana təbiət, ata təbiət...

Baharda anası olur

canlıların təbiət,

qışda ata kimi sərt,

qaşqabaqlı...

Sınağa çəkir elə hey

dözümlü olmağı öyrədir.

Bahar kimi sığal çəkib əzizləmir

təbiət atadır

qalın qar yağanda

balıqlar göldə

ağaclar bağda

keçilər dağda soyuqdan donanda

qartopu oynamaqdan qayıdan uşaqlar

isti peçin ətrafında sızıldayan

barmaqlarının donunu açanda...

Günəşli pəncərədə

Barmaqlarının üstündə

qalxıb

boylanıb günəşə sarı

pəncərənin altındakı çiçək

arıq, uzun çiçək olub...

Bir balaca oğlan dayanıb çiçəklə yanaşı,

qaldırıb dabanlarını

hoppanıb boyundan yuxarı

pəncərədən dünyaya baxmaq üçün...

qabaq pəncələrini dayayıb pəncərəyə

oğlanın yanındakı pişik

bayırdakı işığa boylana...

Boy-buxunlu pişik olub

boylana-boylana

günəş bacardığı qədər dolub

pəncərəsi bağlı bu otağa

can atıb günəş də

ona təşnə olanlara sarı

bütün varlığıyla...

Yaz yağışı

Geri çağırır ondan qaçanları,

nəsə söyləməyə çalışır yağış

öz nəğməsiylə.

Burunlarını pəncərələrə söykəyib

yağışı dinləyirlər,

yağışdan gizlənənlər.

Kim bilir

qorxmayın məndən

qar kimi soyuq deyiləm deyə

inandırmaq istəyir uşaqları.

Bir də görürsən

kimsə inanır ona,

yağış gölməçələrində sevinclə hoppanır

ayaqqabısı su buraxsa da

çətirsiz olsa da...

***

Adamların köksündəki

buz ürəklərin donunu

aça bilməsə bahar -

dağda qarlar ərisə,

düzdə qarlar ərisə

nə fərqi var?!

***

Evlərimizin dirəyi

həm də soyuducularmış,

təkcə atamız deyilmiş,

anamız deyilmiş təkcə,

oğlumuz deyilmiş,

qızımız deyilmiş təkcə

içi boş olanda

evlər dağıdan soyuducular

həyat qurtarırmış zəlzələlərdə

uçuq damlar altından

əzizlərini sağ çıxardan adamlar

sevincdən ağlayarmış

"evi yıxılan" adamlardan fərqli olaraq...

Sevinc Elsevər

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 3 iyun. S.9.