Sən, mən, bulud...

Buludların arasından

günəş gülür üzümə.

Bir işıltı şığıyır görən gözümə.

Səni düşünürəm,

dodağım qaçır.

Təbəssüm ilişib qalır

dodaqlarımda.

Bir qızartı görünür

yanaqlarımda.

Bu xəfif təbəssüm,

bu utancaq qızartı

doğulmayır özbaşına...

Səni xatırladım:

Bax belə bir günüydü,

buludlu bir gün,

Boylandı günəş buludların arxasından...

Qollarını geniş açıb

buludla birlikdə

günəşi qucaqladın.

Qəfildən bir qolunla da

qucaqladın çiynimi.

"Sən ondan da gözəlsən" - dedin.

Ondan da işıqlı,

ondan da yaraşıqlı.

Qoy bizi qısqansın

günəşlə bulud...

"Unut onları" - dedin, unut!

Bir sən ol, bir də mən...

Gözümüz görməsin qeyri-kəsi...

Qəzəbləndi sanki bulud,

yağdı, islatdı bizi...

Su içində qoydu

evə çatanacan hər ikimizi...

Çətirimiz də yoxuydu...

Cücəyə dönmüşdük ikimiz də...

Tellərindən axan yaş

çatıq qaşlarının arasından

dodağına süzülürdü,

silmirdin...

Sən onda nə qədər

gözəliydin

özün bilmirdin.

Özümüz də bilmədən

bulud yağış şəklində

aramızda durmuşdu...

bizə divan qurmuşdu...

Sən, mən, bulud...

Unut dediklərimi, gülüm, unut!

Dünyanın qayğıları...

Gözə girməyə çalışmadım,

yaltaqları sevmirəm.

Tısbağatək qınına çəkilməyə də

alışmadım,

rəzilləri sevmirəm.

Haqqım olana sahib çıxacağam,

buna inanıram...

Noolsun bəzən haqsızlıqlar

qarşısında pərt oluram,

sınanıram...

İnamım güclüdür haqq-ədalətə...

O inamım ölməsin,

bəsimdir mənim...

Bu dünyada düzlük, dürüstlük, səbr,

saf ruhum, tər nəfəsim

bəsimdir mənim...

İnamıma köklənib,

inamımla yaşadım

bu günə qədər...

İnamsız yaşamaq çətin olur...

İnamla yaşayan insan

dünyada heç nə itirmir,

qətiyyətli, düz, mətin olur.

Çəkilmişəm bir küncə,

izləyirəm aləmi,

qayğılar basıb məni...

Unutmuşam dəftəri,

unutmuşam qələmi...

Yazmıram neçə vaxtdır

ürəyimə dolanı...

Yazmıram ömrümüzdən

nə gedəni, nə qalanı...

Mənim kimi dünyanın

dərdi başından aşıb...

Sellər, sular çoxalıb,

çaylar da bəndin aşıb...

Dünya suyun içində,

sellər alıb qoynuna...

Təbiətin bəlası

bizdən də yan keçməyib,

Yazın gözəl çağında

kəndimizə qar yağıb...

Qonşum da söyləndi ki,

Arana dolu düşüb...

Ağladıb meyvələrin,

bağçaların anasını...

Kimi görsən, dindirsən,

giley-güzar eləyər

gah havadan, gah sudan,

gah uşaqdan,

gah arvaddan, gah ərdən...

Qayğılar çoxalanda

çəkilirəm bir küncə...

Bir özüm oluram,

bir də qayğılarım...

Öz yükümün çəkisi

ağır olur, duyuram,

Dünyanın dərdini də

dərdim üstə qoyuram.

O yük də yüküm üstdə

istəsəm də, istəməsəm də...

İnsanam axı... hər şeyi deməsəm də...

Qayğılar o qədərdir,

söylənirəm özümə...

Qələm, dəftər əlimdə

qısılmışam bir küncə,

Üst-üstə qayğıların

təpilmişəm gözünə...

Özüm üçün yaşamaq

alnıma yazılmayıb...

Özümə qapadan da

bəlkə bu qayğılardır,

Yükləndiyim

dünyanın qayğıları...

Necə uzaq eyləyim

ürəyimdən, içimdən,

görəsən, "bu yağıları"?

Gülxani PƏNAH

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 20 yanvar.- S.23.