Neçə
acın yuxusunda
Dəyirman daşı
fırlanır.
Bəlkə elə
şərab içib
-
Dünyanın başı
fırlanır.
Azdım bir quşun səsində...
Sirr var şamın şöləsində.
Dərdimin yan-yörəsində
Gözümün yaşı
fırlanır.
Sevsəm,
yarpaq da çiçəkdi,
Qoxusunu yellər
çəkdi...
...Bu dünya bir yelləncəkdi -
Nə qədər
naşı fırlanır.
Ömür yanmış
zəmi kimi...
Su çəkən kağız
kimiyəm,
Gəzdirirəm can
yerinə.
Günəş deyir,
bəlkə qandı
-
Yığılıbdı dan yerinə?
Məni sevgi fəsli çəkir,
Göy üzünün
qəsri çəkir...
O kimdi eşq rəsmi çəkir
Sinəmin kətan
yerinə?!
Ömür yanmış
zəmi kimi,
Su basmış
zirzəmi kimi...
...O qız batan
gəmi kimi
Dönmədi liman yerinə...
Dünya boyda imarəti neynirəm?!.
O söz məni ovsunlamaz, ay adam,
Nə məcazi,
nə ecazı yoxdusa.
Bir hecası əsir idi Vətənin
Və-tən olmur bir hecası yoxdusa.
Əl tutmuşduq, oynayırdıq
Ələmnən,
Bir ləl tapıb böldüm onu lələmnən.
...O, özünü bir gün vurdu qələmnən -
Neynəyəydi tapançası
yoxdusa?!
Dağdan ağır
bu minnəti neynirəm?
Sədəqətək sədaqəti
neynirəm?
Dünya boyda imarəti neynirəm -
Sənə baxan bir bacası yoxdusa?!
Sənin adına
şəhər
Mən sənin adına şəhər salmışam,
İndi ad qoyuram küçələrinə.
Oturub şəhəri
tumarlayıram -
Saçını sərmisən
gecələrinə...
Özünə dərd
edib bizim şəhəri
Bu xırda şəhərlər,
bütün şəhərlər.
Mən sənin
adına şəhər
salmışam -
Qaçıb xəritədən
bütün şəhərlər.
...Gəl, öz şəhərini göstərim
sənə,
Uzaqda deyir ki,
könlümə yatdı.
Mən sənin
adına şəhər
salmışam -
Ürəyim - şəhərin
baş meydanıdı.
...Tikdim ürəyimin sahillərində,
Qorxdum gözlərimdən
keçə, yan keçə.
Qala qapısıyam mən bu şəhərin -
Təkcə sənin
adın qapıdan keçər.
Tanrı bu şəhərə səni
şah seçib,
Nə fərqi:
- sarayı, ya taxtı olsun.
Bir şəhər salmışam
sənin adına -
Saldım ki, eşqin
də paytaxtı olsun!
...Qapını gün açar, pəncərəni ay,
Bir yanı gündüzdü,
bir yanı axşam.
Nə olsun, dünyanı verə bilmədim,
Sənə "Sevgi"
adlı şəhər
salmışam...
Girib bu şəhəri gəzirəm
hərdən,
Çıxmaq istəyəndə
kimsə "qal" deyir.
Sənə dünya
boyda şəhər salmışam -
Gör sənə
bu "şəhər"
darısqal deyil?!
Ağ divin əlində qara
xonçadı
Dostum Ələddin
Məcidova
Bir də baxarsan ki, baxmağa bağ yox,
Bir də baxarsan ki, xəzandı dünya.
Bu ömür yolunda çaşdırar səni,
Dünyada ən böyük qəzandı
dünya.
Bir gül də deyil ki - otdu, yoncadı,
Ağ divin əlində qara xonçadı.
Kiminin evində
bir qazançadı,
Kiminin evində
qazandı dünya.
Dəllalı danışar öz əvəzinə,
Gülləsi at çapar
söz əvəzinə.
Çalar baxtımızı
saz əvəzinə,
Ozanı ölüb
ki, ozandı dünya?!
Milyon əsri var, min çıxa
bilsin...
Neynim, canımdan
bu cin çıxa
bilsin?
Qoymaz bir yuxumu çin çıxa bilsin,
Guya ki, yuxumu
yozandı dünya.
Bilmirsən varmıdı,
ya yoxdu ardı,
Bu boyda dünyadı, bəs niyə dardı?
...Sənin əllərindən
tutub apardım -
Sən apardıqca
uzandı dünya...
Nədir?..
Aman, belə gözəl olmaz,
Yuxudu gördüyüm,
nədir?
Əgər əllərim
deyilsə,
Saçına hördüyüm
nədir?
Bu Zəncandı, Marağadı,
Barı sənsən,
bağ haradı?
Bu eldi, ya mağaradı
-
İçinə girdiyim nədir?
Məni vursun - əgər haqsa,
Ölməyibsə - hələ
sağsa.
Bu, özgə ilə yaşamaqsa
Səninçün öldüyüm
nədir?..
Səhrada gül
Sağ ol, könül, başını
dik tutmusan,
Yan-yörəndə biganələr
dolaşır.
Bir gül açıb yaxasını bülbülə,
Bu yaxada nə mənalar dolaşır...
Ney səsi var bu ahda, bu nalədə,
Ay da sirdi, nə varmış o halədə?
Şam da ölmüş...
ətrafında hələ
də
Sədaqətli pərvanələr
dolaşır...
Baxtsıza bax, xəyalında baxt qurur,
O saat
da hamı üçün
vaxt qurub...
Məcnun eşqdən
bir səhrada taxt qurub,
Min ildir ki, əfsanələr
dolaşır.
Gün yox olub, rəngi qaçıb danın da,
Bir kölgəlik yer saxlayırsan yanında.
Mən də yoxam, bu dünyanın
canında
Məndən qalan nişanələr dolaşır...
Bir ağrıyam, yaralı quş səsində,
Göz yaşı
var o quşun nəğməsində.
Hamı yatıb
gecənin kölgəsində,
Hamı yatıb...
divanələr dolaşır...
Gizlənib
Hamı elə sənsən, Allah,
Hamı səndə
gizlənib.
Ömür sudu: - azdı, çoxdu -
Camı səndə
gizlənib.
Adın üstündə
hər nəyin: -
Otun, gülün,
kəpənəyin.
Yediyimiz duz-çörəyin
Tamı səndə
gizlənib.
Neçələrin, "necə"lərin,
Bu üşüyən küçələrin,
Bu kor gözlü gecələrin
Şamı səndə
gizlənib...
O
Uduzar, oyundan çıxar astaca,
Baş açmaz
dünyanın qumarından
o.
Tanıyar qəmləri
ilk təmasdaca,
Tanıyar hər qəmi tumarından o.
Dili kəsilsə də, dillənib gedər,
Tək göyə
əl açar - dilənib gedər...
Yolun yoxuşuna
dirənib gedər,
Yıxılar yolların
hamarından o.
Dostu göy üzüdü, özü kimdi bəs?
Quru bir bədəndə solğun
bir nəfəs.
Özünü asmağa
ip tapa bilməz -
Asar ürəyinin
damarından o...
Tüfəng də peşman olacaq
Sənə tarix dərsi keçər
Daş üzünə
duranda.
Neyləyərsən, sevgi gəlib
Yaş üzünə
duranda?
Dəli çay
həvəsdə ola,
Axan sudan bəstə ola...
Baharın məhbəsdə
olar,
Qış üzünə
duranda.
Göyü vurma, qan olacaq,
Tanrıdan fərman
olacaq: -
Tüfəng də peşman olacaq
Quş üzünə
duranda...
Labirint
Əvvəl özünü itirər adam,
sonra başqalarını.
Ümid beşiyini
asdığı
ağaclar kəsiləndə
yıxılıb ölür
adam.
Əvvəl arzularına
yas saxlayarsan,
sonra da özünə.
...Üz tutduğun adamlar
üzünü qəzet
oxuyurmuş kimi gizlətmişdi.
Qəzetin arxa tərəfində isə
ancaq bu sözlər yazılmışdı:
"Mən əclafam!"
Zökəmdən ölməkdənsə,
Dərddən ölmək
daha faydalı -
ölürsən, bir dərd də ölür.
...Küləkli havanı da silməli olursan,
Çərpələng uçuran
uşaqlara görə.
Böyük məqsədlər
iflasa uğrayanda,
siqaret tərgitmək
arzusunu da
adam özünə
iş bilir.
...Tərs kimi
doğmaların çoxu
zalım olur -
Sən də doğmasan, ilahi...
Göyə çöp
daşıyan bir
quşam, ana...
Bu qəmlə, bəlkə də tanış olmuşuq -
Mən elə bu qəmlə tay-tuşam, ana.
Yerdə yer tapmadım yuva qurmağa,
Göyə çöp
daşıyan bir quşam, ana.
Sözün aynası da qırıldı
bu gün...
Sonuncu ümid
də vuruldu bu gün.
Dərd mənə
çatınca yoruldu
bu gün -
Mən Tanrı
otağına yoxuşam,
ana...
Daha bundan belə mən kiməm, nəyəm?
Bir bəxtin əynində qara köynəyəm.
Çəmən bitirməyən,
ot bitirməyən
Səhraya tökülən
yağışam, ana.
Bu ipi kim çəkib çəpər eyləyib?
Şeytanın evinə
səfər eyləyib...
Xaraba salana xəbər eyləyin -
Mən o xarabada
bayquşam, ana.
Sənin haqq bildiyin haqq-hesab
imiş,
Ölüm iynə
imiş, ömür
sap imiş...
İçdiyim süd imiş, ya şərab
imiş -
Dünyaya gələndən
sərxoşam, ana?!
Nuri Əlizadə
Ədəbiyyat qəzeti.- 2025.- 23 may
(№18).- S. 17.