“Mən haqqı yeyilmiş aktrisayam”

Hicran Nəsirova: “Heç vaxt həyatda arxam olmayıb”

Əməkdar artist Hicran Nəsirova Anarın “Evləri köndələn yar” (Reyhan), B.Vahabzadənin “Kimdir haqlı?” (Məlahət), Ə.Hacızadənin “İtkin gəlin” (Dünya), C.Cabbarlının “Almaz” (Yaxşı), R.Səməndərin “Bir yay günü” (Məhbubə) və s. teletamaşalarda müxtəlif səpkili rolları ilə tamaşaçıların qəlbinə yol tapıb. Teleekranda nümayiş etdirilən “Vicdan haqqı” serialındakı ana (Minayə) obrazı ilə də işinin öhdəsindən layiqincə gəldiyini bir daha sübut edir. Biz də bu günlərdə aktrisa ilə görüşüb ömür və sənət yoluna bir daha nəzər saldıq.

- Hicran xanım, sənətə gəlişiniz necə oldu?

- Uşaqlıqdan müğənni olmaq istəmişəm, icazə veməyiblər. Amma 10-cu sinifdə bir təsadüf nəticəsində bu, baş tutub. O vaxt Moskvaya Kinematoqrafiya İnstitutuna on beş nəfər tələb olunurdu. Kinostudiyadan bizim sinfə gəldilər. Bir aktyor elə birinci əlini mənə uzatdı, dedi ki, aktrisa olmaq istəyirsən? Bilirdim ki, müğənni ola bilməyəcəyəm, evdən qoymayacaqlar. Moskvada oxumaq çıxış yolu idi. Dedim ki, “hə, istəyirəm, amma Moskvaya getməyə evdən qoymazlar”. Gəldim evdə dedim. Anam dedi ki, “onsuz da sən müsabiqədən keçməyəcəksən. Qız uşağısan, səni Moskvaya buraxmarıq”. Kinematoqrafiya İnstitutuna müsabiqədən keçməsəm də, həmin il İncəsənət İnstitutuna yüksək balla qəbul oldum.

- Kimin kursunda oxudunuz?

- Adil İsgəndərovdan dərs aldım. İkinci kursda o, rəhmətə getdi. Sonra Elmira Şabanova dərs dedi. Dördüncü kursda Ədalət Ziyadxanov bizimlə tamaşa qurdu. Ancaq ən böyük məktəbi Vaiqf İbrahimoğlu ilə keçdik.

- Yeri gəlmişkən, Vaiqf İbrahimoğlu məktəbi barədə nə deyərdiniz?

- Tədris Teatrında olanda özüm özümə dedim ki, ikinci universitet qurtardım. Orda Cəfər Cabbarlının “Yaylağa gedir” əsəri əsasında eyniadlı tamaşada tibb bacısını, “Dədə Qorqud” tamaşasında Xatunu, Ekzüperinin “Balaca şahzadə” əsəri əsasında hazırlanmış eyniadlı tamaşada balaca şahzadəni, “Komsomol” poeması əsasında hazırlanmış eyniadlı tamaşada Humayı oynadım. Orda çox şey öyrəndim. Vaqif tamam başqa bir stil idi. Sənət sahəsinin bir çox sirlərini Vaqif müəllim tələbələrinə verdi. O tələbələri də bu saat fərqlənirlər. Bir insan kimi də o, dahi, dərya idi...

- Bildiyim qədər, dərs də demisiniz...

- Yeddi ilə yaxın dərs dedim. Bütün qruplardan uşaqlar gəlib mənim dərsimdə otururdu. Artıq övladlarım var idi. Çatdırmaq məsələsi var idi. Bütün günü işdə olurdum. Evdə söz-söhbət olurdu yoldaşım tərəfindən. Deyirdi ki, ya teatrda qal, ya da institutda.

- Yoldaşınız tamaşalarınıza baxırdı?

- Yoldaşım bu sahəni sevən adam idi. Gəlib tamaşalara baxırdı. Ən böyük, kəskin tənqidçim idi. Qoymurdu qol-qanad açmağa, qırırdı...

- Övladlarınızdan sənətinizi davam etdirən varmı?

- Oğlum hüquqşünasdır. Qızım dizaynerdir. Övladlarım ikisi də istedadlıdır. İstərdim ki, oğlum rejissor olsun. Qızım özünü iki dəfə müğənnilikdə sınadı. Orda da haqsızlığa uğradı. Ona görə dedim ki, bu sənət budur. “Yeni ulduz” və “Avroviziya”da haqsızlıq oldu. Dedim ki, “öz sənətindən bərk yapış, qızım, bu sənət adama dərd verir”.

- Ədil İsgəndərovu necə xatırlayırsınız?

- Mən çox utancaq idim. İnsanla danışanda onun gözünün içinə baxmırdım. Ədil müəllim bir dəfə mənə dedi ki, “partnyorun gözünün içinə bax”. Mən gözümü qaldırırdım, tez də salırdım. Dedi ki, “qızım, sənin mənim yanımda bir əskik işin var?” Bu söz məni tutdu, onun gözünün içinə baxdım. Dedi ki, “bax belə, hamının gözünün içinə bax”.

- İndi səhhətiniz necədir?

- Buna da şükür. Bacardığım qədər ayaq üstə qalmağa çalışıram. Səhhətimdə çox böyük problemlər oldu. Altı ay xəstəxanada yatdım. Allah Heydər Əliyevə qəni-qəni rəhmət eləsin. Onun köməkliyi sayəsində mən sağ qaldım. İndi də hər şey qaydasında deyil. Ağrılar məni hər zaman müşayiət edir. Bir tərəfin qapayırsan, o biri tərəfi başlayır...

- Arada depressiyaya da düşmüşdünüz...

- Əvvəllər çox tez-tez düşürdüm. İndi hərdən geriyə dönüb baxanda deyirəm ki, gərək o şeylərə görə mən o cür əsəb, stress keçirməyəydim. Həyatda gərək hər şeyi boş buraxasan. Qayınanam deyirdi ki, bir ucunu boş burax. Deyirdim ki, boş buraxa bilmirəm...

- O vaxt sizi ən çox nə narahat edirdi?

- Sənətdə həddən artıq maneçiliklər gördüm. Əsəb keçirirdim. Ərizə yazıb baş rollardan imtina edirdim. Haqsızlıqlara çox tuş gəldim. Ən çox aktrisalar tərəfindən. O illər əsəb, stress çox idi. Xəstəlik istər-istəməz baş qaldırdı. İki dəfə kəfən yırtmışam. Ölüb ölümdən qayıdandan sonra hər şeyi boş buraxırsan. Onda anam ağladı. Dedim ki, “ana, ağlama, mən ölümdən qorxmuram”. Çox ağır diaqnoz qoymuşdular. Yoldaşıma da demişdilər ki, bir ay yaşayacaq. Təcili Moskvaya getdik. Əməliyyat uğurlu keçdi...

- Düşünürsünüz ki, arxanızda dayaq olsa, belə olmazdı?

- Mənim heç vaxt həyatda arxam olmayıb. Arxam olsaydı, çox şeylərə nail olardım. Özümə arxa axtarmağa da çalışmamışam.

- Hansı arzularla yaşayırsınız?

- Əvvəl deyirdim ki, Allah ömür versin, övladlarımı qaldırım. İndi övladlarımın xoşbəxtliyini görmək istəyirəm. Oğlum ailə qurdu, iki nəvəm var. Qızımı xoşbəxt görmək istəyirəm. Ən böyük arzum odur ki, öz kabinetim olsun. Divarı kitablardan ibarət olsun. Kitablarım çoxdur, amma yeşiklərdədi...

- Kifayət qədər işiniz, təcrübəniz var. “Xalq artisti” almaq barədə düşünürsünüz?

- Əvvəldən mən müğənni olmaq istəmişdim, səs də var idi. Heydər Əliyevin diqqətini cəlb eləmişdim. Səhv eləmirəmsə, 1981-ci il idi. Cəfər Cabbarlının ev muzeyinin təmirdən sonra açılışı idi. Orda biz on nəfər çıxış edirdik. Mən “Solğun çiçəklər”dən Solmazın mahnısını oxuyurdum. Mahnıdan sonra mənə yaxınlaşdılar. Dedilər, “Heydər Əliyev soruşur ki, o müğənni kimdir? Biz də dedik ki, aktrisadır”. Ordan da komsomol qurultaylarına nümayəndə seçildim. Sonra tamaşalarda oynayanda tamaşaçılar tərəfindən alqışlanırdım. İndiyə qədər özüm haqqında danışmamışam. İndi deyirəm ki, artıq bəsdir, danışmalıyam. Xalq versin o qiyməti, yalandan şişirtməklə deyil. Son ilə qədər elə-belə baxırdım. Yaşım keçdikcə baxıram arxaya ki, mən bunu çoxdan almalıydım. Mən, hardasa, haqqı yeyilmiş aktrisayam. Hər il bir seriala çəkilirəm. Bu, nə tanışlıqladır, nə də tapşırıqla. Rejissorlar özləri çağırırlar. O vaxt Ramiz Həsənoğlu bizim bütün tamaşalara baxırdı. “Yaylağa gedir”in əvvəlində bir çal-çağır səhnəsi var idi. Orda rəhmətlik Vaqif İbrahimoğlu qayıtdı ki, “sən də bir mahnı oxu”. Orda bir mahnı oxudum, indi adı yadımda deyil. Mahnı qurtardı, Ramiz Həsənoğlu camaatın içindən çıxıb alnımdan öpdü. Və tamaşaya dəvət etdi.

- “İtkin gəlin”dəki Dünya obrazı necə yarandı?

- Ondan qabaq Lütfi Məmmədbəyovun tamaşalarında çəkilmişdim. Bir də gördüm məni çağırdı. Pyesi stolun üstünə atdı. Dedi ki, bunu götür, oxu. Dedim ki, nəyə fikir verim? Bilirdim ki, Əfsanəni artıq verib. Amma ürəyimdən Əfsanə keçirdi. Onu da deyim ki, Əlibala Hacızadə fars dilindən kurs açmışdı, bir neçə ay o kursa getdik. Axırda bizə fars əlifbası ilə öz arzularımız barədə inşa yazmağı tapşırmışdı. Mən öz arzularımda yazmışdım ki, “İtkin gəlin”də Əfsanəni oynamaq istərəm. Bu ondan bir neçə ay əvvəl olmuşdu. Mən ona dedim ki, əsəri oxumuşam. Dedi ki, “bir də oxu. Dünya obrazını sənə verirəm”. Özü də yay ayı idi. Mən də makiyajsız gəzirəm. Makiyaj xoşlamıram. Gün də yandırıb, qapqara gəlmişəm bura. Mən hara, Dünya hara? Canımda bir az utancaqlıq var idi. Deməli, Əlibala müəllimə də məni göstərib. Əlibala müəllim deyib ki, Dünyanı bu qara qız oynayacaq? Lütfi müəllim ona deyib ki, sən o qız oynayanda baxarsan...

- Kamal Xudaverdiyev kimi nəhəng aktyorla oynamaq çətin deyildi ki?

- “Kral Lir”də onun qızını -Reqananı, “İtkin gəlin”də sevgiliisni oynamışam. Bir neçə əsərdə biz onunla tərəf müqabili olmuşuq. Onun haqqında deyirdilər ki, teatrımızın sarı simidir. Çox gözəl insan, gözəl tərəf müqabili idi. Allah ona qəni-qəni rəhmət eləsin. 1986-cı ildə teatra işə düzələndə Əli Əmirlinin “Günah” tamaşasında atamı oynayıb...

- Hansı möhtəşəm rolu oynamaq istərdiniz?

- Arzu eləyib sınmaqdansa, verilən rola baxıram, oynayıram. Mən o vaxt “Qaçaq Nəbi” filminə dəvət olundum. Təsdiqləndim, məni təbrik elədilər. Ölçülərimi götürdülər, parçaları üzümə tutdular. Sonra başqası çəkildi. Rasim Ocaqov neçə filmə çağırıb, təsdiq edib, təbrik edib, yola salıb. Sonra başqasını çəkib. Bu, həyatdı, mən heç kəsi qınamıram. O vaxt sınırdım. İndi artıq sınmıram. Mən heç gedib demirəm ki, niyə çəkmədiniz, səsimi də çıxarmıram.

Rasim Ocaqov “Təhminə və Zaur”u çəkirdi. Məni Mədinəyə dəvət elədi. Mənə qədər bir neçə aktrisanı dəvət etmişdi. Mən gəldim, oynadım, asistent-rejissor da işarə elədi ki, səni bəyəndi. Özü də dedi ki, “ya vas budu snimat”. Bir də gördüm ki, film çəkildi, Rus Dram Teatrının aktrisası Xalafova çəkildi. Səsimi də çıxarmadım. Bir gün dublyaja gedirdim, o biri kinostudiyaya, keçəndə gördüm ki, qapısı açıqdır. Yaxınlaşdım ki, salam verim. Dedi ki, “bilirsən səni niyə çəkmədim? Sənin gözlərin iri planda Meral Konratın gözlərindən də qəşəng çıxmışdı”. Dedim ki, “elə məni çəkərdiniz də...”.

Mənim üçün rolun böyük-kiçiyi yoxdur. Mən kiçik rolla da sözümü deyə bilirəm.

- Təhminə rolunun öhdəsindən gələ bilərdiniz?

- Birinci səhnəni dəyişərdim. Qalanını bəlkə ondan da artıq oynayardım.

“İtkin gəlin”də o səhnələrdən daha çox var idi. Məsəlçün, hamam səhnəsi. Vacib deyil ki, o səhnələrin hamısı çəkilsin. Əsərdə birinci Nəcmi gəlir, onu çılpaq görür. Mən orda soyunmalıydım ki, o məni görsün? Lütfi müəllim dedi ki, “qızım, sən mələfəyə bürün, bir az kürəklərini, bir az da ayaqlarını verərəm”. Ona dedim ki, vacib deyil. Ya da Əbdüllə görüşlərimizdə. Mən elə baxışlarla baxaram ki, o vəziyyəti verərik. Bir az abır-həya yaxşı şeydir. Açıq-saçıqlıq vacib deyil.

- “Vicdan haqqı” serialındakı ana obrazınız da maraqlı alınıb...

- O seriala görə mən iki serialdan imtina eləmişəm. Elə bil, ürəyimdə hiss eləyirdim ki, bu daha uğurlu olacaq. Əsəri hissə-hissə verirlər oxumağa. Tərəf müqabilləri yaxşıdırsa, rolu oynamaq çətin olmur. Burda tərəf müqabillərin hamısı yaxşıdır. Oğlumu oynayan Elxan həyatda da mənə ana deyir...

- Serialların çəklişindən razısınızmı?

- Bəzən elə olub ki, pula görə çəkilmişəm. Nə ssenaridən, nə öz işimdən, nə rejissor işindən ləzzət almışam. 50-100 manat veriblər. Hətta müğənniləri də gətirib çəkirlər. Müğənni aktyor deyil. O, dırnaq içində oynamaqdır. Sənət böyük hərflə yazılmalıdır. Elə adamlarla əsəb içində işləmişəm... Əvvəl dözürəm, dözürəm, şərait yaradıram, özüm də kömək edirəm. Amma elə bir vəziyyət yaranır ki, partlayıram. Rejissora deyirəm ki, bundan sonra birinci məni çək, heç olmasa, üzüm adam sifətində olsun.

- Eşitdiyimə görə, “Otel otağı” tamaşasına çəkiləndə də sizə qarşı haqsızlıq olub... Onda hansı hissləri keçirdiniz?

- Heç nə, güldüm. Çünki ora çəkilən yaxın rəfiqəm Həmidə Ömərova idi. Bilmirdi, gizlətmişdim ondan filmə çəkilməyimi. O vaxt onun da vəziyyəti yaxşı deyildi. Gəldi ki, “filmə çəkilirəm”. Məndən uzun xalat istədi. Artıq öz xalatımın yaxasını film üçün düzəltmişdilər. Dedim ki, kim çəkir? Dedi, Rasim Ocaqov. Daha səsimi çıxarmadım. Gətirib xalatı verdim. Dedim, təbrik edirəm. Əlini xalatın cibinə salanda gördü ki, filmin ona verilən mətni xalatın cibindədir. Dedi ki, “sənə də verilib bu mətn, mən daha çəkilmirəm, imtina edəcəyəm”. Dedim ki, yox, get çəkil...

Namiq MƏMMƏDLİ

Ekspress.-2017.-9 fevral.-S.9.