Sevgi də bir dünyadır...

Bir dostumla oturub söhbət edirdim. Onun masasının üstündə bir kitab gördüm. Adı beləydi: “Sevgi də bir dünyadı”. Alıb vərəqlədim. Elə adından da göründüyü kimi, bu kitab ilk baxışdan mənə xoş təəssürat bağışladı. Adıçəkilən kitabın müəllifi şair Əjdər Əlizadə idi. Əjdər Əlizadə 1953-cü ildə Ağdam rayonunda doğulub, boya-başa çatıb. İxtisaca jurnalist, mühəndisdir. “Tiber” Şərq Təbabəti (nəbzlə diaqnostika və təbii üsullarla müalicə) mütəxəssisidir.

Yazıları “Trud”, “İnşaatçı”, “Xalq”, “Azərbaycan gəncləri”, Ağdamın “Lenin yolu” və sair qəzetlərdə işıq üzü görüb. Oçerk və reportajları Ağdam yerli Radio Verilişləri redaksiyasında mütəmadi olaraq səsləndirilirdi. Gündəlik çıxan “İki sahil” qəzetində işləyib.

2001-ci ildən “Kirpi” jurnalında felyeton şöbəsinin redaktorudur. 1983-cü ildən SSRİ Jurnalistlər İttifaqının, 1993-cü ildən isə Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür. Həsən bəy Zərdabi adına diplom, "Qızıl Qələm” Fəxri media mükafatı laureatıdır.

Kitabda şairin müxtəlif illərdə yazdığı qəzəl və şeirləri toplanılıb. Şair kitabının Ön Sözündə yazır:

- Sözə hörmət, ona ilahi gözlə yanaşmaq və onun hikmətini, böyüklüyünü duymaq, onu süzgəcindən bişirə-bişirə keçirib, misraya çevirib, şeir yazmaq qabiliyyəti bizdə, demək olar, ailəlikcə olub. Ona görə ki, atam Cəbrayıl Əliyev Ağdam və Qarabağ məclislərinin, toy şənliklərinin yaraşığı olmaqla, bədahətən şeirlər deyərdi. Qardaşlarım və bacılarım gözəl şeirlər yazardı. Məndə yazmaq həvəsi elə gənc yaşlarımdan başlayıb. Əvvəlcə sevgi şeirlərimi çap elətdirmək fikrinə düşdüm. Bu sevgi şeirlərimin böyük əksəriyyətini gənc yaşlarında, 1970-ci illərdə qələmə almışam. Ardıcıl olaraq Vətən, ana və gündəlik həyata həsr edilmiş, ardınca isə satirik şeir və təmsillərimi çap etdirməyi planlaşdırmışam.

Kitab “Mənə şair demə, qağa” qəzəli ilə başlayır. Çox sadə və bəsit dildə yazılan bu şeirdə böyük hikmət və fəlsəfi məna var. Həqiqətən də, Əjdər Əlizadə uzun illərdir ki, ədəbiyyata gəlməsinə və şeir yazmasına baxmayaraq, hələ də bu ahıl çağında özünü şair adlandırmır. Azərbaycanın klassik və ustad şairlərinin yanında “şair” sözündən çox ehtiyatlanır və şeirin bir yerində deyildiyi kimi:

Mənə şair demə qardaş, o ada layiq deyiləm,

Min yazanlardan biriyəm, bizi “Arazbar” bitirir.

Bu gün alaqotu kimi, yaşından və başından asılı olmayaraq, dırnaqarası desək, yazarlar, özlərini şair adlandıranlar çoxalıb. Əndazələrinə sığmayan, keçmişinə təpik atan, heç kəsi bəyənməyib özünü öyən və “mənəm -mənəmlik” xəstəliyinə tutulanların əlindən tərpənmək olmur. Bu yabançı şairlər, artıq ədəbiyyatımızı da yabançı günə qoyublar. Amma Əjdər Əlizadə kimi istedadlı qələm sahibləri isə arına, ismətinə bükülüb, öz yaradıcılıqları ilə məşğul olurlar. Sadə həyat tərzi sürərək, bir-birindən təsirli və hikmətdolu şeirlər yazırlar. O şeirlərdən ki, çağdaş ədəbiyyatımız doğulur.

Mən Əjdər müəllimi həqiqi mənada, sözünü deyən bir şair və felyetonçu jurnalist kimi tanıyıram. Sənət çətin şeydir. Sənətə gəlmək ondan da çətindir. Əgər sənətə gəldinsə, gərək, bu bu ağır yükü çiyinlərində daşımağı bacarasan. Onun hər bir əzab-əziyyətinə dözəsən, onun sənətkarına çevrilə biləsən. Bir sözlə, sənətdə öz yolun, öz cığırın olmalıdır, hər bir kəlməndə, sözündə özün olasan gərək. Əjdər Əlizadə nə yazıbsa, özünü yazıb. Həmişə onun yaradıcılığında dilimizin saflığı və təmizliyi özünü göstərib. Çox sadə dillə fikirini ifadə etməyi bacaran şairdir, Əjdər Əlizadə. Onun böyüklüyü ondadır ki, heç vaxt özündənrazı və boğazdanyuxarı danışmır. Yazanda təntimir, bədii obrazları bir-birindən canlıdır. Nizamiləri, Füzuliləri və Səməd Vurğunları, Sabirləri, Əliağa Vahidləri özünə ustad, müdrik, söz sərrafı sayır. Onlardan qidalanıram, onların ruhlarından mayalanıram, deyir.

Dahi şairimiz S.Vurğun “Deyilən söz yadigardır” şeirindən misal çəkərək, mən də şeirlərimi övlad və nəvələrim üçün bir yadigar qalsın deyə çap etdirdim, deyir. Nə gözəl etiraf, ustadlarına məhəbbətdir bu.

Əjdər Əlizadə vaxtını boş və mənasız yerə keçirib, bir qrup bayağı cızma-qara şeir yazan boz axınlara üz tutub, şeiri babaların ayaq izinə bənzədərək söyləyir:

Siz ey bekarlığın daşın atanlar,

Şeir yazmaq ilə başın qatanlar,

Düşünmə, milçəyin vızıltısıdır,

Şeir ürəklərin sızıltısıdır.

Şeir söz gölüdür, söz dənizidir,

Şeir babaların ayaq izidir.

Olduqca gözəl deyimdir. Çox təəssüflər olsun ki, bu gün o ulu babaların nəinki ayaq izləri, hətta özləri də unudulur.

Şairin “Könül sarayımı yıxma, nə olar”, “Sevgi sarayının daşına dönüm”, “Xəyala dalmışam yenə bu gecə”, “Hər nə oldu, mənə oldu”, “Çıxıb yollarına baxan deyiləm”, “Məni ağladanda özün gülmüsən”, “Qadın həm anadır, həm də bacı” kimi şeirləri ilə məhəbbət adlı bir qala hörüb. O qaladan isə keçmişə boylanıb baxanda, əbədi bir məhəbbət, gəncliyin özü görünür.

Qələndər Xaçınçaylı

Həftə içi.- 2018.- 21 iyun.- S.8.