Bu belədir...

(Əsgər haqqında ballada...)

Nədir yenə, ümman kimi,

çalxalanıb, coşdun, ürək?

İçindəki bu təlatüm,

bu oyanış de nə demək?

Həsrətdənmi, nisgildənmi,

Ürək, yenə çağlayırsan?

Anasına həsrət qalmış,

Körpə kimi, ağlayırsan…

İçindədir; ümid adlı,

qığılcımın od-alvu,

tərslik etmə, dəli könül,

intizara alış, yovu!!!

Həqiqətlər qarşısında,

Biz gücsüzük, biz heç nəyik,

Dinlə məni deyim, ürək,

Biz nəçiyik; şan-şöhrətli,

– “hüququndan keçmiş əsgər”,

həmdəminə həsrət canıq,

bəzən canlı, bəzən cansız,

biz “robotuq”, biz “əşyayıq”…

Bu torpaqdan yoğrulmuşuq,

Bu torpaqdan doğulmuşuq,

Yardan əfsəl, anamızın

Qulluğuna buyrulmuşuq!!!

Vətən öğlu

(Aprel Şəhidlərinin ili günü Bakıda bərk yağış yağdı...)

Göylər də hönkürüb, ağladı bu gün,

Buludlar göz yaşın saxlaya bilmir....

Damından göz yaşı axıdan koma,

Kövrəlmiş ananı ovuda bilmir....

Hardasa, bir bala ata gözləyir,

Əlində bir Bayraq gələydi bu gün....

Müəllim istəyib stol üstünə,

Anası alaram, söyləyir hər gün....

Bir Ata istəyir oğlu bu gün də,

Həyətə tələsik girsin nə olar....

Arxaya baxmadan sürüb maşını,

Bütün gül-çiçəyi əzsin nə olar....

Elə bilirsən ki, bitər siyahı

Dolabda islanıb bir cib dəsmalı....

Asılqan saxlamır çim su mundiri,

Havadan asılıb bir ər sığalı....

Bir otaq küncündə bacı naləsi,

Birində qardaşın hıçqırtısı var...

Məhəllə uşağı, qrup yoldaşı,

Bu gün qəmgin durub meyvə satanlar....

Adi çörəkçi də xiffət eyləyir,

Çəkməçi çəkməsin görüb ağlayır....

Alışqan verdiyi bardakı qızın,

Bu yağış qəlbində tonqal qalayır....

Körpə uşaqlar da haçandır qəmgin,

Boylanır həyətə, ancaq görməyir....

Ana paltar ipin kəsibdi çoxdan,

Fəxrlə sərdiyin, daha sərməyir....

Göylər yas saxlayır, Yer qəribsəyib,

Təşnədir mərdlərin yeni nəşinə....

Torpaq əkənindir, əkən də bizik,

Göylərdə gəzənin Yer nə işinə....

Göylər bizə qahmar, Yer bizə mənzil,

Qəlbin dolanmasın, ey Vətən oğlu....

Nəsimi, Bəhmənyar gör nə vaxt olub???

Vətən də unutmur haqq tapan oğlu....

02.04.2017. Bakı. (14. 30. 1 0’)

Qucağını geniş aç…

(Gizir Pəncəli Teymurova həsr olunur.)

Qucağını geniş aç, gəlirəm Ana Torpaq,

Çox döymüşdüm qapını, səhər-axşam taq-taraq,

Hər gəlirəm deyəndə, əlimdə vardı bayraq,

O qutsal əmanətin, ünvanına yetibdi…. ….

Sancmışam Sancağımı, rahat gəlirəm indi….

Səhər-axşam deyərdim, bu canım sənə fəda,

Nə olur mənə olsun, təki sən görmə qada,

“Komandir yaxşı olsa, ordunu verməz bada”,

Komutanım öndədir, gül-çiçək düz yoluna….

Sıra ilə gəlirik, yer ver girək qoynuna….

Çox dilək diləmişdim, Bayraq olsun kəfənim,

Xəyalım gerçək olub, sevinməsin düşmənim,

Dualarım qəbuldu, ağlamasın sevənim,

Ana, sən də gözünün qorasını sıxma ha…

Oğulun adı üstə, qurban gedər torpağa!!!

“Dünya bir pəncərədir...”

(Fərid Əhmədovun əziz xatirəsinə ithaf olunur...)

“Dünya bir pəncərədir”, pəncərən olsa, qardaş...

De, heç vaxtın oldumu, pəncərədən baxmağa,

Bir-iki, tələm-seyrək, boylanmağı saymasaq...

Yuxunu görmək üçün vaxt lazımdı yatmağa,

O da, Sən də yox idi, işin-gücün çox idi...

Çoxunun gözü ackən, Sənin gözün tox idi...

Yuxusuz gözündəki bu hüzn nədi, qardaş???

Yeddi ürək lazımdı, baxışına baxmağa,

Qəlb adlı əzamızı, qan vurmağı saymasaq...

Bizdə ürək nə gəzir, gözümüz yox baxmağa,

O ürək Səndə idi, baxışların ox idi...

Çoxunun haqqı yoxkən, Sənin haqqın çox idi...

“Nə yatdın ki, nə yuxu”, görəsən, əziz qardaş....

Yaradan yaratmışdı, Səni oyaq qalmağa,

Ayaqüstü, sırada, göz qırpmağı saymasaq...

Yaranmışdın süzməyə, yaranmışdın dalmağa,

Düşüncə, dərin ümman, zehin, iti ox idi...

Çoxunda beş-beş olan, Səndə biri yox idi....

Damarda coşdu qanın, ürək dözmədi, qardaş...

Dizindəki təpərin bəs eylədi qalxmağa,

Dostlarının toyunda oynamağı saymasaq,

Toy-düyün də görmədin, oturmağa-qalxmağa,

Ərgənlənmiş ər idin, bəy otağın yox idi...

Çoxu sayın bilmirdi, Sənin biri yox idi...

İgid oğlu, ər idin, bilənlər bilir, qardaş...

Sənin etdiklərini ehtiyac yox saymağa,

Arada qəmli-qəmli bu baxmağı samasaq,

Eyibin də yox idi, barmaq ilə saymağa,

Yan-yörədə bildiyin, nacis, naqis çox idi...

Bilən bilir qardaşım, Sənin mislin yox idi....

İnci, qərənfil...

(Qərənfilə yazığım gəlir...)

Olsan da, bu işdə ən son müqəssir,

Gəl, məndən incimə, inci qərənfil...

Utanc çiçəyisən, utanc çiçəyi,

İstəsən lap məndən inci, qərənfil...

Ruhum bu halından çox mütəəssir,

Yenə döşənmisən küçəyə, daşa...

Qaxınc çiçəyisən, qaxınc çiçəyi,

Qaxanc örf-adətə, öfkəyə, başa,

Bu işdə bilmirik, kimdi müqəssir,

Bizim üz qaramız, qırmızımızsan...

Həya örpəyisən, güvənc ləçəyi,

Sən bizim dünyaya qırımımızsan...

Ustac tək oğullar çox mütəəssir,

Üz-üzdən utanır, dözür ağrına...

Əlacsız-əlacsız ödünc çiçəyi,

Silah əvəzinə sıxır bağrına...

Tur alacam

(Şəhidimiz Tural Əhmədovun oğlu Turalın dilindən)

Dədəm Qorqud səhv ad verməz,

Doğulmuşuq tur almağa!!!!

Od ərənlər öc saxlamaz,

Doğulmuşuq öc almağa!!!!

Gözlərimin içinə bax,

Gözünüzü oyacağam!!!!

Hünərin var, tur düzənlə,

Tüm turları alacağam!!!!

Sanma, qanı qalar yerdə,

Törəmizdir, alacağam!!!!

Tək atamın qanın deyil,

Haqqımızı alacağam!!!!

Yağmurlu günü sal yada,

Yenə taxtu-tac alacam!!!!

Tarixdə yüz il, bir gündü,

Geci- tezi bac alacam!!!!

Dilarə

(...SQ-nın pilotu D. Babayevaya ithaf olunur...)

Bizdə atalardan bir məsəl qalıb:

“Aslanın erkəyi, dişisi olmaz”...

Bu yurdun neçə mərd oğlu, qızı var,

Adı anılmalı, anmasaq olmaz...

Yaradan bəxş edib, bu namı bizə,

Ellərin sultanı, xan Azərbaycan...

Var olsun bu torpaq, yaşasın Vətən,

Anam Azərbaycan, can Azərbaycan...

Dünya yaranandan mayamız belə,

İplikdən əjdaha doğub hanamız...

Lalənin al rəngin yazıb tarixə,

Analar anası, Tomris anamız...

Ruhu, düşüncəsi zəkidən zəki,

Əhsən deyib ellər, qalıb tamaşa...

Necə Nüşabəsi olub bu elin

İsgəndər mat qalıb, edib tamaşa...

Neçə Sarası var, dünya tanıyır,

Əlində qələmi qılıncdan iti ...

Zaman hökmün verib, geriyə dönməz,

İllər axıb gedir itidən iti...

Zaman dəyişsə də dəyişmədik biz,

Xanım-xatın qızlar birər qəhrəman...

Anadan, atadan gördüklərimiz

Tarixdə qalmayıb, yaşayır hər an...

İllər axıb gedir, biz yaşayırıq,

Ruhumuz o ruhdur, qanımız o qan...

Əzəldən dünyanın gərdişi belə,

Sözümün canı var, can Azərbaycan...

İndi “İmarət”-də qonaq Xan qızı,

-Natəvan pəjmürdə, ruhu pərişan...

Əldən ələ düşüb eli, obası,

İltifat edən yox, yox hal soruşan...

Tarix nələr görüb, nələr öyrədib,

Halı haldan anlar, ariflər bilər...

Aramla süzülür bu çeşmədən nur,

Fitrətdə, mayada qor olan bilər...

Onun yaddaşında neçə Nigar var,

Ley kimi qayadan süzüb düzlərə...

Unutmaq olarmı söylə Həcəri???

Nəbiyə qoşulub, düşüb düzlərə...

Ucadan ucadır şanlı tarixim,

Ruhumun qidası şərəfdi, şandı...

Zamanın fövqündə dayananların,

Anası bircədi, - Azərbaycandı!!!

Uçmaq arzusuna düşdü, Dilarə...

Ruhu göy göylərin qonağı idi...

Ulduzlar göylərdən gəl-gəl edirdi,

Sonsuz ənginliklər oylağı idi...

Tanıdı Leylanı, ününü duydu,

Andı Züleyxanı fəxrlə hər an...

Cəhd etdi, çalışdı əzmlə hər gün,

Məqsədi fikrindən çıxmadı bir an...

Uçdu arzusunun qanadlarında,

Sevindi ilk uçuş müjdəsi ilə...

Taledən, qismətdən razı idi,

Anardı Tanrını “min şükür” ilə...

Fəqət, yarı yolda qaldı arzular,

Axı, quş qanadı çox kövrək olur...

Məni dəstəkləyər qulaq dostları,

Məncə, tər çiçəklər çox tez də solur...

Zaur Ustac

Həftə içi.- 2019.- 4 aprel.- S.8.