Folknerin vaxtsız gəlişi

1. Sabah…

İş vaxtının bitməsinə yeddi dəqiqə qalmışdı.

Eynəkli oğlan tərs kimi məhz bu vaxt yenə də peyda oldu. Onun qapını bircə dəfə tıqqıldadıb özünün də açmasından tutub istəyəcəyi kitaba qədər hər şey adamın əsəblərini qıcıqlandırırdı və əlbəttə ki, yenə də elə bir kitab istədi ki, vaxtımın beş dəqiqəsi fonda gedib onu tapmağa sərf olundu, qalan iki dəqiqəni də kitabı oğlanın anketinə yazıb qol çəkdirdim.

Hə, saat altı tamam oldu.

İndi görüm nə deyəcəkdi.

Mən artıq elektrik plitəsini cərəyandan ayırıb çantama əl atmışdım ki…

- Bir də Folknerdən bir şey gətirin, – dedi.

- Sabah. Folknerdən bir şey sabah olacaq. İndi isə iş vaxtı bitib.

- Axı mən tələbəyəm, mənə xidmət eləməlisiniz.

- Başa düşmürsünüz? Dedim ki, iş vaxtı bitib.

- Mənim hüququm var, – o, son bir ümidlə ən adi bir məmləkətin ən adi bir əyalətinin ən adi bir universitetinin ən adi bir elmi kitabxanasının ən adi bir abonement işçisindən özünün ən adi tələbə hüquqlarına hörmət tələb etməyində idi.

- Mənim də hüququm var, – mən onun son ümidini də özümün hüquqlarım altında sıxıb darmadağın etməkdən çəkinmədim və çantamı götürüb paltomu da geyindim. Arakəsməni qaldırıb onunla üz-üzə dayandım. Bu qədər soyuq və alaqaranlıq bir vaxtda gözlərindən çıxarmadığı tünd qəhvəyi gün eynəklərinin arxasından baxışlarının qəzəbini hiss etməyə bilmədim. O, elə bilirdi ki, dünyanın ən ideal gənci və ən ağıllı tələbəsidir. Elə buna görə də mən onun qarşısında dimdik dayanıb hər bir zaman əmrlərinə müntəzir olmalıyam. Çıxdığı kasıb ailənin təhsil haqqı ilə bağlı problemlərinin də, həmişə hazır olduğu imtahan və zaçotlardan kəsilməsinin də, ölkənin təhsil sistemindəki bütün naqisliklərin də, təhsil islahatlarındakı ən uğursuz layihənin də, lap elə onun vurulduğu qızın birinci kursun ilk Yeni il şənliyində ilk dəfə paytaxtdan gələn bir tələbəylə qol-boyun olub aram rəqs etməsinin də, ikinci semestr başlayar-başlamaz uzun ətəklərini dar cins şalvara dəyişməsinin də, birdəncə peyda olmuş mobil telefonunun bu oğlanın telefonundan daha bahalı olmasının da acığını məhz məndən çıxmalıdır.

- Qalırsan burda? –mən artıq hövsələsizcə “sən” müraciətinə keçərək arakəsməylə onun arasında sıxılacağam az qala, – çıx daa..

- Mən kitab istəyirəm, – o, sakitcə qəhvəyi gün eynəklərinin arxasından məni sındırmaq cəhdinə davam edir.

- Qulaq as. Bilirəm ki, sənə təcili Folkner lazım deyil. Qrup yoldaşların bir nəfər kimi Tolstoyu alırdılar. Əgər öz marağın üçün bu dəqiqə lazımdırsa, get Mərkəzi Kitabxanadan al, ora açıq olmalıdır. Mənimsə öz işlərim var, evə tələsirəm. Sabah gəl apar.

- Sabah? Sabahla bu günün nə fərqi var ki? Sabah da elə bu gündür. Bunu Folkner deyib, bilmirsiniz? Mən çıxmayacam burdan kitab verməsəniz.

- Lənət şeytana! Oğlan, fond bağlıdır artıq. Başa düşmürsən?

- Yox.

- Yaxşı…- mən çölə çıxıb qapını onun üstünə örtdüm və açarladım. O, içəridə deyinməyə və qapını təpikləməyə başladı. Ümumi qapıda məni gözləyən iş yoldaşlarım yığışdılar. İşin nə yerdə olmasını bilincə gülüşdülər və bəlkə bu eynəkli tələbə bundan sonra bizi dolamağı tərgidə deyə hamının ürəyindən qara-qara tikanlar çıxdı da beton döşəməyə səpildi.

- Qapını açdım və aylardan bəri bizi təngə gətirən eynəkli tələbə suyu beton döşəmədəki qara-qara tikanların üstünə süzülə-süzülə çıxıb getdi:

- Mən rektora deyəcəyəm,- yenə son bir ümidlə ən adi bir məmləkətin ən adi bir əyalətinin ən adi bir universitetinin ən adi bir elmi kitabxanasının ən adi bir abonement işçisindən özünün ən adi tələbə hüquqlarına hörmət tələb etdi.

- Elə mən də, – yenə onun son ümidini də özümün hüquqlarım altında sıxıb darmadağın etməkdən çəkinmədim…

2. Bu gün…

Mən həmişə belə işləmişəm. Vaxtını dəqiqəsinədək düzgün bölüb səliqəylə yaşayanlara hörmətim də sonsuzdur.

Amma bu gün bircə saniyənin belə əlimdən qopub boşuna itməsinə yol verməməliyəm.

Qızlar başıma yığışıblar. Məni geyim mağazalarına aparmaq istəyən kim, gözəllik salonuna göndərən kim…

- Demək dünəndən gəlib, hə? Bəs bütün günü nə əcəb özünü sakit apara bilmisən?

- Həə, qəribədir, heç kimə heç nə demədin.

- Amma mən hiss eləmişdim, gözlərin elə qaynayırdı bu gün, özün də yorğun idin, nahar etməyə də halın olmadı deyəsən..

Onlar gülürlər, amma bu doğrudan da belədir.

Bu gün gözlərimi mümkün qədər gizlətməyə çalışmışam hər kəsdən. Elə bilirdim üzümə baxan kimi ötən gecəmi necə keçirdiyimi biləcəklər.

Necə keçirmişdim ki ötən gecəmi?

Sevmişdim.

Sevilmişdim.

Beş illik fasilədən sonra ilk dəfə kişi bədəninin təmasını duymuşdum, içimə çəkmişdim o sönmək bilməyən dəli ehtirası.

Boynumda, çənəmin altında gömgöy ləkələr vardı öpüşlərdən. Boğazlı köynək geyinməyim də ondandı bu gün, yoxsa heç sevmirəm boynumun geyimlə sıxılmasını.

Mən qızların təzyiqinə qarşı çıxa bilmirəm və öncə yaxınlıqdakı mağazadan gözəl bir don alıram, daha sonra isə salona gedib saçlarımı düz beş il əvvəlki kimi kəsdirib tünd şokolad rənginə boyadıram. Elə salondca kənar otağa çəkilib əynimi dəyişirəm, paltomu geyinməzdən öncə aynada özümə baxıb rahat nəfəs alaraq həyatımdakı hər şeydən razı bir halda özümə və yanımda dayanan iki rəfiqəmə elə aynadanca gülümsəyirəm. Onlar təbəssümümün əksini aynadan qəbul etməyə məşğulkən paltomu geyinib də artıq çıxış qapısından səslənirəm:

- Gəlin də, gün bitdi ki…

Sonra da marketdən onun çox sevdiyi “Napoleon” pirojnaları və bir şampan alıb çantamdakı son metal qəpiyi və onun üzərində pay kimi məmnun bir təbəssümümü də marketdən azca aralıda dilənən qarıya verərək evə sarı yollanıram.

Ayy, dünya necə də gözəldir bu gün…

Dünən mən bu yolu belə getmirdim.

Ayaqlarımı sürüyə-sürüyə boş, soyuq, nəfəs belə ala bilməyəcək qədər cansız mənzilimə sarı addımlayırdım sadəcə.

Beş il idi o cür gedirdim evə, dünənki kimi yəni.

Beş il çəkmişdi dünənki gün.

Beş il dayanmışdı zaman dünəndə.

Necə dedi o eynəkli?

Dünən də elə bu gündür?

Yalançının elə…

3. Dünən…

İş vaxtının başlamasına yeddi dəqiqə qalmışdı…

İş masamın üzərini silib plitəni cərəyana qoşandaca qapı açıldı və eynəkli oğlan qarşımda zühur etdi:

- Folkneri istəyirəm.

- Folkner düz yeddi dəqiqədən sonra olacaq. Çıx çöldə gözlə.

- Siz ki burdasınız.

- İş vaxtım başlamayıb. Bu yeddi dəqiqə özümə aiddir.

Onun sakitcə çölə çıxması ilə rəfiqələrimin içəri atılması eyni anda baş verdi.

- Nooldu?

- Necə keçdi?

- Danış…

- Danııışşşşş….

Mən özümü masanın üstündəki sənədlərlə məşğul göstərməyə çalışırdım, üzümü, gözlərimi, onlardakı sevmədiyim duzlu suyu, sol gözümün altındakı gömgöy ləkəni… halımdakı dəhşəti gizlətmək üçün neyləyəcəyimi belə bilmirdim. Əllərim əsirdi, deyəsən çiyinlərim də… ayaqlarım sözümə baxmadı və stula çöküb hıçqırdım…

Qızlar başıma yığışdılar. Məni sakitləşdirməyə çalışan kim, su içirdən kim, saçlarımı sığallayan, gözlərimi silən kim…

- Nolar, nahar vaxtı gedək qaytarım donu..istəmirəm. Çox bahadır, o qız, satıcı tanışdı, götürəcək, amma tək getməyim, utanacam…

- Noolub axı ? Niyə qaytarırsan ki? Bəyənmədi ərin?

- …

Onları maraq bürümüşdü, amma mən heç nə deyə bilmirdim daha.

Ötən günün ikinci yarısı bütün dəhşətiylə gözlərimin qarşısına gəldi .

Qapının zəngini basınca gəlib açmışdı.

İçəri keçincə boynuna sarılmışdım.

Paltomu soyununca qarşısında fırlanıb nazlanmışdım.

Çox gözəl idim, lap çox…

Pirojnaları və şampanı otağa aparıb masanın üzərinə qoyunca isə…

Səhər tezdən oyanıb o hələ yuxudaykən min-bir həvəslə yığışdırıb bircə zərrə toz belə saxlamadan bəzədiyim mənzildə hər şeyin yerlə-yeksan olduğunu gördüm.

Nə baş verdiyini soruşunca da o, üzərimə şığıyıb mənə tüpürdü, sonra qışqırdı, sonra evdə əlinə keçən bütün qabları yerə çırpıb sındırdı, hətta bufetin şüşəsini də qırdı, sonra saçlarımdan tutub sadəcə ardınca sürüdü, yerə yıxıldığım zaman təpikləməyə, söyməyə başladı. Heç nə anlamaq iqtidarında deyildim. Nə baş verirdi, bilmirdim, bilmək halında deyildim və artıq bilmək belə istəmirdim…

Yadımda sadəcə bu sözlər qalıb:

- Hanı pullar? Harda gizlətmisən? Yalan deyirsən! Ola bilməz heç nəyin olmasın! Bəs mən necə düzəltdirəcəm sənədlərimi, nəylə alacam pasportumu? Bilmirsən xarabada hər şey pulnandı? Mən beş il türmədə yatdım ki, indi sən 150 dollarlıq paltar alıb şampan içəsən? Hər şeyi satacam yenə! Bütün qızıllarını! Bütün paltarlarını! Yatdığım hər günün heyfini alacam səndən, ləçər! Hər günüm üçün cavab verəcəksən, eşidirsən ? Yenə narkotik satacam, lazım olsa səni də satacam, ananı da, bacını da…hə! Psixəm mən! Manyakam! Get de hamıya! De!

Yox…

Kimsəyə deməyəcəkdim bunu.

Amma donu qaytarmam lazımdı, onu bir daha geyinmək istəməyəcəyimdən əminəm. Saçlarımın isə rəngi də, uzunluğu da uzağı bir aya dəyişəcək. Onun növbəti məhkəməsinədək yəni…

Səhər polislər gəlib apardılar çünki. Gecəykən gedib onu beş il əvvəl ələ verən köhnə dostunu bıçaqladığı üçün…

Qapı bircə dəfə döyülüb açıldı və eynəkli tələbə:

- İş vaxtı başladı, -dedi, – Folkneri istəyirəm.

- Bu dəqiqə, – mən gözlərimi silib ayağa qalxdım və qızların da otağımı tərk etməkdən başqa əlacları qalmadı.

Cavidan

Kaspi.- 2011.- 23-25 iyul.- S.24.