Həvva və İblis

Proloq.

Əfsanələrə inanmıram. Hətta peyğəmbər və onun övrəti belə mənim üçün insandır. İnsan isə səhv edə bilər. Hətta xəyanət də.

Ekspodisiya.

Mən yaranmamışdan öncə, həyat yoldaşıma peyğəmbərlik verilmişdi.

Allah onu çox sevirdi. Qıymamışdı təkliyinə. Məni ona ərməğan etmişdi. Mən Adəmi, Adəm Allahı təklikdən xilas edirdi.

O gözlərini açıb məni gördü. Məftun oldu. İlk görüşümüz, bir-birimizi tanımağımız, Allahı unutmağımız. Yerin üstündə, səmanın altında ancaq mən və o var idi. Gözlərimiz bir-birindən asılı qalmışdı. Su torpağa vurulmuşdu.

Amma, Allah bilirdi bu müvəqqətidir. Hələki beynimizdə ehtirasın, sevginin alovu yanır. Zaman-zaman bu alov yavaşıyır, soyuyur. Hisslər müvəqqətidir, gec-tez öz yerini ağıla təslim edir. Gözləyir.

Çox zaman qısqanırdım Adəmi Allahına. Ibadətdə olduğu zaman, diz üstə çöküb Allaha dua etməsi məni qıcıqlandırırdı. Adəm mənə sitayiş etməlidir, mən onun Allahı olmalıyam.

Zavyaska.

Geniş dünya iki nəfər üçün çox idi. Bu genişlikdə özümə mənəvi olaraq yer tapa bilmirdim. Yorulurdum, bezirdim.

Əkinçi idi Adəm. Şumladığı torpaq bərəkətli idi. Allahın verdiyi nemətlər bitib, tükənmirdi.

Adəm işləyib, yorğun dönərdi evinə. Adəti üzrə başını qoyardı dizlərimin üstünə.

Müdrik idi. Gözlərimdən oxuyardı ürəyimdən keçələri. Amma, gözlər kifayət etmir ki. Sözünə, söhbətinə möhtac idi qulaqlarım. Ürəyindən nə keçir sualını verməzdi. Ürəyimdə olanları hiss etməzdi, eşitməzdi.

Yaşadığımız yerdən bir az aralı cin tayfası var idi. Adəm onları sevmirdi. Bütün gecəni qəhqəhələrini eşidərdim. Arzusunda idim, qadağan olmuş sərhəddi aşmaqdan ötrü. Bu şənlik hər gün daha çox özünə çəkirdi məni. Tez-tez Adəmi sorğu-suala tuturdum. Danışmırdı mənə onlardan. Məchulluq məni dəli edirdi. Öldürürdü, dirildirdi.

Günlərin bir günü Adəmlə bərk dalaşdım. Mən sadəcə əşyayam sənin üçün. Bezmişəm. Allah səni sevir, sən Allahını. Məhv elə, parçala oyuncağını.

Mənə heç nə demədi, çıxdı getdi.

Kuliminasiya.

Artıq dediyimi demişdim. Elə bil bəhanə düşmüşdü əlimə. Baş alıb getdim qadağan olunmuş yerə, sərhədləri aşmağa, sərhədləri keçməyə.

Bir balaca kənd idi. Kiçik bir cin tayfası burada yaşayırdı. Əncir ağacının dalından boylanıb baxırdım.

Yaraşıqlı qadınları var idi. Hündürboy, ağ əndamlı, qızılı saçlı. Ev, məişət işləri ilə məşğul olurdular. Kişiləri səhər ovda olardı.

Artıq adət etmişdim. Adəm əkinə yollanar, yollanmaz qaçırdım oraya. Günümün çoxunu burada keçirərdim. Uşaqların səs-küyündə əylənərdim.

Onların səsində öz tənhalığımı unudurdum.

Adəmlə münasibətimiz çox soyumuşdu. Sərin küləklər əsirdi aramızdan. Daha gözlərimə əvvəlki kimi baxmazdı. Söz deməzdi, danışmazdı. Mən də soyumuşdum ondan. Sən sümüksən, qabırğasan, dediyi söz çıxmırdı yaddaşımdan.

Günlərin bir günü, yenə də adətim üzrə ağacın arxasından baxırdım kəndə. Günün necə oturduğunu heç hiss etmədim. Artıq hava qaralırdı. Qəflətən qorxu, şübhə içimi titrətdi. Nəisə mənə get dedi, uzaqlaş dedi.

Geriyə çönüb qaçmaq istədim. Bədənim cüssəli bir bədənə toxundu. Qarşımda hündürboy, enlikürək, yaraşıqlı bir erkək var idi.

Kürəyinə tökülmüş kürən saçları qaranlıqda belə işıqlı görünürdü. Başının üzərindəki buynuzdan hürkdüm. Özümü itirdim. Yolu necə qaçdımsa, heç özüm də bilmədim. Həyəcan canımı almışdı. Adəmin sığalına, sözlərinə ehtiyacım var idi. Heç nə deməsin. Əzizləsin. Lap üstümə çığırsın, səhvsən desin. Amma, sevsin.

Otağın bir küncünə qısılıb oturdum. Yatmadım. Gözümə yuxu getmədi.

Adəm bu gün gəlmədi.

Artıq beynim yad fikirlərlə zəbt olunmuşdu. Ayaqlarım hər gün eyni yerə tələsirdi. Mən İblisə, İblis mənə öyrəşirdi.

O mənə hər şeyi anladırdı. Təbiətdən, tayfasından. Allahın məlum qadağasından. Onunla heç darıxmırdım. Əllərimə toxunardı, saçlarımı qoxlayardı, sözləri ilə məftun edərdi məni özünə.

Əncir ağacının altında oturub meyvələri dadardıq. Başını dizlərimə qoyardı. Olmuşlardan danışardı.

Adəm mənim üçün keçmiş, İblis gələcək idi.

Hər görüşümüzdə xəyanət meyvəsindən dadmağa təhrik edərdi məni. Adəmə olan sədaqətimi tapdalaya bilmirdim. Amma, ürəyimə hakim olmuş İblisi də unuda bilmirdim. O mənim ruhumda, canımda idi. Gözlərim hər yerdə onu görürdü. Səsi pıçıldayırdı qulaqlarıma. Əlləri sğmırdı ovuclarıma.

Həmən gün, günəş görünməmişdi göyün üzündə. Mən İblisin, İblis mənim itmişdi gözlərimdə.

İçimdə titrəyən ürəyim, sinəmdən bayıra çıxmağa cəhd edirdi. Özümü cilovlaya bilmirdim.

Eh, ürəyim nə edirsən ? Əl çək yaxamdan. Öldür məni. Nəfsimə qul etmə. Gəl, gəl Adəm, gəl. Ürəyini qoruyan qabırğa, sərt, sümük bacara bilmir ürəyi ilə. Gəl, məni bu əzablardan qurtar, xilas elə. Məni özümə qaytar.

Hisslərim, ağlımı örtmüşdü. Ali ağlım İblis önündə , alçalmışdı, diz çökmüşdü.

Eyni məkanda məni İblis gözləyirdi. Əsən sərin meh saçlarını dalğalandırırdı. Ona tərəf atılan hər addım, məni Adəmdən uzaqlaşdırırdı. Günah meyvəsi, xəyanət gözlərimə zillənmişdi.

Bu günahı dadmaq ağır və dəhşətli idi. Amma, uzaqlaşmaq, geriyə qaçmaq daha da çətin idi.

Və mən daddım xəyanət meyvəsini. İblisin ağuşunun əsirinə çevrildim. Artıq hər yerimdən, saçlarımdan, əllərimdən İblisin qoxusu gəlirdi. Bəlkə də Adəmlə yaşadıqlarım daha pak, daha gözəl idi.

Etdiyim günah bəşər övladı üçün ilk və son olmayacaqdı.

Razvyazka.

Daha cənnət, cəhənnəmə dönmüşdü gözlərimdə. Sular məni təmizə çıxarmırdı. Dizlərim günahkar idi, Adəmin başı qarşısında. Artıq, ruhum, cismim İblis idi.

Əslində biz ikimizdə Allahı unutmuşduq. Adəmin evə gəlməməyi, bir İblisin ağuşunda əylənməyi. Mənim bir İblisə əsir olmağım cənnətimizi tarimar etmişdi. Hər ikimiz də günah, xəyanət meyvəsindən dadmışdıq.

Final.

Həmin gün sonuncu dəfə gördüm Adəmi. İkimizində xəyanət etdiyini bir-birimizi üryan görəndən sonra dərk etdik. Əslində biz Allah qanunlarını pozduq. Qismətimizlə hesablaşmadıq. Başqa qucaqlarda isindik. Günah etdik.

Epiloq .

Bu da son. İnsanın ölümsüzlüyü məhv oldu. İllər uzunu hamının axtardığı, aradığı meyvənin məhz nə olduğu indi anlaşıldı. İnsanlar bir-birinə xəyanət etməklə bahəm, Allaha da xəyanət etdilər. Cənnətdən qovuldular. Allah onları unutdu. Hamımızın ürəyində İblisdən zərrə qədər olsa da nişanə qaldı.

İndi İblislər dolaşır yer üzündə. İndi günahlar doğulur uşaq şəklində.

SON.

Günel Eyvazlı

Kaspi.-2013.-2-4 fevral.-S.17.