ƏN DƏRDLİ AĞLAMAQ LAL AĞLAMAQDI

Məni təbiətə qəlbən bağlayan,

Bulağın baharda çağlamasıdı.

Bir də ürəyimi didib dağlayan,

Kiminsə içidə ağlamasıdı .

O dərdli dərdini ağlayıb ağlar,

Dərdi ürəyinə bağlayıb ağlar,

Qəhərdən sinəsi çağlayıb ağlar,

Qəddini düz tutub şux saxlamaqdı,

Ən dərdli ağlamaq lal ağlamaqdı.

Elə ağlamağı yad eşitməyir,

“Ah”lara şadlanan şad eşitməyir,

Doğma da, yaxın da, dad” eşitməyir,

Özünü dərdinə tən bağlamaqdı,

Ən çətin ağlamaq lal ağlamaqdı.

Tanrıdan dözümü, səbrini alar,

Kövrək xatirəli xəyala dalar,

Mehrini sevdiyi həyata salar,

Dərdə əlac tapıb bil, toxtamaqdı,

Ən dərdli ağlamaq lal ağlamaqdı.

İbrahim YUSİFOĞLU

Kaspi.-2017.-15-17 aprel.-S.21.