“İncəsənətə idmandan gəlmişəm”

Nihat Qasımzadə: Aktyorluq sənəti elədir ki, bir dəfə səhnənin tozunu udduqdan sonra oranı tərk etmək istəmirsən

Bu gün Azərbaycan gənclərinin səsi dünyanın müxtəlif ölkələrindən gəlir. Sizə təqdim edəcəyim müsahibim yaradıcılığını Türkiyədə davam etdirən azərbaycanlı aktyor, ifaçı Nihat Qasımzadədir. O, Türkiyənin ən reytinqli seriallarından olan "O hayat benim”, "No 309”, "Kırgın çiçekler” seriallarında dialoqlu obrazlara çəkilib. Bununla bərabər, o, Türkiyədə fəaliyyət göstərən teatrlarda çalışıb. Yeni layihələrinin hələ qarşıda olduğunu söyləyən Nihat Qasımzadə ilə söhbətimizi sizlərə ixtisarla təqdim edirik.

- Nihat bəy, incəsənətə olan maraq sizdə haradan qaynaqlanar, ailənizdə incəsənətlə məşğul olan varmı?

- Ailəm incəsənət aləmindən tamamilə fərqli bir sahə üzrə çalışır. Uşaqlıqdan bəri özümdən asılı olmayan səbəblərdən incəsənətə böyük marağım olub. Uşaq yaşlarımdan keyfiyyətli musiqilər dinləyirdim. İzlədiyim Azərbaycan filmlərindəki musiqilər daha çox diqqətimi çəkirdi. Bir müddət sonra hiss etdim ki, həqiqətən də gözəl musiqilər dinləyirmişəm (gülürük).

- Nə vaxtdan hiss etdiniz ki, gözəl səsiniz var?

- Yaxşı səsimin mövcudluğunu bildiyim vaxt beşinci sinifdə oxuyurdum. Əslində ondan qabaq səsimin qənaətbəxş olduğunu bilirdim. Musiqi müəllimim məni inandırdı ki, sənin gözəl səsin var. Uşaq yaşlarımda evdə özüm də hərdən zümzümə edirdim. Bir dəfə musiqi dərsində Azərbaycan himnini oxudum. İfam musiqi müəlliməmin diqqətini çəkdi. O, mənimlə musiqi fənni üzrə məşğul olmaq istədi. Beləliklə, yavaş-yavaş musiqi ilə peşəkar şəkildə məşğul olmağa başladım. Düzdür, ailəm incəsənətlə məşğul olmamı istəmirdi.

- Buna səbəb nə idi?

- Çünki bilirdilər ki, incəsənət sahəsi çox çətindir və sənəti seçən insanların gecəsi-gündüzü yoxdur, onların həyat tərzi fərqlidir. Atam şadlıq evlərinin birində administrator vəzifəsində çalışırdı. O, görürdü ki, incəsənət adamlarının gecə-gündüzü yoxdur. Bu səbəbdən də istəmirdi ki, mən incəsənətlə məşğul olum. Evdəkilərin fikri ilə haradasa razılaşırdım da. Düşünürdüm ki, hansı ixtisası istəsələr, o ixtisasa da yiyələnəcəm.

- Bəs sonra nə baş verdi?

- Atam dünyasını dəyişdi. Özüm oturdum düşündüm ki, mən təklif olunan ixtisasın arxasınca getsəm, gələcəkdə o sahə üzrə necə çalışacam? Anam da mənim bu sənəti seçməyimə razı deyildi. Nəhayət, anamın iş yoldaşlarının təkidi ilə onu razı sala bildilər. Hətta ifaçılığa marağım o qədər güclü idi ki, evdəkilərin xəbəri olmadan təkbaşıma vokal müəllimi tapmışdım. Açığı, heç bilmirdim ki, musiqinin əlifbası vokaldan başlayır, hər şey təsadüfdən oldu. Evdən gizli vokal dərsləri alırdım.

- Görünür, bu sənətə gəlmək üçün xeyli çətinliklərdən keçməli olmusunuz.

- Əgər bir insan həqiqətən bir şeyi ürəkdən istəyirsə, onu nail olmağın yolunu tapar. Əslində, mən evdəkilərə yalvarmadım ki, mənə razılıq versinlər. Valideynlərim istəyirdi ki, mən iqtisadçı olum. Digər fənlərə də marağım var idi və o fənləri də yaxşı oxuyurdum. Evdə demişdim ki, əgər siz istəyən universitetə qəbul olsam, oxumayacam. Bu sözümdən sonra onlar da mənimlə razılaşdılar. Nəhayət, mənim öz isti arzularımın arxasınca getməyimə razı oldular. Anam da gördü ki, mənim çox həvəsim var.

- Bəs necə oldu ki, sənədlərinizi aktyorluğa verdiniz?

- Əslində aktyorluğu heç ağlımın ucundan belə keçirmirdim. Komplekslərim var idi. Böyüdüyüm atmosfer, çevrəm tamamilə fərqli idi. Mən incəsənətə tamam başqa ab-havadan gəlmişəm. Bəlkə də heç kim təxəyyülünə belə gətirə bilməzdi ki, mən incəsənət gələcəm. Hətta onu da diqqətinizə çatdırım ki, uşaqlıqdan peşəkar karate ilə məşğul olmuşam. Dünya üzrə birincilik qazanan Azərbaycan karateçilərinin çoxu mənim məşq yoldaşlarım olublar. Hazırda onlarla da əlaqə saxlayıram. Dostluq münasibətlərimiz hələ də davam edir. Qısaca deyim ki, incəsənətə idmandan gəlmişəm.

- Yəqin ki, valideynləriniz sizin incəsənətdənsə idmanla məşğul olmağınızı istəyiblər.

- Elədir. Beş yaşım olanda Bakıxanov qəsəbəsində yerləşən Adil İsgəndərov adına mədəniyyət evində rəqsə gedirdim. Valideynlərim gördülər ki, mən bu sənətə meyillənirəm, məni oradan çıxarıb karateyə qoydular. Çox şükürlər olsun ki, karatedə də müəyyən səviyyəyə qədər gəldim. Ancaq hiss edirdim ki, mənim istəyim tamam başqa sahəyədir.

- İxtisas seçimində sizə kimlər kömək etdi?

- Əməkdar artist, tarzən Vamiq Məmmədəliyevlə məsləhətləşdik. Mənim bu sənəti seçməyimdə onunla bərabər əməkdar artist Teyyub Aslanovun da çox rolu olub. Əslində mən sənədlərimi Konservatoriyaya verməyə hazırlaşırdım. Onlar məsləhət gördülər ki, musiqili teatr aktyorluğunu seçsəm, həm vokalı yaxşı öyrənə biləcəm, əlavə olaraq da aktyorluq və səhnə danışığını mənimsəmiş olacam. Nəhayət, mən fikrimi dəyişdim. Bu sənəti seçməyimdə o zaman Səda Tədris Teatrının direktoru Fikrət Məlikovun da böyük rolu oldu.

- Bəs teatra, aktyorluğa sevginiz necə yarandı?

- Bu sənət elədir ki, bir dəfə səhnənin tozunu udduqdan sonra oranı tərk etmək istəmirsən. Tələbəlik illərimdə İlham Namiq Kamal, Telman Əliyev kimi ustad sənətkarlardan dərs almışam. Onlar bu sənəti sevməyimdə vasitəçi olublar. Tamaşalarda baş rollarda çıxış edirdim. Digər kurslardan çağırıb tamaşalarda rol verirdilər. Bu peşəni üzərimdə inkişaf etdirdim, ancaq üstünə düşmədim. Diqqətinizə çatdırmaq istəyirəm ki, mən Pantomima Teatrını daha çox sevirəm.

- Musiqili teatr ilə pantomima tamam fərqlidir. Pantomimaya meyillənməniz nə ilə əlaqədardır?

- Qarşıma məqsəd qoymuşdum ki, ifaçılıq sahəsi üzrə gedəcəm. Ancaq insan bilmir sabah başına nə gələcək və o hansı atmosferə düşəcək. Mən Bəhruz Vaqifoğlu ilə tanış oldum. O mənə qardaş kimidir. Onun tanışlığı ilə Pantomima Teatrında bir neçə ay çalışdım. Ümumiyyətlə, Pantomima Teatrının yaradıcı heyəti mənim ikinci ailəmdir. O teatra gedəndə, elə hesab edirdim ki, doğma evimə gedirəm. Türkiyəyə gəlməsəydim, mənim üzərimdə Pantomima Teatrında bir tamaşa qurulacaqdı. Bəxtiyar Xanızadə, Elman Rəfiyev, Bəhruz Vaqifoğlunun Pantomima Teatrını sevməyimdə böyük rolları var. İlk dəfə Bəxtiyar Xanızadə teatrda mənə "Manqurt” tamaşasında rol verdi. Hətta Adolf Hitlerə bənzədiyimə görə demişdi ki, Hitlərlə bağlı bir tamaşa hazırlayıb, orada sənə rol verəcəm. Musiqi qrupu ilə işləməyə başladığım üçün ona vaxt ayıra bilmədim. Qeyd edim ki, həmin tamaşa artıq teatrın afişasında da var.

- Unutduq axı, siz ifaçılıqdan gəlmisiniz bu sənətə. Hətta sizi ötən il bir qrupun solisti kimi də tez-tez görürdük.

- Qrupdan əvvəl əməkdar artist Növrəstəli qardaşları ilə çalışırdım. Mənə bu sənətdə ən böyük dəstəklədən biri onlardan gəlib. Onlar mənim ailəmin bir parçasıdırlar. İfaçılıq sənətində əldə etdiyim nailiyyətlərə görə onlara borcluyam. Hətta qeyd edim ki, Nurlan mənə müəllimlik də edib. Bundan başqa, Şeron qrupunun rəhbəri Rüstəm Zeynallının musiqi zövqümün formalaşmasında mənə çox köməyi olub. O ki qaldı qrupdakı fəaliyyətimə, bu qrupdan mənə təklif gəldikdə razılaşdım. Ancaq nədənsə sonra onlarla sözlərimiz düz gəlmədi. Əsas qrupu yaradan, bizi bir araya toplayan insanın sənətə baxış bucağı mənə düzgün gəlmədi. Biz əvvəlcə başqa şey danışmışdıq, ancaq sonradan başqa şeylər baş verdi. Biz qrupda gözəl musiqilərlə məşğul olmaq istəyirdik, şablon qrup olmaq istəmirdik. Düzdür, çörək qazanmaq üçün toy mahnıları da oxumaq lazım idi. Konsert verə biləcək, böyük səhnələrdə çıxış edə biləcək keyfiyyətli qrup olmaq istəyirdik.

- Bu qədər nailiyyət əldə etdikdən sonra hər şeyi atıb başqa bir ölkədə sıfırdan başlamaq çətin deyildimi?

- Əlbəttə, çətin oldu. Mənim dostum, tanışım, çevrəm hamısı Azərbaycandadır. Orada işləmək mənə daha rahat idi. Maddi cəhətdən heç bir problem yaşamırdım. Orada özümə müəyyən qədər yol qət etmişdim. Burda isə həyatıma sıfırdan başladım. Mən bura gələndə, Türkiyədə yaşayan universitet yoldaşım, aparıcı, ifaçı Elyana Əhmədova-Arslanın mənə çox köməyi oldu. Onun həyat yoldaşı mənə qardaşdan da əzizdir. Mən Türkiyəyə gedəndə, 2 ay onlarda qaldım. Onlar indiyə qədər də mənə dəstək olurlar. İrəli getməyimdə, tək bir baxımdan deyil, çevrə toplamaq baxımından İncəsənət Universiteti mənə çox kömək oldu. Orda özümə yaxşı dostlar qazandım. Mənim hər zaman şansım gətirir. Hər şey əlimdən çıxdığı bir zamanda sanki mənə başqa bir qapı açılır. Tanrım heç zaman məni naümid qoymur. Əgər İncəsənət Universitetinə daxil olmasaydım, bu insanları tanımayacaqdım. Orada adlarını qeyd etmədiyim o qədər insanları tanıdım ki, bu gün həmin insanların dəstəyini görəndə həqiqətən də çox sevinirəm. Həyatımda olan hər bir insanın mənim üzərimdə haqqı var. Düzdür, əziyyət çəkərək buraya qədər gəlmişəm. Mənim üçün hər zaman sənətdən öncə insanlıq, xarakterdir. Elə insanlar zəng vurub məni axtarırlar ki, gözlərim dolur. Yəni, onlar məni unutmayıblar, mənimlə maraqlanırlar.

- Bildiyimiz qədəri ilə, siz Türkiyədə teatrlarda da fəaliyyət göstərirsiniz. İstərdik, bizə bu haqda biz az məlumat verəsiniz.

- Dostlarımdan biri mənə teatrların email adreslərini göndərdi. Bildirdi ki, bu teatrlar aktyor axtarır. Mən də CV hazırlayıb onlara göndərdim. Onlardan biri məni qəbul etdi. Ondan sonra sanki teatr yolunda mənə bir qapı açıldı. Burada Könül Nağıyeva ilə görüşdüm. Orda pantomimada bir nömrə olan Vecihi Ofluoğlunun olduğunu bildirdi. Mən də onun "Facebook” profilini tapdım və ona yazdım. O, mənimlə tanış oldu. Məni aktyor tələbələrindən birinə yönləndirdi. Orada "Tiyatro Pamntomima teatrı”nın yaradıcı heyəti ilə münasibət qurdum. Bu teatr Türkiyədə pantomima baxımından ən tanınmış teatrdır. Daha sonra Universitet yoldaşım Kəmalə Mustafayeva teatrların emaillərini göndərdi. Bir müddət Türkiyədə bu uşaqlarla işlədim. Mən ikinci qrupa daxil edildim. İkinci qrupdan ana qrupa keçdim. "Kumbara görsel sanatlar tiyatro topluluğu”nda çalışmağa başladım. Orada biz uşaq tamaşaları hazırlayırdıq. Daha sonra başqa bir teatra CV-mi yolladım.

- Orada bu sənətə olan maraq hansı səviyyədədir?

- Burda pantomima çox aşağı səviyyədir. Nəinki Pantomima, musiqili teatr da onun kimi. Azərbaycanda bu ixtisaslar çox güclü inkişaf edib. Burada bu sahələrdən pul qazanmaq mümkün olmadığı üçün başqa iş axtarmağa başladım. Yenə də CV-mi başqa teatrlara göndərdim. Nəhayət, CV qəbul olunmuşdu. Getdiyim teatrda hər kəs tanışlıq ilə gəlmişdi, yeganə mən oldum ki, CV ilə həmin teatra gəldim. Bir gün səhər rejissor dostum Bəhruz Mustafayev mənimlə əlaqə saxladı və dostlarının teatr işi ilə məşğul olduğunu, məni onlara məsləhət gördüyünü dedi. Həmin an işsiz idim. "FYA yapım” şirketi böyüklər üçün tamaşalar hazırlayır. Azərbaycanda bu cür tamaşalar hazırlanmır. Yarım saatlıq, mono tamaşalar. Bu teatrda işləməyə başladım. İnanıram ki, burada canlandıracağım obrazların da sənət həyatımda böyük bir rolu olacaq. Oynayacağım tamaşa Fatih Sultan Mehmetin həyatından bəhs edən "Fatihin sırrı” adlanır. Bu tamaşanı nəinki İstanbulda, Türkiyənin digər şəhərlərində də oynayacağıq. Orda 3 fərqli səslə, baxışlarla, mimikalarla xarakterlər canlandıracam. Sentyabrdan yenə tarixi tamaşalar oynayacağıq.

- Bəs, serial aləminə necə gəldiniz?

- Mən kastiqnlərin hər zaman əleyhinə olmuşam. Bir dostumun məsləhətinə qulaq asıb, prodakşınların birində qeydiyyatdan keçdim. Nəhayət, məni dəvət etdilər. Dedilər ki, sənə 10 dəfə kütləvi səhnədə rol verəcəyik. Ondan sonra sənə xarakterli obrazlar verəcəyik. Onlar məni çağırdılar, dedilər səni videoya çəkəcəyik, nə göstərə bilərsən. Mən də pantomima göstərdim. Nadir hallarda olur ki, kütləvi səhnələr çəkiləndən sonra dialoqlu rollara göndərirlər. Qismətim gətirdi, məni dialoqlu obrazlara göndərdilər. Hələ ki çəkildiyim seriallardakı rollarım balaca rollardır. Mənə öncədən danışmaq düşmür. İnşallah, gələcəkdə bir serialda maraqlı bir obrazda serialın sonuna qədər görə biləcəksiniz. Hələ tam dəqiqləşməyib. Rejissorun zəngini gözləyirəm. Hər şey ola bilər.

Xəyalə Rəis

Kaspi.-2017.-25 aprel.-S.12.