Səhnəyə
köçən nisgil
Və
ya Şuşa həsrətli məbəd
Özünəməxsus ənənələri ilə
seçilən Şuşa Dövlət Musiqili Dram Teatrı
Azərbaycan teatrları içərisində ən qədim
tarixə malik sənət məkanlarındandır.
Şuşada peşəkar teatrın bir əsr yarımlıq
tarixinin olması arxiv materialları (o cümlədən
ovaxtkı «Qafqaz» qəzetində dərc olunan məqalə) ilə
təsdiqlənir. Belə ki, 1848-ci ildə Şuşada teatr və
sirk truppalarının fəaliyyət göstərməsi barədə
rəsmi sənədlər üzə
çıxarılıb. Bu faktın öz təsdiqini
tapması təkcə Şuşa teatrının deyil, Azərbaycan
səhnə sənəti tarixi üçün də önəmlidir.
Şuşa Dövlət Musiqili
Dram Teatrının direktoru, Əməkdar artist Yadigar Muradov da
bizimlə söhbətə bu mövzudan başladı:
- Mənbələrdə göstərildiyi
kimi, XIX əsrin ortalarından başlayaraq, Şuşanın
mədəni həyatında xüsusi canlanma yaranıb. Azərbaycan
dramaturgiyasının banisi M.F.Axundzadə öz
komediyalarını geniş şəkildə yaymaq məqsədilə
1852-ci ildə teatr tamaşalarının intişar
tapdığı Şuşaya gələrək, arzusunu
reallaşdırır. Daha iki faktı diqqətinizə
çatdırmaq istərdim: V.Şekspirin "Otello"su Azərbaycanda
ilk dəfə 1893-cü ildə şuşalı müəllim,
dramaturq və jurnalist Haşım bəy Vəzirov tərəfindən
tərcümə edilərək səhnələşdirilib.
C.Məmmədquluzadənin "Ölülər"
tragikomediyasının ilk dəfə 1916-cı il avqust
ayının 17-də Xurşidbanu Natəvanın qızı
Xanbikənin evində yerləşən məktəbdə
tamaşaya qoyulub.
Ümumilikdə Şuşanın teatr tarixi ilə bağlı belə faktlar yetərincədir. Bu isə öz növbəsində Azərbaycan professional teatrının indiyə kimi qeyd edildiyi 1873-cü ildən deyil, 1848-ci ildən təşəkkül tapmasını təsdiqləmək deməkdir. Şuşanın teatr tarixinin uzun illər müəmmalı şəkildə təqdim edilməsi məhz ermənilərin mədəniyyət və incəsənətimizə qarşı apardığı kampaniyanın nəticəsidir. Beləliklə, erməni şovinizminin xalqımızın mənəviyyatına vurduğu zərbə teatr tarixindən də yan keçməyib. 1938-ci ildə Şuşada fəaliyyətə başlayan dövlət kolxoz-sovxoz teatrında dram və sirk truppaları fəaliyyət göstərib. Erməni millətçiləri dəfələrlə bu teatrın fəaliyyətsizliyi və lüzumsuzluğu barədə o zaman Mərkəzi Komitəyə, İncəsənət İşləri İdarəsinə ərizə-şikayət dolu məktublar göndərsələr də, çirkin niyyətlərinə nail ola bilməyiblər. Lakin Mərkəzi Komitədəki ermənilərin və onların havadarlarının vasitəsilə Moskva Azərbaycanın bir sıra mədəniyyət müəssisələrinin, o cümlədən 1943-cü ildə Şuşada açılan Ü.Hacıbəyli adına Şuşa Dövlət Musiqili Dram Teatrının fəaliyyətinə xitam verib. Teatrın bağlanması ilə bağlı verilən əmrdə qəribə bir bəhanə də gətirilir: “Maliyyə çətinlikləri ilə əlaqədar olaraq Şuşa Dövlət Musiqili Dram Teatrının fəaliyyəti dayandırılsın”. Qəribədir ki, ondan qısa müddət sonra, təxminən bir ay keçmiş M.Qorki adına Stepanakert Dram Teatrı açıldı.
- Şuşa
Musiqili Dram Teatrının
sonrakı aqibəti necə oldu?
- Təbii ki, Şuşa
teatrının bu ağrılı süqutu
çoxsaylı şuşalı
tamaşaçıları, teatr həvəskarlarını
ruhdan salmayıb, onlar teatrı ölməyə qoymayıblar.
Sənət ocağının dövlət statusu olmasa da yaşayıb,
fəaliyyət göstərib.
Yerli həvəskarların hesabına
yüksək sənətkarlıqlı
sənət əsərləri,
hətta opera tamaşaları
nümayiş olunub.
1987-ci ildə xalq teatrı, 1990-cı ildə isə yenidən dövlət teatrı statusunu alıb.
- 1990-cı ilin
mayında statusunun bərpasına sevindiyiniz teatrı 1992-ci ilin mayında tərk etmək məcburiyyətində
qaldınız. Həmin qısa
zaman ərzində neçə tamaşa göstərə bildiniz?
- Ağır olan budur ki,
o gözəl teatrda, yüksək səviyyədə
təmirli məkanda, həmin dövr üçün ən son
texniki avadanlıqlar, işıq və səs effektləri ilə təchiz olunmuş binada bir tamaşa belə göstərə bilmədik. Ü.Hacıbəylinin
«Arşın mal alan», S.Ələsgərovun
«Özümüz bilərik»
və E.Baxışın
«Uzun Həsən» tamaşalarının uzun
sürən məşqləri,
həyəcanlı premyera
hazırlığı və
afişaları bizdə
bir nisgilə çevrildi. Müharibə imkan vermədi
ki, Bakıdan nümayəndələr gəlib
o teatrın açılışını
etsin. Beləcə, teatrımız açılmadan
qapandı, torpaq işğal olundu və biz didərgin düşdük. İlk tamaşamızı
yalnız 1993-cü ildə
göstərə bildik.
Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrının
səhnəsində, nəhayət
ki, «Arşın mal alan» tamaşasını
oynadıq.
İlk tamaşamızdan sonra fəaliyyətimizə marağı,
Şuşa teatrına ehtiyacı hiss etdik. Bu minvalla
plan verdik, ildə 3-4 yeni tamaşa hazırladıq, repertuar müəyyənləşdirdik, tamaşaçılarımızı yenidən bir araya gətirə bildik. Sonra, 2005-ci ildə Gənc
Tamaşaçılar Teatrının
təmirə dayanmasından
sonra biz «Savalan» kinoteatrına köçürüldük.
Hazırda da orada fəaliyyət göstəririk.
Biz müəyyən çətinliklərə
baxmayaraq, fəaliyyətimizi
davam etdirir və Şuşa
teatrının ənənələrini
yaşadırıq. İl ərzində
2-3 səhnə əsəri,
bəzən plandan kənar da tamaşalar
hazırlayırıq. Tamaşaçılara müxtəlif janrlarda
səhnə əsərləri
təqdim edirik.
- Aktyor truppanız, yaradıcı
heyət dediyiniz müxtəlif janrlarda tamaşaların hazırlanmasına
imkan verirmi?
- Aktyor truppamız əsas etibarilə gənclərdən
ibarətdir. Amma Şuşadan gələn,
əvvəlki truppadan
nümayəndələrimiz də var. Sıralarımızda
müharibənin ağrı-acılarını
görmüş, onu canında, qanında yaşadan sənətkarlar
var. Onlardan istedadlı
aktrisa, Əməkdar
artist Şükufə Musayevanın
adını çəkə
bilərəm. Od-alovdan çıxmış,
bu gün də bədənində müharibənin qəlpələrini
gəzdirən bu döyüşçü qızımız
sənət meydanında,
səhnədə də
əzmini, bacarığını
göstərə bilir.
Ümumilikdə teatrın ağır,
köçkünlük dönəmində
çətin şəraitinə
dözüb burada qalan hər kəsi mən həm də fədakar hesab edirəm.
- Həmin çətin dövrlərdə
sənətin keşməkeşlərindən
çəkinib teatrdan
gedənlər necə,
çoxmu oldu?
- Ümumiyyətlə,
teatra gələn adam əvvəldən
bilir ki, sənətin, səhnənin
çətinliklərinə qatlaşmalıdır. Ona görə
də aktyor soyuq və isti
bilmədən məşq
etməli, tamaşa göstərməli, hər
bir ağırlığa
dözməli, öz oyununu yüksək peşəkarlıq və
ən əsası sevgi ilə təqdim etməlidir.
Bax, əsas məqam budur. Bir məqamı da
deyim ki, mən qaçqınlıqda,
çətin şəraitdə
teatrdan gedənləri
qınadım, məni
təfəkkürümdə onlar səngərdən qaçan əsgərə
bənzəyirlər. İlk vaxtlar bəzi həmkarlarımız, aktyorlarımız
müəyyən çətinliklərə
dözməyib bizi tərk etdilər, amma, təbii ki, əksəriyyət öz yerində, sənətə olan sevgi və sədaqətinin
nümayişindədir.
- Bəs tamaşaçıların teatrınıza
münasibəti necədir?
- Teatrımız
çətinliklərə baxmayaraq, daim öz tamaşaçısını
düşünür, adının
işığına toplaşanlara
sənətin gözəlliyini,
teatrın müqəddəsliyini
təlqin edir. Tamaşaçılarımıza gəlincə, biz onlardan razıyıq.
Teatrın harada tamaşa
göstərməsinə baxmayaraq,
o tamaşalara gəlir
və bizi, belə deyək də, tək buraxmırlar.
- Deməli, Şuşa teatrını
yaşadan əsas etibarilə şuşalı
tamaşaçılardır?
- Xeyr, bizim tamaşalarımıza
ən müxtəlif insanlar, sənətə, teatra qiymət verən tamaşaçılar
gəlirlər. Onların arasında
şuşalılar da
var, qeyri yerlərdən olanlar da, paytaxt sənətsevərləri
də.
- Ölkəmizin
digər teatrları ilə yaradıcılıq
əlaqələriniz, mübadilə
işi hansı səviyyədədir?
- Elə bir yaradıcılıq əlaqəmiz yoxdur. Düzünü desəm, paytaxt
teatrları bizimlə
yaradıcılıq münasibəti
qurmağa elə də maraq göstərmirlər.
Bəlkə də bu bizim əyalət teatrı hesab edilməyimizdən irəli
gəlir.
- Sənəti,
teatrı, yaradıcılığı
əyalət və paytaxta bölmək ənənəsi hələ
də var?
- Var, amma bu, çox
yanlışdır. Çünki
Azərbaycanda aktyor, rejissor, teatr sənəti üzrə kadr yetişdirən bir ali təhsil ocağı var və biz hamımız oranın yetirməsiyik. Yəni bir bulağın
gözündən su içmişik, eyni ustadlardan dərs almışıq. Yaradıcılığa gəlincə, bizim aktyorların peşəkarlığı
digər teatrların aktyorlarının peşəkarlığı
ilə, demək olar ki, eynidir.
- Qastrol səfərləri, bölgələrdə
yaşayan sənətsevərlərlə
görüşmək imkanınız
necə, olurmu?
- Bəli, mütəmadi olaraq bölgələrə gedirik.
Bundan başqa, 2009-cu ilin oktyabr ayından etibarən müntəzəm
olaraq keçirdiyimiz
"Bura Vətəndir"
layihəsi ilə qədim və zəngin Azərbaycan, o cümlədən Qarabağ
mədəniyyətinin təbliğinə
çalışırıq. “Azərbaycan Respublikası
Dağlıq Qarabağ
Bölgəsinin Azərbaycanlı
İcması” İctimai
Birliyi ilə birgə layihələr çərçivəsində rayonlara səfərlər
edirik.
- Yadigar müəllim, repertuarınızda
olan tamaşalar barədə də məlumat verərdiniz.
- Repertuar siyasətimiz istənilən
nəsildən və zövqdən asılı
tamaşaçıya hesablanır.
Amma əsas etibarilə vətənpərvərlik ruhunun
təbliğinə çalışırıq.
Bu mənada «Ağ
qayıq» tamaşasının
adını çəkə
bilərəm. Hazırda teatrımızın
baş rejissoru Loğman Kərimovun quruluşunda dövlət
sifarişi ilə M.F.Axundzadənin «Lənkəran
xanının vəziri»
tamaşasının son məşqləri
gedir. Ötən
vaxt ərzində Ü.Hacıbəylinin «Arşın
mal alan», M.F.Axundzadənin
«Hekayəti-müsyö Jordan-həkimi nəbatət və ya Dərviş
Məstəli şah cadukinü-məşhur», V.Adıgözəlov
və Ə.Kürçaylının
«Nənəmin şahlıq
quşu», C.Cabbarlının
«Aydın», Elçinin
“Cəhənnəm sakinləri”,
«Şuşanın dağlarını
duman bürüyüb»,
S.Qənizadənin «Ayının
min bir oyunu», E.Baxışın «Uzun Həsən", F.Mustafanın
«Ağıllı adam»,
A.Həsənoğlunun «Adsız
qadın» və başqa əsərləri
tamaşaçılara təqdim
etmişik.
Söhbətləşdi:
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2012.- 6 aprel.- S. 7.