“Bəzən
öz qəhrəmanlarımdan nəsə
öyrənmək istəyirəm”
Müsahibimiz yazıçı-filosof Firuz Mustafadır
“Bu
gün dövlət teatr sahəsinin inkişafına,
teatrların təmirinə böyük vəsait
ayırır. Bu, çox yaxşı haldır. Teatrların
inkişafının bir göstəricisi də yeni əsərlərin
tamaşaya qoyulması, yazıçı-dramaturqlarla sıx
yaradıcılıq təması olmalıdır.
Teatrlarımız istedadlı gənclərə yaşıl
işıq yandırmalıdır. Teatr daha canlı, daha
dinamik bir məkan olmalıdır”.
- Firuz müəllim, əsərlərinizdə
daha çox insanı düşündürən, fəlsəfi,
bəşəri mövzulardan bəhs edilir. Ümumiyyətlə,
yaradıcılığınızı neçə şaxəyə
ayırardınız və hansı janrda
özünüzü daha rahat hiss edirsiniz?
- İş belə gətirib ki, mən
paralel olaraq həm elmi-fəlsəfi, həm də bədii
yaradıcılıqla məşğul olmuşam. Bir neçə
monoqrafiyanın müəllifiyəm. Nəsr və dramaturji
yaradıcılıq mənim fəaliyyətimin əsas sahəsidir.
Tərcümə etdiyim əsərlər də az deyil. Uzun
müddət qəzet və jurnallarda fəaliyyət göstərmişəm,
bir müddət “Mədəniyyət” qəzetində redaktor və
redaktor müavini işləmişəm. Bütün bunlarla
yanaşı, pedaqoji fəaliyyətlə də məşğulam,
Avrasiya Universitetinin professoruyam. Mənə bütün
janrlarda işləmək xoşdur, yəni heç vaxt zorən
əsər yazmaq istəyində olmamışam, əksinə,
yazmaqdan zövq almışam. Əlbəttə, bütün
ömrü boyu eyni işlə məşğul olan, eyni janrda
yazanlar da olub. Amma mən yaradıcılıqda polifonizmə
meyilliyəm. Belə hesab edirəm ki, fəlsəfə ilə
məşğul olmağım dramaturgiyaya, mədəniyyətlər
tarixi sahəsində apardığım araşdırmalar nəsr
yaradıcılığıma, dillə bağlı tədqiqatlarım
publisistik fəaliyyətimə mane olmayıb, əksinə,
biri digərinə təkan verib.
- Teatrlarda bir sıra əsərləriniz
tamaşaya qoyulub. İlk oynanılan əsəriniz hansı
idi və o anlardan xatirinizdə nələr qalıb?
- Dramaturgiya ilə ilk gəncliyimdən
məşğul olmağa başlamışam. Hətta
aspiranturada oxuyarkən Mədəniyyət Nazirliyinin
keçirdiyi birpərdəli pyeslər üzrə müsabiqədə
qalib də olmuşdum. Amma teatrlara uzun müddət üz
tutmamışam. 1996-cı ildə “Ağıllı adam”
pyesimi Gənclər Teatrına təqdim etdim. Əsər
haqqında nəsə bir rəy öyrənmək istəyirdim.
Aradan az bir vaxt keçmiş rəhmətlik Hüseynağa
Atakişiyev zəng edib məni təbrik etdi. Sən demə,
artıq əsər repertuar planına daxil edilib, məşqlərə
də başlanıbmış. İndi siz soruşdunuz, mənim
yadıma ilk tamaşa ilə bağlı bəzi xatirələr
düşdü. “Ağıllı adam” tamaşaçılar
və teatr tənqidçiləri tərəfindən
yaxşı qarşılandı. Amma, düzü, tamaşa məni
qane etməmişdi. Mənim faciə kimi görmək istədiyim
əsər fars və ya qrotesk kimi qoyulmuşdu. Mən öz təxəyyülümdə
başqa “dekorasiya” qurmuşdum, səhnədə isə tamam
“özgə” məkan təsvir edilirdi. Çox mütəəssir
olmuşdum. Yalnız özümdən yaşlı sənət
bilicilərinin, dostlarımın - Ağakişi Kazımovun,
Nahid Hacızadənin, mərhum Şahmar Əkbərzadənin
rəyləri məni qismən sakitləşdirdi. Onlar təkidlə
deyirdilər ki, əsər yaxşı alınıb, bu,
rejissor yozumudur. Hətta Şahmar müəllim
Hüseynağanı təbrik edib özünəməxsus bir
coşqunluqla dedi: “Dədə, sən əsl şedevr
yaratmısan”. Mən deyilənlərlə
razılaşmalı oldum. Axı, doğrudan da, hər bir
tamaşanın müəlliflərindən biri də
rejissordur. Hüseynağanın son tamaşası isə “Qara
qutu” oldu.
“O,
çoxluğun hesablaşdığı əsl metr idi”
- Bilirəm, bu da sizin əsərinizdir.
Ümumiyyətlə, sizin
Hüseynağa Atakişiyevlə
yaxın dostluğunuz
olub...
- Mən deyə bilmərəm ki, Hüseynağa ilə həyatda yaxın dost olmuşam. Amma hər şeydən əvvəl, biz sənət
dostları idik. Mən indi onun adını
niyə xatırladım?
Hüseynağa həm klassiklərə
müraciət edirdi, həm də müasirlərə. Bir çox
yeni əsərlərinin
səhnə taleyində
onun müstəsna rolu olub. Vaqif Səmədoğlu, Əli Əmirli, Elçin Hüseynbəyli
bir sıra əsərlərinin gözəl
səhnə həlli üçün məhz bu istedadlı insana borcludur. Mənim də xeyli əsərimə
Hüseynağa quruluş
verib. O öz məktəbini yaratmış
sonuncu rejissorumuz, çoxluğun hesablaşdığı
əsl metr idi. Sözümün canı nədir?
O, teatrda heç zaman əsər qıtlığından şikayət
etmirdi.
- Amma indi hərdən teatr rəhbərləri və rejissorlar yaxşı əsərlərin
azlığından şikayətlənirlər...
- Bu fikirlə razı deyiləm. Mən dəfələrlə
həmin rejissorlara demişəm, yenə deyirəm: bizdə böyük dramaturqlar olub, yenə də var. Çox uzağa getmədən elə tək üç mərhələni
qeyd edə bilərəm: Mirzə Fətəli Axundzadənin,
Cəfər Cabbarlının
və İlyas Əfəndiyevin adı və fəaliyyəti ilə bağlı olan mərhələlər.
Görün, bu mərhələlərdə
kimlər nələr
yaradıb?
- Teatrların əcnəbi müəlliflərin
əsərlərinə müraciət
etməsinə necə
baxırsınız?
- Normal baxıram.
Biz qlobal bir
aləmdə yaşayırıq,
qına çəkilib
özümüzdən müştəbeh
olmamalıyıq, öyrənməliyik,
geniş dünyaya baxmalıyıq, nəyisə
əxz etməliyik, nədənsə bəhrələnməliyik.
Bilirsiniz,
mən nəyi qəbul etmirəm? Özümüzdə hər şeyi
inkar edib, hər şeyi kənarda axtarmağı.
Guya bizdə hər şey pisdir, əcnəbilərdə hər
şey yaxşı.
Bu, sənətə daltonik yanaşmadır.
“Bizdə dramaturgiya
yoxdur” deyib əcnəbi müəlliflərə
üz tutan rejissorları başa düşmürəm. Amma yenə
deyirəm, xaricdən
yaxşı ədəbiyyatı
da, müsbət təcrübəni də öyrənməliyik.
- Yəni mədəniyyətlər qarşılıqlı
inkişaf etməlidir...
- Bəli, biz geniş dünyaya inteqrasiya olunmalıyıq.
Yeri gəlmişkən,
mənim bu yaxınlarda çapdan çıxan monoqrafiyamın
adı elə bu cürdür: “Qloballaşma və mədəniyyət”. Orada elə
bu toxunduğumuz məsələlərə də
işıq tutulur.
Teatrlarda
azad rəqabətə
meydan verilməli, ən müxtəlif müəlliflərin yaradıcılığına
müraciət edilməli,
əsərlərin janr
və üslub rəngarəngliyi diqqət
mərkəzində olmalıdır.
Monotonluq
teatr estetikasına yaddır, bu, sənəti ehkamçılığa
aparır.
“Teatrlarda “qocalma” müşahidə olunur”
- Siz həm də Azərbaycan Yazıçılar
Birliyində dramaturgiya
bölməsinin rəhbərisiniz.
Gənclərin dramaturgiyaya gəlişi
sizi qane edirmi?
- Açıq
danışaq. Bu gün əksər teatrlarda dramaturgiya baxımdan “qocalma” müşahidə olunur.
Bəlkə mən səhv
edirəm, onda son zamanlar hansısa teatrda “parlayan” hansısa bir gəncin adını siz çəkin. Bizdə istedadlı gənclər çoxdur, amma teatrlar, rejissorlar tərəfindən üzə
çıxarılması işi
yetərli səviyyədə
deyil. Hanı ötən əsrin
60-cı illərində Tofiq
Kazımovun və yaxud Lütfi Məmmədbəyovun teatrlara
cəlb etdiyi istedadların davamçıları?
Bu gün dövlət
teatr sahəsinin inkişafına, teatrların
təmirinə böyük
vəsait ayırır.
Bu, çox yaxşı
haldır. Teatrların inkişafının
bir göstəricisi də yeni əsərlərin
tamaşaya qoyulması,
yazıçı-dramaturqlarla sıx yaradıcılıq
təması olmalıdır.
Teatrlarımız istedadlı gənclərə
yaşıl işıq
yandırmalıdırlar. Teatr daha canlı, daha dinamik bir
məkan olmalıdır.
- Məncə,
ötən ili
sizin üçün
məhsuldar il hesab etmək olar...
- Gəncə Dövlət Dram Teatrında
“Vida marşı”, Qazax
Dövlət Dram Teatrında
isə “Neytral zona” adlı pyeslərimin səhnə həlli məni tamamilə qane etdi. Bilirsinizmi, bəzən mərkəzdən
kənarda yerləşən
teatrlara bir “əyalət” epiteti də artırıb lap uzağa, ucqara atmaq istəyirlər.
Elə buna görə də mən bir neçə
il öncə
televerilişlərin birində
bu ifadəni başqa şəkildə
işlətməyi tövsiyə
etdim: “bölgə teatrları”. Mənim üçün ən maraqlı sürprizlərdən biri
Qusardakı Ləzgi Dövlət Dram Teatrından
gəldi. Orada mənim
“Ayı təbəssümü”
adlı əsərim tamaşaya qoyuldu. Özüm premyerada iştirak edə bilməsəm də, deyilənə görə, maraqlı tamaşa alınıb.
Bundan başqa, ötən il
və bu il mənim bir
sıra elmi və bədii kitablarım işıq üzü görüb. Bayaq adını çəkdiyim
monoqrafiya (“Qloballaşma
və mədəniyyət”),
“Sklerozlar üçün
yaddaş” kitabını
qeyd edə bilərəm. Beş
dilə (rus, ingilis, alman, fransız, fars
dillərinə) tərcümə
olunmuş “Dəniz köçü” povestimin
yeni nəşri hazırlanır. Tərtib
etdiyim “Yüz türk etnosu” (rus dilində) kitabı bu il çapdan
çıxıb. Təsisçisi
olduğum “Teatr” jurnalının ilk nömrəsi
də bu il işıq
üzü görüb.
“Mənim əvəzimə
yazdıqlarım döyüşür”
- Konfutsinin belə bir sözü
var: “Heç kim uğur
nərdivanına əlləri
cibində çıxmayıb”.
Maraqlıdır, uğur nərdivanını
siz necə çıxmısınız?
- Deyilənə
görə, mən zəhməti sevən adamam, hərçənd ki, mən bunun
əksini düşünürəm.
Amma qapıları döyməyi,
şikayətlənməyi xoşlamıram. Bir neçə
teatr rəhbəri tərəfindən repertuar
planından mənim pyeslərimin çıxarıldığı
hal olub, susmuşam. Vətənpərvərlik mövzusunda yazılan
əsər axtarırlar,
“Teatr meydanı” adlı romanımı bəyəniblər, amma sonra kənara qoyublar, dillənməmişəm.
Pyeslər toplumun nəşri
ilə bağlı söz verib, sonra “unudublar”, üzə vurmamışam.
Mən özüm həyatda mübariz adam deyiləm,
mənim əvəzimə
yazdıqlarım döyüşür.
Belə hesab edirəm ki, siz deyən
o nərdivanın yuxarı
pilləsinə qalxmağa
hələ çox
var.
- Bildiyimə görə, teatrlarda yeni əsərlərinizin
məşqləri gedir.
Bu barədə məlumat verərdiniz?
- Bir neçə teatrda əsərlərim tamaşaya
hazırlanır. Hətta bu
yaxınlarda internetdə
oxudum ki, Dərbənddəki Azərbaycan
teatrında “Vida marşı”
pyesim tamaşaya hazırdır. Amma mən
gələcək yaradıcılıq
planlarım barədə
danışmağı xoşlamıram.
Yaradıcılıqda gələcəkdən daha çox keçmiş anlayışı,
yaradılanların yaşamasında
isə keçmiş
yox, gələcək
zaman var. Yəni mənə konkret məlum olan nəsnə indiyəcən
nəyin ortada olmasıdır, gələcəkdə
nəyin olacağı
barədə yalnız
fərziyyə yürütmək
olar.
- Bu il
sizin altmış yaşınız tamam olur...
- Mənim yubiley keçirməyə
nə marağım var, nə həvəsim,
nə də imkanım. Mən yaşa statistikanın
bir tərkibi kimi baxıram. Əsas məsələ yaşanan
vaxtın kəmiyyəti
deyil, mahiyyətidir.
Bir az
gurultulu çıxsa
da, qoy deyim,
ləyaqətli ömür
yaşamaq çətindir.
Amma mənim əsərlərimin
əksər qəhrəmanları,
personajları öz ömürlərini əsl
insan ləyaqəti ilə yaşamaq istəyirlər. Mən heç
də öz qəhrəmanlarıma oxşamaq
istəmirəm, amma bəzən onlardan nəsə öyrənmək
istəyirəm.
Söhbətləşdi: Təranə
Vahid
Mədəniyyət.-
2012.- 18 aprel.- S. 11.