Musiqi alətlərimizin tarixi - Ud
"Musiqi əxlaqi
qanundur. O bütün
dünyanı ilhama gətirir, qəlbə
qanad verir, insanı xəyalən
göylərə ucaldır. Musiqi qayda-qanunun, nizamın əsasıdır. O bütün əbədi ülvilik
və gözəlliklərin təcəssümüdür”. Bu sözlərin müəllifi olan böyük yunan filosofu Platon həm də ud musiqi alətinin ixtiraçısı kimi tanınır.
Ərəbistan, Türkiyə, İran və bir çox Şərq xalqları arasında geniş yayılan ud ərəb dilində "ağac" mənasını verir. Ud haqqında ilk məlumatlara mosullu İshaq İbn İbrahimin (767-849), daha sonralar isə Əbu Nəsr Fərabinin (870-950) əsərlərində rast gəlinir. Bir çox musiqi risalələrində udun qədim tarixə malik olması bildirilir və yaranması barədə müxtəlif rəvayətlər söylənilir. Orta əsr musiqi elminin inkişafında əsas yer tutan Səfiəddin Urməvinin "Kitab əl-ədvar" ("Musiqi dövrləri haqqında kitab", 1252) əsərini şərh edən Əbdülqadir Marağayi ud musiqi alətinin peyğəmbərin nəvələrindən biri tərəfindən icad edildiyini bildirir. Bir sıra yazılı mənbələrdə isə bu aləti, qeyd etdiyimiz kimi, yunan filosofu Platonun adı ilə bağlayırlar.
Udun təkmilləşdirilməsində, onun yeni səs düzümünün yaradılmasında Səfiəddin Urməvinin çox böyük xidməti olub. Onun udda məharətlə çaldığı günümüzəcən gəlib çatıb. Bu aləti özünəməxsus ustalıqla ifa edən, XVII əsrdə Orta Asiyada yaşamış Dəvriş Əli adlı məşhur musiqiçi udu "bütün musiqi alətlərinin şahı" adlandırıb. Nizami Gəncəvi udun səsindəki qeyri-adi gözəllikləri əsərlərində dönə-dönə vəsf edib.
XV əsrin böyük alimi Əbdürrəhman Cami isə udun tarixindən bəhs edərək alətin əvvəlcə dördsimli olduğunu, X əsrdə isə Fərabinin ona beşinci sim əlavə etdiyini söyləyir.
Alətin özünəməxsus qüdrətli səsini dahi Füzuli "Yeddi cam" ("Həft-cam") əsərində belə təsvir edib:
Bir gün yenə mən nəşəli bir bəzm düzəltdim,
Mən bu işi bir hikmət üçün bərqərar etdim.
Bir ud sədası bu zaman qalxdı həvayə,
Yandım, tütünüm çıxdı mənim övci səmayə.
Miniatür
sənət əsərlərində udun
təsvirinə rast gəlmək mümkündür. Qədim udun
dörd simini od, su, torpaq
və hava ilə müqayisə etmişlər.
Birinci sim "zir", ikinci "məsna",
üçüncü "mislas", dördüncü
"bəm" və sonralar əlavə
edilmiş beşinci sim "had"
adlandırılıb. Qədim ud
əsrlər boyu quruluş
və forma etibarı ilə islah edilib,
dövrümüzə qədər təkmil bir
alət kimi gəlib çatıb. Ərəblər
tərəfindən İspaniyaya gətirilən
ud, sonralar Qərb
ölkələrində geniş
yayılıb. Müasir
udun beş
qoşa, bir tək (cəmi on bir) simi olur.
Ud çanağı sağ dizin üzərinə qoyularaq ifa edilir. İpək
sap, bağırsaq və
xüsusi kaprondan hazırlanmış simlər
bir-birinə kvarta münasibətində köklənir.
Armudvarı çanaqdan, qol
və aşıqlar yerləşən kəllədən
ibarət alətin çanağı yığma
üsulu ilə bir neçə hissədən, əsasən,
səndəl, qoz və armud ağaclarından
hazırlanır. Bu taxta hissələr (qabırğalar) xüsusi
qəliblərdə istiyə
verilərək lazımi
ölçüdə əyilir
və hissə-hissə
yığılır. Çanağın üzü şam
ağacından hazırlanmış
taxta üzlüklə
örtülür.
Udun diapazonu böyük
oktavanın "mi" səsindən
ikinci oktavanın
"fa" səsinə
kimidir. Qədim zamanlarda aləti
mizrab əvəzinə
qartal lələyi ilə ifa edərmişlər.
Sonralar ud solo və
müşayiətçi alət
kimi orkestr və ansamblların tərkibinə daxil edilib.
Tanınmış
ərəb musiqişünası
H.Tuma ərəblərin
musiqi həyatı və musiqi praktikası haqqında ən qədim məlumatlara VI əsrdə
- İslam dövründən
100-150 il əvvələ təsadüf
edildiyini yazır. Ancaq ərəb musiqi mədəniyyəti
İslamdan sonra formalaşıb inkişaf
etmiş, ərəblər
İrandan ustad sənətkarları: ifaçıları,
xanəndələri, rəqqasları
öz ölkələrinə
aparıblar. Bunların içərisində Azərbaycan-türk musiqiçiləri
də olub. Əl-Məsudinin verdiyi məlumata
görə, İslam dövründən əvvəl
Ərəbistanda tanınmış
şair və musiqiçi olan Əl-Xəris Əl-Kəldə
(622-ci ildə öldürülüb)
İraqdan Xosrov Pərvizin yanına gəlib və onun sarayında ud çalmağı və oxumağı öyrənib. Sonra isə
o, Məkkəyə qayıdaraq
mənsub olduğu əhaliyə də bu sənəti öyrədib.
Azərbaycanda da hələ
orta əsrlərdən
ud musiqi alətinə böyük
maraq olub. XX əsrdə Fikrət
Əmirovun atası Cəmil Əmirov, Əhsən Dadaşov gözəl ud ifaçısı kimi tanınıblar. Sovet dövründə
ilk dəfə ud Əhsən Dadaşovun, sonra isə Əhməd Bakıxanovun və Baba Salahovun ansambllarında yer alıb. XX əsrin
sonlarında Əməkdar
artist Yasəf Eyvazov
ilk peşəkar ud ifaçısı kimi tanınıb.
Təranə Vahid
Mədəniyyət.-
2012.- 19 sentyabr.- S. 10.