İlaxır
çərşənbələr
Novruza doğru
Martın gəlişi ilə yurdumuz minilliklərlə yaşı olan, mədəni irsimizin zəngin səhifələrini yaşadan Novruz havasına köklənməkdədir. Novruzun müjdəçisi olan ilaxır çərşənbələrdən ikisini - Su və Od çərşənbəsini də yaşadıq.
Novruz mərasimləri yaradılışın əsasında dayanan dörd ünsürün - su, od, hava (yel) və torpağın oyanması ilə bilavasitə bağlıdır. Qışın dondurucu soyuğundan xilas olmağa can atan ana təbiət günəşin ilıq nəfəsini səbirsizliklə gözləyir. Bu nigaranlıq dörd həftə, daha doğrusu, dörd çərşənbə sürür və insanlar çərşənbələri təmtəraqlı şəkildə, məxsusi ayin və mərasimlərlə qeyd edirlər. Novruz bayramı ərəfəsində ilk qeyd olunan Su çərşənbəsidir.
Su çərşənbəsi
Baharın ilk müjdəsini verən Su çərşənbəsi xalq arasında həm də “əzəl çərşənbə”, “əvvəl çərşənbə”, “gözəl çərşənbə”, “gül çərşənbə” və “sular Novruzu” adları ilə də məlumdur. Bu il “əzəl çərşənbə” fevralın 25-nə təsadüf etdi.
Qədim inam və etiqadlara görə, su çərşənbəsində təbiətin dörd ünsüründən biri olan su yenilənir. Bu çərşənbə su ilə, suyun təzələnməsi ilə başlanır. Səhər-səhər dan yeri sökülərkən hamı su üstünə gedir. Əl-üzünü yuyur, bir-birinin üzərinə su çiləyir və su üstündən atlanırlar. Xalq inamına görə, Su çərşənbəsində suyun üstündən atlananlar ilboyu xəstəlikdən uzaq olarlar. Bu mərasim aşağıdakı nəğmə ilə başa çatar:
Sel çapar, su çapar,
Bir günah işlədim,
Gəl onu tut, apar.
Sel çapar, su çapar,
Gəl apar, gəl apar...
Bu mərasimlə bağlı
həm də çoxlu deyimlər, bayatılar, inanclar və fallar var. İnanca görə, süfrəyə suyun dağılması aydınlıqdır. Su içən adamı qəfil vurmazlar və yaxud suyun
lal axan yerindən keçməzlər.
Su çərşənbəsi ilə bağlı müxtəlif mif mətnləri də var ki, bu
günümüzə qədər
gəlib çıxıb. Həmin
miflərdən birində
deyilir: “Meşədə
yaşayan Oğuz oğlu yolda bir qurdla qarşılaşır.
Qurd onun qabağına keçib yalvarır: “Ey Oğuz oğlu, gözümün ağı-qarası
bir qızım var. Dünən ovçular onu doğram-doğram etdilər. Bircə ümidim sənədir.
Sabah sübh tezdən
Buz bulağının
suyundan götürüb
qızımın yaralarına
töksən sağalar.
Mən də sənə borclu qalmaram. Oğuz nəslinə əbədiyyət
verərəm. Oğuz oğlunun
ürəyi kövrəlir.
Sübh tezdən Buz bulağa gəlir. Su üstündə əl-üzünü yuyur.
Bir qab su alıb
qurd balasının yanına gedir. Suyu töküb onun yaralarını yuyur.
Qurd balası gözlərini açır. Dönüb
gözəl bir qız olur... Qurd qızını Oğuzun oğluna verir və deyir:
- Bu izdivac sənə əbədi həyat və qüdrət verəcək. Oğuz oğlu, sənin
övladından törəyəcək
yeddi oğul yeddi ölkənin qüdrətli xaqanı olacaqdır. Bu, belə
də olur...”
Od çərşənbəsi
Od çərşənbəsi
(bu il martın
4-nə təsadüf etdi)
yeni həyatın, daha doğrusu, baharın gəlişini simvolizə edir. Od çərşənbəsi
ilə bahara doğru daha da yaxınlaşmış
oluruq. Günəş
yavaş-yavaş torpağı
qızdırır və
ona nəfəs-can verir. Hökmdar-şair Şah İsmayıl Xətai “Dəhnamə” poemasının “Bahariyyə”
hissəsində baharın
gəlişi zamanı
təbiətin canlanmasını
və odun “funksiyasını” belə
ifadə edir:
Qış getdi, yenə bahar gəldi,
Gül bitdi və laləzar gəldi.
Quşlar qamusu fəğanə
düşdü,
Eşq odu yenə bu canə düşdü...
Xalqımız daima odu təmizlik,
sağlamlıq və
gözəllik rəmzi
kimi müqəddəs
hesab edib. Onunla bağlı bir çox deyimlər-inanclar,
atalar sözləri, andlar, alqışlar bu günə kimi qalmaqdadır: od inamdandır;
odla oynayan odsuz qalar; odu
söyən qara günə qalar; ocaq dağıdanın ocağı dağılar;
od haqqı; ocağın qaralmasın;
od-ocağa həsrət
qalasan və s.
Od çərşənbəsi
həm də özünün adət-ənənələri
ilə zəngindir. İstiliyin qorunması, yenidən qayıdıb torpağa hopması əmək mövsümünün
başlanması üçün
torpağa məhsul əkininə hazırlıq
məhz Od
çərşənbəsində öz əksini tapır. Şər qarışanda hər
həyətdə, yaxud
məhəllədə tonqallar
qalanar və tonqal başına toplananların hamısı
növbə ilə üç dəfə alovun üstündən tullanarlar. Tonqalın ətrafına toplaşan
insanlar odun üzərindən atlanmaqla
köhnə ildən qalan əzablarını, ağırlıqlarını sanki
arxada qoyur və yeni ildə
xoşbəxt, firavan həyat yaşayacaqlarına
inanırlar.
Od çərşənbəsinə
bəzən “Üzgü
çərşənbə”, “Üzgü axşamı” da deyirlər. Od günəşlə,
işıqla və gündüzlə əlaqələndirilir.
Günəş istisini arzulayan
ulu babalarımız böyük bir tonqal qalayıb günəşin çıxmasını
gözləyib, odun şərəfinə nəğmələr
söyləyiblər.
Od çərşənbəsi
haqqında söz açan görkəmli folklorşünas alim,
professor Mirəli Seyidov
tədqiqatlarında qeyd
edir ki, Qam-Şaman mərasimində
dəf alətində
ifa edilən zaman onun gündoğandan
günbatana doğru hərəkəti günəşə
inamla bağlıdır.
Qamlar dəfə-qavala yaranışın
simvolu kimi baxıblar. Miflərə görə, Günəş-Od-Atəşin
mənbəyi ağacın
gövdəsində yatan
istiliklə bağlı
olub. Əski türk inamına
görə, odu insanlar ilk olaraq ağac gövdəsinin dibindən əldə ediblər. Hələ qədimdən xalqımızın
günəşə, oda
böyük inamı olub. Bu səbəbdən
də odu qoruyub-saxlamaq adətə çevrilib. Ocağın, odun əldə edilməsi bəşər
sivilizasiyasında köklü
dəyişikliklərin baş
verməsinə səbəb
olub.
Atəşpərəstlərin etiqadlarına görə,
“Müqəddəs od”u
insana ağac verib. Ulu babalarımız bunun şərəfinə
şənliklər keçiriblər.
İnsan
bədənində və
təbiətin özündə
qorunub saxlanan istilik də müqəddəs hesab olunub. Od
ilə istinin əsas mənbəyi isə Günəş hesab olunub. Onu çağıran
Qodu (Hodu) nəğmələri xalq
arasında geniş oxunub və günəşin istiliyi şərəfinə Azərkan
şənlikləri düzənlənib.
Deməli,
od həm
də insanları birliyə, bərabərliyə
istiqamətləndirən vacib
ünsürlərdən biridir.
Qarşıda iki çərşənbəmiz var - Yel və Torpaq çərşənbəsi. Novruza iki həftə qaldı...
Savalan Fərəcov
Mədəniyyət.- 2014.- 5 mart.-
S. 15.