“Boy”
ölçüsü
Və ya
son onsuz da yaxındır, ölüm kimi...
Deyəsən, asta-asta gəlib buna
çatdıq. Tabuları aşıb, bütləri
sındırıb, həqiqətin sadəliyinin, əzəmətin
adiliyinin, mürəkkəbliyin təxəyyül
əsirliyinin sonuna.
Ələlxüsus da müqəddəs deyibən toxunulmaz qılınan dünyəvi kitabların, dastanların, əfsanələrin, miflərin yumağa çevrilib əlimizdə dolaşıq düşmə anı çözüldü. Yəni artıq kimsə tamaşa zalında oturub Dədəm Qorqudun əsrlər əvvəl dediyi söyləmələri anlayıb-anlamadan gözünə təpməyəcək, hər birini daban-dabana ziddiyyətli yaşamına pərçimləmək kimi zülmə qatlaşmayacaq. Sadəcə azad şəkildə ya onu anladığı kimi dərk edəcək, ya da adi zarafat, zamanın “mesaj”ı kimi qavrayacaq.
Hamı axmaq bir xəyalına - əbədi yaşamaq kimi anlaşılmaz, elə həm də anlaşılan bədheybət arzusuna güləcək. İstəyən ağlaya da bilər. Çünki bunu içindən keçirib, çirkablar dünyasında əbədiyyət istəyən ya divanədir, ya da sadəcə Dərviş. Kim necə anlasa, elə də yaşayacaq. 75 dəqiqəni, yəni dərvişləşmədən divanəliyə olan intervalı. Harda? Yaxşı mənada bu çölçü təsəvvürlərin iç dünyasında, dairəvi məkanda, alçaq hücrədə, bizim Yuğ deyilən ünvanda. Bir zəhmət, gedib baxın. Baxın ki, rejissorun min dərədən gətirib bir badədə cəm etdiyi həyat suyunu “dad”a və onunla özünüzdəki həyat eşqinə, əbədiyyət sevgisinə bir ad verə biləsiniz...
Bu günlərdə “Yuğ” Dövlət Teatrında “Kitabi-Dədə Qorqud” dastanının motivləri əsasında hazırlanmış “Boy” tamaşasına baxdıq. Birhissəli mifoloji səyahət kimi təşkil olunan, Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin sifarişi əsasında hazırlanan tamaşanın quruluşçu rejissoru Tərlan Əngin, quruluşçu rəssamı Əməkdar rəssam Rəşid Şerif, geyim üzrə rəssamı Leyla Əliyeva, rejissoru Ər-Toğrul, musiqi tərtibatçısı isə Mələk Vəlizadədir.
Səhnə əsərində hər halı ilə insan, onun ideyaları, arzuları, gələcəyə baxışları dartışıldı, çözələndi və yaxşıca haçalandı. Yəni bu haçalanmada kimsə özünə qayıtdı, kimsə özünü itirdi, kimsə də tamaşanın sirr, düyün, bütün bəlaların mənbəyi kimi götürülən mələk donlu ifritələrin - qadınların əlindəki yumağa dolanıb azıb qaldı. “Biz hansındanıq, pərvərdigara!” deməmiş də yenə o səs -
“Allah-Allah diməyincə işlər olmaz...
Qadir Tanrı verməyincə ər bayımaz...
Əzəldən yazılmasa, qul
başına qəza gəlməz...
Əcəl vədə irməyincə
kimsə ölməz...
Ölən adam dirilməz...
Çıxan can geri gəlməz”, - eşidildi.
Çoxumuz boynumuza almasaq da, o ölümsüzlüyü
xəyal edirik. Həm də
bunun elə məhz ölümdən keçdiyini beynimizin bir kənarında “gizlətsək” də.
Deməli, biz ölmək istəmədiyimiz
halda ölürük,
doğulmaq istəmədiyimiz
halda dünyaya gəldiyimiz kimi. Hər halda, qısa ömrü uzunçu arzularla yaşayan divanəlik kimi gerçəyimizdə çapaladığımız
kimi, bu tamaşada da əbədiyyətin ölümlə
görüş anının
şaqqanaqlı gülüşü
“eşidildi”.
Tamaşanın müəllifi rejissor
intensiyası ilə bağlı qeydində belə bir lakonik
izah verir: “Kitabi-Dədə Qorqud” dastanı uzun illər boyu xalqın “nəsihətnaməsi”
kimi dəyərləndirilsə,
yaranma tarixi islam dövrü ilə bağlansa da, bu ədəbi
mənbəyə artıq
arxetipik mətləbləri,
sakral mənaları özündə ehtiva edən bəşəri mifoloji düşüncənin
nümunəsi kimi yanaşmaq mümkündür.
Və bu cür yanaşma
teatr sənəti üçün son dərəcə
produktivdir və yeni perspektivlər açmaq potensialına malikdir”.
Razılaşmaq olar, çünki istənilən ədəbi
material nə qədər
qəliz təəssüratlı
olsa, bir o qədər maraqsız görünər. Ona görə də
nə qədər imkan var hər
oyunu elə oyun, oyunbazlıq kimi göstərməklə
tamaşaçını anlayıb-anlamamağı
ilə sərbəst buraxmaq gərək. Rejissor elə bu nüansı
nəzərə alaraq
özünü elə
də çətinə
salmamışdı. Bir
növ anlaşılmazlıq
komplekslərini bir yana ataraq
həm də müasir tamaşaçıya
xitab etmişdi ki, bunu da
modern teatr estetikası
baxımından maraqlı
cəhd adlandırmaq olar.
Baxılmamalı heç nə yox idi. Dörd gözəl
qadın əllərindəki
rəngli yumaqlarla (hərəmiz bir kələfin güdazına
gedib sarılırıq
bu dünyaya, təbii ki, dünyanın bizi şeytani kələfində
yumağa çevirib atdığı dəhşətini
anlamadan) hücrədə
dövr edirlər.
Şaman
da, Kölgə də öz işində. Yəni tərki-dünyalıq
heç nə yoxdur; XXI əsrdəyik, düz müasirliyin tam ortasında, özü də bütün bütləri sındırmış
azadə bədəndəyik.
Ruh filan da boş
şeydir. İndi və
burada modelində hür halımızdayıq.
Bir məqama
da aydınlıq gətirim. Müəllif bu zaman kəsiyində özünü
hər bir yaxın mənbədən
hali kimi göstərməyi tamaşaçısına
həzm etdirə bildi. Çünki
o, “Dədə Qorqud”un motivləri ilə kifayətlənməmişdi.
Az-çox xəbəri
olan anladı ki, burada bütövlükdə
dünya mifoloji ədəbiyyatının motivlərinə
əsaslanma var: Dörd pəri və Kölgə Şamanı dilə tutaraq ölməzlik otunu axtarmağa, öz taleyini tapmağa sövq edir və buna
gedəcəyi məchul
yolda rastlaşacağı
həngamələrdən danışırlar.
Uzaq və məchul səfərə oğlanları
ilə gedəcəyini
və onları dəhşətli sınaqların
gözləyəcəyini deyirlər.
Səsləri eşitmədiyini düşünən, özünü
bir müddət aldadan, əslində əbədiyyət arzusunu
guya özündən
qovan Şaman, nəhayət, yola rəvan olur. Bu yol deyildiyi
kimi ağır olur - dəhşətli sınaqlar, sapınmalar, özünüinkar kimi hər şey gəlir başlarına.
Tamaşada əməkdar artistlər Məmməd Səfa (Şaman), Yaqut Paşazadə (1-ci pəri),
aktyorlar Təranə Atacan (2-ci pəri), Könül Cəfərzadə
(3-cü pəri), Amid Qasımov
(Kölgə), Vüqar
Hacı (Təpəgöz)
və Elgün Həmid (Basat) çıxış edirlər.
Tamaşanın özəyi - Şaman
(Məmməd Səfa)
emosionaldır, gərgindir,
ağıllıdır və
hiss etdirmək istədiyi
qədər də uzaqgörəndir. O, Dədə
Qorquda çevriləndə
də öz ampluasındadır və dəyişməni xarici görünüşündə də qəbul etdirə bilir. Bütün gərgin vəziyyətlərdən
xilas üçün
əsasından qopuzuna,
əzasından alnında
muncuqlanan tərinədək
canlıdır, bizdəndir.
“Basatın Təpəgözü
öldürdüyü boy”u
canlandıran aktyorlar
- pərilər, Təpəgöz
və onun qatili qəhrəman Basat da sərbəstdir. Onlar hücrənin ortasındakı
taxta yığını
- gah Nuhun gəmisi, gah Odisseyin qayığı, gah Prometeyin zəncirləndiyi qaya, gah da Təpəgözün
mağarası olan taxta parçaları üzərində və ətrafında istədikləri
oyunu çıxara və tamaşaçını
intizarda saxlaya bilirlər.
Səhnə əsərindəki pərilər
- qadınlar bütün
əhvalatların təhrikçisi,
fitnə-fəsad mənbəyi,
şərin özəyidirlər. “Toxunsan
yandırar, toxunmasan donarsan” kimi bəsit yanaşmadan uzaq bir mətləb
də var: Qadın həyatın başlanğıcı və
sonun çağırışçısı
kimi uçurum kənarı da olur zamanla. Burada da
gah yumaq, gah sehrli üzük,
gah Təpəgözü
öldürəcək xəncər,
gah da ehtiras
yüküdür onlar.
Ümumiyyətlə, tamaşa əslində yeni bir baxış trayektoriyası cızdı:
sən içində
“Boy” atan həqiqətləri
boğmaqdansa və özünü müqəddəs
ruh kimi kainata sırımaqdansa, “Boy”undan uzun olmayan yola sapma.
Bir-iki arşınlıq
yolunla yürü, son
onsuz da yaxındır, ölüm
kimi...
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2015.- 25
fevral.- S. 6.