Fələyə boyun əyməyən
hökmdarın son "Mərasim"i
Biri var idi, biri yox idi, Allahın qarğıdığı uzaq bir ölkədə bir Kral var idi. Qarğıdığı, yoxsa unutduğu? Yox, qarğımaq daha uyğun gəlir. Onsuz da bu nağıl uşaqlar üçün deyil ki. Böyüklər üçün düzünü yazmaq, acıdacağından, incidəcəyindən qorxmadan gerçəyi söyləmək lazımdır.
Əgər XX əsr teatr avanqardının görkəmli nümayəndəsi, absurd teatr, absurdizm estetik cərəyanının təməlçilərindən biri Ejen İonesko nağıl janrında yazsaydı, yəqin ki, "Mərasim" ("Kral ölür") nağılını belə başlardı... Bəlkə də yox! Niyə görə yox? Ona görə ki, nağıllar daha çox yalan, xəyal olur...
* * *
Bu "Mərasim" ona görə diqqətimizi çəkdi ki, məhz yalan, ya da xəyal deyil, tam gerçəkdir. S.Vurğun adına Azərbaycan Dövlət Rus Dram Teatrı 97-ci teatr mövsümünü məhz bu tamaşa ilə açıb. Üstəlik, tamaşaya çox maraqlı heyət yığılıb. Quruluşçu rejissor Sankt-Peterburqda təhsil almış və orada da çalışan soydaşımız Ərşad Ələkbərov, əsas rollarda son iki ildə bu teatrın ulduzuna çevrilmiş Fəxrəddin Manafov, səhnəsinə çıxdığı hər hansı teatrda uğur qazanan Mehriban Zəki, bir də teatrın üç gənc aktyoru - Oleq Əmirbəyov, Mariya Dubovitskaya, Həcər Ağayeva. Əslində bu gənc üçlük də teatr ulduzu sayılmağa namizəddir. Beləcə, istedadlar bir əsərə cəlb (bəlkə də cəzb?) olunublar, özləri də absurdu bizim üçün gerçək etməkdə iddialı.
İoneskonun yazdığı...
Bəs bu absurd pyesdə gerçəklik nədir? Gerçəklik odur ki, adına krallıq deyilən dövləti Allah qarğıyıb. Nə vaxtdır ki, bu dövlətdə bərəkət göyə çəkilib, torpaq sürüşməsi baş verir, ağacların meyvəsi dəyməmiş çürüyür, ordusu iflic vəziyyətdədir, 20 yaşlı cavanları sanılı günlərdə qocalır, ağıllılar, savadlılar baş götürüb qaçır, qonşu ölkələr onun bərbad hala düşən ərazisini işğal edir. Amma öz təbəələri kimi sürətlə qocalan, əcəlin girlədiyi Kral (Fəxrəddin Manafov) bütün bunları görə-görə, divarları çat verib kərpic-kərpic dağılan sarayında da SONun yaxınlaşdığına inanmaq, ilməsi qaçmış corab kimi sökülüb əldən gedən dövləti ilə birlikdə ölüm ayağında olduğunu qəbul etmək istəmir. Bəs bunu ona kim deməlidir?
Ən çətin missiyanı, Əlahəzrətə hər şeyi olduğu kimi çatdırmağı onun birinci arvadı Marqarita (Mehriban Zəki) boynuna götürür. Kralın o qədər də inanmadığı, "hətta sən həmişə məni öldürmək istəmisənğ deyə ittiham etdiyi kraliça Marqaritanın öz həqiqəti var: "Bütün insanlar bilirlər ki, bir gün öləcəklər. Amma bunu yaddan çıxarırlar. Lakin o, kraldır! Onun unutmağa haqqı çatmır. İrəliyə baxmaq, yolun bütün mərhələlərini dəqiq hesablamaq, bu yolun sonunu görmək onun borcudur".
Marqaritanın buz kimi soyuq məntiqə əsaslanaraq dediyi sözlər təkcə Kralın ünvanına deyil. Bu gerçəklik müəllifin praqmatik, olanları labüd sonluq kimi qarşılayan Böyük Kraliçanın dili ilə oxuculara ötürmək istədiyi həqiqətdir. Axı, bizim hər birimizin içində bir hökmdar, fani dediyi dünyadan bərk-bərk yapışmaq, həqiqəti olduğu kimi deyil, özümüzə sərf edən sayaq görmək və bu adlanışa inanmaq istəyi var.
Krala bu məlumatı çatdıranda, yəni onun bir ildən, bir aydan, bir həftədən sonra deyil, saat yarımdan sonra öləcəyini deyəndəsə gerçəkliklə barışmaq istəmir: "Məni xəbərdar etməli idilər... Mən ölmək istəmirəm. İstəməyəcəyəm də. Əgər mən özümü xilas edə bilmirəmsə, qoy bunu başqaları etsin".
Kral isə bu istəyində
tək deyil. Onun ikinci
arvadı, cavan kraliça Mariya (Mariya Dubovitskaya) sevginin gücünə, sevgi ilə hər şeyi dəyişməyin, düzəltməyin,
xilas etməyin gücünə inanır.
Amma, köhnə kişilər
demişkən, Allah istəməyəndən
sonra sevgidə nə güc, nə qüvvət?
Güc, qüvvət demişkən,
artıq Kralın şəxsi həkimi (Oleq Əmirbəyov) gücün, qüvvətin
istəklər, arzular,
xəyallar tərəfində
olmadığını bilir,
buna görə də öz hökmdarının yox, Böyük Kraliçanın
tərəfindədir. Bu üzdən də o həm həkimdir, həm cərrah, həm astroloq, hardasa hətta cəllad. Hələ güc strukturlarının
ümumiləşdirilmiş obrazı olan Mühafizəçi (Natiq
Hüseynov) də onu eşitmir.
Krala sədaqətini göstərən,
son nəfəsinədək onun yanında olan Cülyettadır (Həcər Ağayeva).
Onun şəxsi aşpazı, bağban olmadığından bağa
baxanı, dayəsi, qulluqçusu... Bir sözlə, bütün
saray məişətini
idarə edən və Əlahəzrət ailəsinin qulluğunda duran tək Xidmətçi. Dayan, olmaya,
bu krallıq elə əmr verənlərin bol, əmri yerinə yetirməli olanların az olduğu
üzündən Allah qarğışına
tuş gəlib?
Ələkbərovun
qurduğu...
Ejen İonesko bütün
yaranmışların ömrünü
bitirən ən absurd
olay - ölüm öncəsi insanın, həm də seçilmiş, qüdrət
sahibi olan şəxsin timsalında etirazın, imtinanın, mübarizənin və nəhayət, itaətin necə baş verdiyini qələmə alıb. Ərşad Ələkbərov və onun yığdığı
komanda bunun necə baş verdiyini tamaşaçılara
göstərib.
Tamaşa simvollar üzərində
qurulub. Kral bütün tamaşa boyu ağ
dizlikdə, ağ gecə köynəyində
görünür. Ağ
rəngin saflıq, təmizlik rəmzi varsa, kəfən anlamı da var. Cəmi üç nəfərin arxasında əyləşdiyi ağ süfrənin salındığı masa
az qala bütün
səhnəni tutur. Kral və iki Kraliçanın
bir-birindən nə qədər uzaq olduğunu anlamaq üçün bəyaz örtüklü yekə masanı da bir obraz kimi
anlamaq olar. Masanın arxasında isə iri çatın
paraladığı divar
krallığın bir
dövlət kimi çoxdan çat verdiyinə işarə edir. Hələ tamaşa boyu görünməzlikdən enən
və Kralın özündə cəsarət
taparaq aça bilmədiyi ağ qapılar!...
Ehh... Dünyanı dəyişdirəcək qapıları qətiyyətlə
açmağa ürəkli
olan çoxdumu?
Aktyorların oynadığı...
Son iki ildə Rus Dram Teatrına gəlmiş Xalq artisti Fəxrəddin
Manafov artıq ikinci rolu ilə
hər kəsə sübut edir ki, çox cüzi dəyişiklik, sıfır qrim də ona bəsdir
ki salonu öz aktyor cazibəsində saxlasın.
Manafovun Kralının bəzən
çarəsizlik dolu
baxışları, şıltaqlıq
həddinə çatan
etirazı, hətta işin ağırlığından
yorulmuş qozbel Cülyettaya onun həyatın gözəlliyini
izah edərkən
absurd nikbinliyi teatrsevərə
əsl sənətlə,
böyük aktyorla ünsiyyətdə olduğunu
göstərir.
Təcrübəli aktyor üçün
daxilən öz obrazına çevrilməsi
tamaşaçıya asan
görünə bilər.
Halbuki, istər Kazanova obrazı, istər Kral üçün aktyorun seçdiyi baxışlar, intonasiya, hərəkətlər, jestlər
yorulmaz məşq hesabına yaranır, cilalanır.
Mehriban Zəki Marqarita
üçün Qar kraliçası jestləri
və baxışları
kimi sərt imic formalaşdırıb.
Amma onun Marqaritası daxili qırımı ilə həyat yoldaşını cariyələrə
qısqanmayan, bir övladının taxta çıxması üçün
o birisinin başından
keçən Osmanlı
imperiyasının həzəki
sultanlarını xatırladır.
Gənc aktyorlar Oleq Əmirbəyov, Mariya Dubovitskaya, Həcər Ağayeva "Mərasim"ə
gərək minnətdar
olalar ki, həm Fəxrəddin Manafov, Mehriban Zəki kimi sənətkarlarla məhz
İoneskonun pyesində
səhnəni bölüşürlər,
həm də bütün yaraşıqlı
cavan aktyorları izləyən aşiq qəhrəman (xüsusilə
Oleq), ağıllı
ev qızı (xüsusilə Mariya) klişesindən qurtulur, yaraşıqlı xanım
qızlardan yaşlı
və fiziki qüsurlu qadın (xüsusilə Həcər)
roluna keçidi rahatlıqla adlayırlar.
* * *
"Mərasim"ə
baxarkən bir məqamı fikirləşirsən:
son günlərini yaşayan
məmləkətin Kralı
niyə ölümdən
qorxur? Məmləkətsiz Kral kimə
və nəyə lazımdı ki?! Və birdən dərk edirsən ki, Kralın qorxduğu Ölüm yox, dünyasını dəyişdikdən sonra birlikdə süqut etdiyi məmləkətinin
məhv səbəbləri
barədə axirət
sorğu-sualıdır...
Gülcahan
Mirməmməd
Mədəniyyət.- 2017.- 29 sentyabr.-
S.10.