İstedadlı insanların da sevmək haqqı var
Bütün teatr aləmi kimi, musiqili tamaşalar, operettalar səhnəyə qoyan teatrların da yazılmamış qanunları var. Onlardan biri də budur ki, bu teatrların repertuarında operetta dahisi İmre Kalmanın ən azı bir əsəri repertuarda olmalıdır. Azərbaycan Dövlət Musiqili Teatrında zaman-zaman macar bəstəkarının «Birinci qaraçı», «Silva», «Bayaderka» kimi operettaları oynanılıb.
Yanvarın 11-də teatrın rus truppası bəstəkarın ən məşhur əsərlərindən birini - Avropada daha çox «Çardaş kraliçası» kimi tanınan «Silva»nı yeni quruluşda və yeni ifaçılarla təqdim etdi.
Əgər İmre Kalmanın yaradıcılığına nəzər salsaq, görərik ki, musiqi istedadı olan insanların, xüsusilə də xanımların ailədə də xoşbəxt olmaq haqqı onun əsərlərinin əsas leytmotivi sayıla bilər. Çünki bəstəkarın yaşadığı dövrdə və cəmiyyətdə istedadlı sənət adamlarına ikinci-üçüncü dərəcəli insan münasibəti bəsləyirdilər. Bu münasibətdən qadınlar daha çox əziyyət çəkirdilər: pullu və zəngin kişilər əmin idi ki, əgər bir qadın səhnədə hər kəs üçün oxuyub-oynayırsa, deməli, ən azından, onun əxlaqına şübhə ilə yanaşmaq lazımdır...
Varyete müğənnisi Silva Varesku ilə knyaz Leopold Veylersheymin oğlu zabit Edvin bir-birinə aşiqdir. Amma Silva bu eşqin sonunu yaxşı görmür. Edvin isə knyaz atasının təkidi ilə qohumu Stassi ilə nişanlanmazdan əvvəl sevgilisi ilə nikah müqaviləsi bağlayır...
Əsərin məzmununu danışmaq niyyətində deyilik. Çünki operettanı nağıla oxşadan bir cəhət varsa, o da əsərin xoşbəxt sonluqla bitməsidir. Silva Edvinə qovuşur, Edvinin deyiklisi Stassi də ilk görüşdən aşiq olduğu qraf Bonifas Konslavu ilə evlənir. Qoca knyaz isə dul qrafinya kimi tanıyıb evləndiyi arvadının da nə vaxtsa şansonyetka olduğunu öyrəndikdə bu qismət ilə barışır.
«Silva» tamaşasına
bu dəfə Əməkdar artist Boris Lukinski
quruluş verib. Quruluşçu
rejissor əsərin librettosuna iki obraz - barmen Roberto və xidmətçi Rozaliya obrazlarını artırıb,
zabit Ronsdorfu isə Edvinin qafqazlı qohumuna «çevirib» (ola
bilsin ki, bu «çevirmə» zabit rolunda çıxış
edən Nicat Həbibovun rus dilində əsl qafqazlı kimi danışmasına haqq qazandırmaq üçün
edilib. Əgər belədirsə, bu,
vəziyyətdən ən
optimal çıxış yolu sayıla bilər).
Tamaşanın bədii tərtibatı
da diqqəti çəkir. Səhnənin tən ortasında qurulmuş podium hadisələrin
teatrda, knyazın malikanəsində cərəyan
etməsindən asılı
olmayaraq dəyişmir.
Əslində bəzi
əhvalatların podiumda,
bəzilərinin isə
aşağıda cərəyan
etməsi tamaşaçıda
nəyin daha uca və ali, nələrinsə
adidən adi olması təəssüratını
yaradır, digər tərəfdən, həm
də zadəganlar ilə sənətkarlar arasındakı psixoloji savaşda kimlərin kimlərə aşağıdan
yuxarı baxdığını
izah edir.
Silva (Əməkdar
artist Nərgiz Kərimova)
bütün ariyalarını
podiumda bitirir - yəni, sənət və sənətkarlıq
hər şeydən ucadır. O, sevgilisi ilə nikah müqaviləsini də podiumda imzalayır, yəni sevgi üzərində qurulan ailə hər şeydən üstündür.
Sevgilisinin başqa bir qızla deyikli olduğunu biləndə də ayrılıq qərarını
burada verir, müqaviləni podiumda cırır: həqiqət
və qürur bütün hissləri üstələyir.
Səhnəni əhatə edən,
onu gerçək bir teatra oxşadan,
səhnənin dərinliyini
qabartmaq üçün
asılmış üç
qat pərdələrin
dizaynı da maraqlıdır. Operettanın
klassik əsər olduğunu bilən tamaşaçı pərdələrə
çəkilmiş şəkilləri
görüncə anlayır
ki, hadisələr o qədər də qədim keçmişə
aid deyil: çünki
erkən art-deko dövrünə xas dizayn ona xatırladır
ki, bu əhvalat
ötən əsrin əvvəllərində baş
verib. Həqiqətən də «Çardaş
kraliçası» ilk dəfə
1915-ci ildə oynanılıb.
Bu tərtibata görə Əməkdar mədəniyyət işçisi
Aleksandr Fyodorovun adını ayrıca vurğulamalıyıq. Sadə tərtibatla
çox söz demək, teatrın kulisindəki stullara üzlük taxmaqla onları knyaz evinin əşyasına çevirmək həm çevik tərtibat üsuludur, həm də tamaşanı ziyadə rekvizit ilə doldurmur.
Tərtibatdan söz açmışkən,
geyimləri xüsusi qeyd etməyi lazım bilirik. Tamaşa kordebaletin macar milli geyimlərindən tutmuş, bütün iştirakçıların geyimlərində
həm art-deko dövrünün dəb meyli, həm də onların sosial təbəqəsinin
tələbləri tam gözlənilir.
Təbii
ki, bu, Yelena Almazovanın və teatrın tikiş sexinin zəhmətinin bəhrəsidir.
İfaçılara gəlincə, Əməkdar
artist Nərgiz Kərimova
təcrübəli vokalçı-aktrisadır.
Səsini və vücudunu
daim formada saxlaması, onun lap gənc qız rollarını ifa etməsinə də imkan verir. Üz cizgilərindən məharətlə istifadə
etməyi bacaran aktrisa Silvanın hiss və həyəcanlarını
da eyni məharətlə
çatdırdı. Düşdüyü şəraitdən asılı
olaraq, həyatına dair qərarlarını tez-tez dəyişən
Silva onun təqdimatında
hər kəsdən çox xoşbəxt olmağa layiq bir qadın kimi yadda qaldı.
Teatrın qocaman aktyoru, Əməkdar artist Boris Qrafkinin
knyazı, Firuz Məmmədovun Ferri Kolmanı, Rauf Babayevin Edvini, Marina Litvinenkonun knyaginyası da qüsursuz çıxışları ilə
seçildilər. Gənc aktrisa
Aydan Həsənovanın
ifa etdiyi Stassi öz şıltaqlığı, onda
qraf Bonifasa qarşı yeniyetməsayağı
aşiqliyi ilə də maraqlı idi. Amma təbii ki,
bu tamaşanın ən yaddaqalan və sevilən obrazı hər kəsin nəvazişlə
Boni çağırdığı
qraf Bonifas Konslavu obrazının ifaçısı Emil Heydərov
idi. Olsun ki, «Silva»nın
bundan əvvəlki quruluşunda da bu rolda çıxış
etməsi obrazı aktyora xeyli doğmalaşdırıb
deyə, artıq təkcə quruluşdan yox, həm də
aktyorun özündən
gələn əlavələr,
ştrixlər Boninin daha sevimli alınmasına
təsirsiz ötüşməyib.
Hətta tamaşanın
ilk səhnələrində aktyorun səsində soyuqladığı hiss olunsa
da, səhnə cazibəsi və isti tamaşaçı reaksiyası Emil Heydərovun
nasazlığını tamaşaçılara
da, onun özünə unutdurdu.
Quruluşçu
rejissor əsərə
əlavə etdiyi iki obraz - Roberto və Rozaliya üçün mətn yazmasa da, Elməddin
Dadaşov ilə Telnaz Hüseynova nida səsləri və plastikanın, mimikanın köməyilə
öz obrazlarının
dramaturji yükünü
çatdıra bildilər.
...İnsanlar
məşhur musiqi əsərlərinə, məzmununu
bildiyi opera və operettalara yalnız ifaçıların çıxışından,
oyunundan zövq almaq üçün baxırlar. 2017-ci ilin ilk premyerası - Musiqili Teatrın «Silva» tamaşası gözəl
musiqi, güclü səslər, maraqlı səhnə həlli və gərgin zəhmət bahasına başa gəlmiş bir tamaşa olaraq öz seyrçilərinə hələ
çox zövq yaşadacaq.
Gülcahan
Mirməmməd
Mədəniyyət.- 2017.- 13
yanvar.- S.7.