Onlarda da gəlin
“süpürgə” olmadı...
Özbək teatrının Bakıda nümayiş olunan “Qayınana”sı maraqla qarşılandı
Az qala bəşəri problemlər
sırasına daxil olub klassik gəlin-qayınana
məsələsi. Bir də
daim gah şişi, gah da kababı yanmağa qoymamaq üçün dəridən-qabıqdan
çıxıb, axırda
elə özü manqalın ən odlu yerinə düşən oğul, ər mövzusu.
Zaman-zaman müəyyən tragikomik
hadisələr fonunda
həyatdan efir-ekrana, teatr səhnəsinə gəlib çıxan bu mövzunun bizim cəmiyyət üçün etalonu məşhur “Qayınana” filmidir. Ona mehriban gəlin-qayınanadan
düşmən külfətlərə
qədər hamısı
baxır, qəşş
edənə qədər
gülürlər. Belə
olmasaydı, az
qala ilin 12 ayı Azərbaycan kanallarında “Qayınana”nı
görüb baxmazdıq.
Sizi bilmirəm, mən bu məşhur
filmə az
qala 100 dəfə baxmışam. Özü
də hər dəfə ayrı maraqla, həm də nə isə taparaq...
Bilmirəm, nə hikmətdir, amma bu sadə
məişət mövzusu
nəinki bizim, hətta qonşu ölkələrin, xüsusən
də qardaş türk dövlətlərinin
musiqisindən, kino və səhnəsindən
bu və ya digər şəkildə
keçib.
Mətləbdən uzaq düşmədən
keçək özbək
qardaşlarımızın Bakıda nümayiş etdirdikləri “Qayınana”
tamaşasına. Xəbər verdiyimiz kimi,
dekabrın 1-dən 6-dək Özbəkistanın Səmərqənd
vilayəti Kattakurqon Şəhər Dram Teatrının
yaradıcı heyəti
Bakıda qastrol səfərində idi.
Həmin
teatrda, özü də bizim rejissor
tərəfindən hazırlanan
tamaşa üç gün Azərbaycan Dövlət Akademik Musiqili Teatrında nümayiş olundu. Qonaq kollektiv həm tamaşa salonunu doldura bildi, həm də haqq etdikləri sevgi və alqışı
aldı.
Xatırladım ki, tamaşaya Akademik Musiqili Teatrın quruluşçu
rejissoru, Əməkdar
incəsənət xadimi
Əsgər Əsgərov
quruluş verib. Bu ilin yazında Avrasiya Teatrlar Birliyinin nümayəndələri
Gəncəyə səfər
edərkən rejissorun
bu şəhərin teatrında qoyduğu “Cavad xan” tarixi
dramına baxırlar və onu ölkələrinə
dəvət edirlər.
Qardaş
ölkəyə gedən
rejissorun dediyinə görə, özbəklərin
az qala
əzbər bilib sevərək izlədikləri
“Qayınana”nı təxminən
bir aya hazırlayıb.
Stalin repressiyaları zamanı
Səmərqənd vilayətinə
sürgün edilmiş
azərbaycanlıların çox
olduğu, bundan başqa, Azərbaycan mədəniyyətinə sevginin
dərin kök saldığı Kattakurqon
şəhərinin teatrında
bu tamaşa gündə 3-4 seans,
həm də dolu zala oynanılır.
Tamaşanın Bakı
teatrsevərləri üçün
nümayişini arzulayan
və bizlərin reaksiyası ilə daha çox maraqlanan yaradıcı heyətin bu arzusu da yerdə
qalmadı...
İndi isə ilk nümayiş günü haqqında. İstər
səhnədəkilərin, istərsə də pərdə arxasındakıların
həyəcanla gözlədiyi
yaradıcı təmasdan
əvvəl səhnəyə
hər iki ölkənin teatr rəhbərləri – Akademik
Musiqili Teatrın direktoru, Əməkdar incəsənət xadimi Əliqismət Lalayev və Kattakurqon Şəhər Dram Teatrının
direktoru Batır Tuqalov çıxaraq səfərin mahiyyətindən,
xalqlarımızın qardaşlığından,
səhnənin, sənətin
ən yaxşı ünsiyyət vasitəsi olmağından danışdılar.
Sonra söz verildi səhnənin əsl sahiblərinə, yəni aktyorlara. Qısa
arayış üçün
deyim ki, “Qayınana” tamaşası
ilk dəfə 1965-ci ildə
rejissor Niyaz Şərifovun quruluşunda
elə indiki Akademik Musiqili Teatrda səhnəyə qoyulub (müəlliflər:
Məcid Şamxalov və Zakir Bağırov).
Tamaşanın uzun illər repertuarda olmasına rəğmən
yaddaşlarda daha çox film versiyası yer edib. Filmi isə
1978-ci ildə “Azərbaycanfilm”də
rejissor Hüseyn Seyidzadə ekranlaşdırıb.
Bu klassik səhnə
nümunəsi Əsgər
Əsgərovun quruluşunda
özbək teatrının
repertuarında da özünün uğurlu
taleyini yaşayır. Bunu oyunda
bişən və onu istənilən auditoriyaya ustalıqla çatdıra bilən (hərçənd o teatr
dram teatrıdır və
orkestri olmadığına
görə musiqili komediyalara o qədər də meyil göstərmir)
heyəti görən
hər kəs təsdiq edə bilər.
Bu “Qayınana”nın quruluşçu rəssamı
Özbəkistanın Əməkdar
rəssamı Bəhram
Safoyev, musiqi tərtibatçısı azərbaycanlı
bəstəkar Sevda Əliyevadır.
Tamaşada Cənnət obrazını
Özbəkistanın Əməkdar
artisti Gülbahar Məmmədova ifa edir. O Gülbahar ki, ölkəsində kifayət qədər məşhurdur. Əsasən dramatik aktrisa kimi tanınsa da, komik obrazın
da öhdəsindən
məharətlə gələ
bildi. Özü də bizim unudulmaz Nəsibə Zeynalovanın oyun təsirində qalmadan.
Digər
rolları isə əsas etibarilə gənclərdən ibarət
heyət – Cəsurbəy
Axmatov (Ayaz), Umnisa Aminova (Sevda), Həbibulla Abdullayev (İlqar) və Əzizə Mamatnuradova (Afət) ifa edirdi.
Onu da deyim ki,
tamaşanın mətnini
əzbər bilməyimizdənmi,
ya dillərimizin çox bənzərliyindənmi
heç birimiz çətinlik çəkmədik:
nə ifaçılar
tamaşaçı ilə
ünsiyyətdə, nə
də tamaşaçılar
səhnədəki qəhrəmanların
özünüifadə canfəşanlığında.
Xüsusən də aforizmə
çevrilən “Gəlin
mənim süpürgəmdir,
harda qoydum, orda da durmalıdır”
kimi məşhur ifadələr özbək
dilavər, daha cavan, özü də “Məndən canınızı qurtarmağa
hələ uzun illər var” ədalı qayınananın
(G.Məmmədova) ifasında
orijinal, baxımlı
və ən əsası da gülməli (bütün
istəkləri, sözsüz
ki, bu idi)
alınmışdı.
Özbək teatr təmsilçiləri sadə məişət qayğılarını, gündəlik mübahisədən yaranaraq parçalanmanı, daha doğrusu, əzazil qayınana üzərində oyun qurmaqla, onu cəzalandırmağa hesablanmış addımı yaxşı duymuş və ona özbək ailəsinin gözündən, öz həyat ayinələrindən baxmağa çalışmadılar. Tamaşanın təbii təsir gücündə də məhz bu faktor böyük rol oynadı. Məsələn, ana ilə oğulun, qonşu ilə deyingən qayınananın münasibətlərində biz bizə yaxşı tanış olan mövzuya özünəməxsus oyun koloriti ilə əlavələri də gözüyumulu qəbul elədik.
Hər iki xalqın dostluq və qardaşlığının hakim olduğu tamaşanın musiqi tərtibatındakı qarmaqarışıqlığın da əsl səbəbi məhz bunda idi. Azərbaycan mahnılarını el şənliklərindən gündəlik həyatlarına hər zaman səsləndirən özbəklərin ən sevdikləri (təbii ki, müəyyən mənada həm də mövzuya uyğun) mahnılar seçilmişdi.
Rejissor burada Afətə Babəkin əlbisəsini (“Babək” kinofilmindən musiqinin müşayiətində) geyindirib qılınc-zirehlə qayınana ilə döyüşə də “sövq” etmişdi. Hərçənd bu və oxşar daha 2-3 səhnəciyin nə mizan, nə də ifadə nizam və mənası yox idi...
Qısacası, mövzuya yaxşı bələd olan, bizim “Qayınana”mıza dərin sevgi ilə bağlanan və onun təsiri altında əzilmədən oyun sərgiləyən qardaş teatrın aktyor heyətini məhz bu cəsarətlərinə görə alqışlayır, qarşılıqlı səfərlərin davamlı olmasını arzulayırıq.
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2022.- 9 dekabr.- S.5.