“Bəzən göz yaşımda boğulub qallam”

Yadigar Təvəkkül 1980-ci ildə Kürdəmir rayonunun Yenikənd kəndində doğulub. 2000-ci ildən Vüqar Qurbanov adına Köhnəbazar kənd tam orta məktəbində işləyir. Ailəlidir, 4 övladı var.

İndi isə Yadigar xanımın şeirlərini təqdim edirik:

+ + +

Əllərinə həsrət qalıb əllərim,

Sənsiz indi baxışım da yetimdi.

Ayrılığı tək çəkdirmə gəl, mənə,

Bilirsən ki, dünya ölüm-itimdi.

Unutmuşam sənsiz ağız dadımı,

Tanımıram yaxınımı, yadımı.

Qıyma sənsiz çəkən olsun adımı,

Bilirsən ki, dünya ölüm-itimdi.

Yollarında qoyma qalsın gözlərim,

Kirpiyimlə od götürüb, köz dərim.

Qəribliyə qoyma düşsün sözlərim,

Bilirsən ki, dünya ölüm-itimdi…

+ + +

Bəzən inciyirsən, küsə bilmirsən,

Gözünün yaşını boğub durursan.

Könlündə yurd salan acı həsrətin

Ağrısın gözündə ovundurursan.

Ən əziz adamdan gözləmədiyin

Bir zərbə alırsan, uda bilmirsən.

Sevdiyin təam da zəqqutum olur,

Ağzına aparıb dada bilmirsən.

Güvənib etibar etdiyin insan,

Səni əşya kimi itirib gedir.

İllərdi könlünü dağlayan eşqi,

Adi söhbət ilə bitirib gedir.

O gedir, özüylə anlamır necə,

Bir ömür məhv edib gedir, beləcə.

+ + +

Soruşdun, sevdinmi heç həyatında,

Dinlə xatirəmi cavab içində.

Mənim büründüyüm xəyal yorğanı,

Hər biri sevgimin özü biçimdə.

Üz-üzə gələndə könlüm alışır,

Sözləri itirib deyə bilmirəm.

Ürəyim çırpınır, dilim dolaşır,

Bəlkə də sevgidir, bilə bilmirəm.

Boynuna sarılam xəyallarımın,

Bəzən göz yaşımda boğulub qallam.

Cavabın tapmıram suallarımın,

Ya da susduğum üçün peşman ollam.

Həsrət ürəyimi didir hər gecə,

İnan ki, gündüzün üzün görmürəm.

İçimdə yaşayan bu sevgi necə

Yaxırsa könlümü, çözüm bilmirəm.

Bilmirəm bu həsrət, bu hicran nədir,

Yanımda olsan da həsrət çəkirəm.

Bəlkə də bu həsrət sevdiyimdəndir,

Məhəbbət əzabın sənlə çəkirəm.

+ + +

Ömrün qısalığın heç düşünməyib,

Hər gələn günləri aya dəyişdik.

Sən mənə, mən sənə inad eyləyib,

Ayları həftəyə, saya dəyişdik.

Sən demə hər anın öz hökmü varmış,

Bilmədik qədrini, ötürüb keçdik.

Hər keçən ömürdə bir "kaş ki" deyə,

Təəssüf eyləyib, bitirib keçdik.

İndi nə mənası peşman olmanın,

Ötənlər geriyə dönən deyil ki,

Nə qədər söyləyək “bağışla” deyə,

Ürəyin həsrəti sönən deyil ki.

Göz-gözə dayandıq gülə-gülə biz,

Nə sən dinə bildin, nə mən danışdım.

Hər ötən anları bilə-bilə biz,

Nə sən bağışladın, nə mən barışdım.

+ + +

Çəkin bu dünyanın dərdin üstümə,

Ya da məhvərindən çıxarın atın.

Ocaqda qovurun eşqi sevgini,

Həsrəti duz edin, içinə qatın.

Günahkar eyləyin, eybi yox, məni,

Çəkərəm cəzasın versəz nə qədər,

Yetər ki, dünyada ötən günləri,

Bir dəli həsrətə verməyin hədər.

Çəkin çarmıxına məni fələyin,

Günəşin köksündə yaxın qəlbimi.

Bütün qəm-kədəri doğrayıb yığın,

Üstünə nar kimi sıxın qəlbimi.

Yükləyin göyün də dərdin üstümə,

Yağışlar buludu yerə sağmasın.

Məhəbbət əzabın yığın köksümə,

Həsrət buludları yerə yağmasın.

+ + +

Bu sevdadan nə yaşadım, nə gördüm,

Külək aldı, çətri qaldı sevginin.

Pünhan eşqin həsrətinə alışdım,

Bilinəsi qədri qaldı sevginin?

Bu sevgi əzəldən qəbahət, nöqsan,

Onunçün ömrümdə, bəlkə də yoxsan.

Ay məni dünyamdan küsdürən insan,

Əllərimdə ətri qaldı sevginin.

Yazdıqca şeirə, qəzələ döndü,

Eşqindən alışdı, şam kimi söndü,

Nə olsun, fələyin qələmi çöndü,

Aramızda xətri qaldı sevginin.

Məhəbbətə qonaq oldum, ələndim,

Eşqin üçün illər boyu dilləndim,

Ürəyinə hər misrada çiləndim,

Bir hecası, sətri qaldı sevginin.

+ + +

Ruhumun rəngidir əzəldən payız,

Ağlayan yağışdı gözlərim mənim.

Küləkdən tərpənib xışıltı salan,

Yarpaqlar olubdur sözlərim mənim.

Dolan bulududur könül həsrətim,

Yağır taleyimə, qismətim olur.

Payız tək qəmlidir ilk məhəbbətim,

Hər solan yarpağı həsrətim olur.

Köç edən quşları ayrılıq kimi,

Dolur gözlərimdən baxışlarıma.

Bir hicran nəğməsi zümzümə edir,

Qarışır rəngbərəng naxışlarıma.

Bu payız ruhumun özü rəngdədir,

Hər payız nəğməsi libasım mənim.

Payızın ruhu da sözü rəngdədir,

Sevirəm kəlməsi xilasım mənim.

Palitra.-2018.-8 noyabr.-S.13.