Yuxuma Ülvi gəlmişdi...
İnsan yuxuda gördüyünü
yaşayır? Yoxsa yaşadığını yuxusunda
görür? Özünü
hara daşıyır
insan bir ömür müddətində?
Ömrün sonunamı?
Yoxsa özünün
də ağlına gəlməyən ucalığa?
Cavabını axtara-axtara düşüncələrdə azdığım bu sualların səbəbkarı bu gecə yuxuma gələn, mənə ən sevdiyim şeirini söyləyən Ülvidir... Ülvi Bünyadzadə! Yuxumda gözlərini yaşlı gördüm onun...Əlləri ilə gözlərinin yaşını sildi. Anlar boyunca baxışlarını uzaqlara dikdi, sonra stulu çəkib oturdu. Bu dəfə də, üzünü pəncərədən eşiyə tutmuşdu...Sonra anasının şəklini aldı əlinə, baxdı, baxdı... Şeirini söyləməyə başladı.
Yuxuda şeirini özü söyləyirdi, oyanandan bəri, mən dilimdən düşürmürəm.
Deyəsən, ağlayır anam xəlvətcə.
Girmir heç olmasa yuxuma...
Deyəm,
ağlama, ay ana,
mən çox yaxşıyam.
Səndən narahatam,
Niyə
hər gecə çıxıb
qaranlıqda yola baxırsan?!
Niyə
vaxtsız yatıb,
vaxtsız qalxırsan?!
Qardaş
da yoxdur ki, ona tapşırım.
Bəlkə ...
sən olasan ...
Mənim
qardaşım.
İndi
ki,
Razısan,
Onda get bizə,
Ovut anamızı, sən mənim başım.
Susmuşdu yuxumun qəhrəmanı-Ülvi
Bünyadzadə… Onun sükutunda da Vətən
yanğısı vardı. Başını mənə tərəf
çevirmədən, pəncərədən kainatın ənginliklərinə
baxa-baxa ehtiyatla soruşdu:
-Bacı, müharibə bitdi?
Bir stul da mən çəkdim,
Ülvinin yanında oturdum, inamla:
-Bəli!-dedim:- Müzəffər
Ali Baş komandanın rəhbərliyi və
əmri ilə şanlı ordumuz Qarabağı azad etdi.
İndi Qarabağ tam azaddır. Xankəndində,
Şuşada, Xocalıda bayrağımız
dalğalanır...
-Heç nə qurbansız olmur… Bəşəriyyətin
taleyinə yazılıb bu.-Ülvi bu iki cümləni
pıçıldamışdı…
Cavab verməyə tələsməmişdim.
Amma ürəyimizdə közərən o dərd Ülviyə
agah idi, gizlətməyə hacət yox idi. Dedim:
-Düzdür, bu yolda itkilərimiz oldu…
Qardaşlarımız şəhid oldu… Qazilərimiz
çoxdur...
Ülvi
asta-asta üzünü
mənə tərəf çevirdi.
Baxışlarında qürurqarışıq kədər, səsində
qəhər vardı:
-Döyüşlərdə
yoğrulmuşuq,
Gələcəyə qaranquşuq.
Həyat
üçün doğulmuşuq,
Vətən üçün ölməliyik!
-Vətən
üçün!-dedim qeyri-ixtiyari şəkildə.
-Allah şəhidlərimizə rəhmət
eləsin…- dedi.
İkimiz
də ağlayırdıq… Sağ yanağımızdan axan
sevinc göz yaşları idi-düşmən
tapdağından azad olunmuşdu dədə-baba
yurdlarımız… Sol yanağımızdan axan kədər
göz yaşları idi-dağ boyda, el dirəyi igidlərin
bağrı düşmən gülləsiylə dəlik-deşik
olmuşdu… Təsəllimiz onların Vətənlə
bütövləşmələri, insan olmaqdan
çıxıb Vətən olmaqları idi.
Ülvi
əlləriylə üzünü
örtmüşdü, için-için
ağlayırdı. Əlimi uzadıb onun çiyninə qoymağa
cəsarətim çatmadı, elə dilim yana-yana: “Can,
qardaş!”-deyə bildim. Başını qaldırdı, əllərini
üzündən çəkdi, dedi:
-Biz şəhid olduq ki, siz
rahat yaşayasınız. Amma... Amma nə yalan deyim, mən həyatdan
heç doymadım, bacı. Həyatı sevirdim və hələ
yaşamaq istəyirdim. Mənim həyatım nakam oldu. 20
yaş nədi ki?! Mən yaşamaq, yaşatmaq, yaratmaq istəyirdim.
Müşfiqin həyatına bənzəyir mənim həyatım.
Onun da həyatını oğurladılar, mənim də. Bir
az da yaşasaydım, şeirlərim dillər əzbəri
olardı. Şeir deyə-deyə şəhid oldum. Şəhidlik
elə zirvədir ki, hər adama nəsib olmaz. Mənə nəsib
oldu! Ruhum şaddır. Görürəm, gəlirsiniz, bizi
ziyarət edirsiniz. Bacım da, anam da tez-tez gəlir ziyarətimə…
Məktəblilər gəlir. Bir qadın da gəlir tez-tez. Hər
birimizin qəbri üstünə gül qoyur, ağlayır,
bizimlə dərdləşib gedir... Bügünkü nəsil
bizi tanıyır, gəlir bizi ziyarət etməyə. Bundan
böyük xoşbəxtlik ola bilməz!
Onu dinlədikcə düşünürdüm:
“Ülvi fərqli insan idi…
Doğulmamışdan onun taleyinə işıq olub
ömürlərə saçmaq yazılmışdı. O,
ölmədi… Nura çevrilib yol göstərdi “Vətən
naminə!” deyib yol çıxanlara…”
Dilimə
gələn sözlər
isə bunlar idi:
-Nə qədər ki, Azərbaycan var, Azərbaycan xalqı var,
qoymarıq unudulasınız!
Ülvi
şükranlıqla üzümə
baxdı, yenidən pəncərəyə
tərəf çevrildi:
-Həmin soyuq yanvar gecəsində bir
şair dünyasını dəyişdi. O da, mən idim. Amma
sənə etiraf edim, mən o gecə qorxmaq nədir, bilmədim.
Bilirdim ömrümə bir zirvənin fəthi
yazıldığını. Şəhadət zirvəsi idi…
-Şəhadətin mübarəkdi,
qardaşım!
-Mən qorxmuram uzaq yola çıxmaqdan,
Bu yolun,
acısından, ağrısından,
“Ölüm” adlı yuxusundan mən qorxmuram.
Bir anlıq düşünürəm
ki, Ülvini bir qəhrəman kimi hamı -bütün Azərbaycan
xalqı tanıyır…Və Ülvini bir insan kimi o qədər
də tanımırıq. Axı onun da adi həyati hadisələri
yaşamaq, qayğılara batmaq, bu qayğıların
qarğaşasından üzüağ çıxmaq arzusu
olmalıydı…
Ülvi
danışmağında idi:
-Bayaq dedin ki, Şuşada, Xocalıda, Xankəndində
bayrağımız dalğalanır. Xoşbəxtəm.
Xalqımla birgə sevinirəm. Azərbaycanı bütöv
sevirəm! Qarabağı doğma Kəsəmən kəndim
qədər sevirəm. İstərdim ki, bir gün ora da
qayıda yurddaşlarım… İstərdim ki, Göyçə
mahalının Basarkeçər rayonunun Kəsəmən kəndində
də üçrəngli bayrağımız
dalğalansın. -Xəyalını qurduğu o mənzərəni
görürmüş kimi, gülümsədi: -Bir gün
Göyçədə də bayrağımız
dalğalanacaq!
Bacı,
özünə yaxşı
bax.
Bizim burda yerimiz rahatdır
Sizin dualarınızla qidalanırıq..
Göyçəyə qayıdaq, yenidən yuxuna gələcəm.
Yenidən şeirlərimi deyəcəm.
Və birgə sevinərik.
Mənə agah olacaq onsuzda.
Hələlik...
…Yuxudan oyandım… Təqvimə baxmadım
da heç… Yanvarın 20-ində heç bir azərbaycanlı
təqvimə baxmır. Onlar təqvimin “20 Yanvar”
yarpağını düz 34 ildir ki, ürəklərindən
asıblar.
34 il ötür həmin o gecədən
və bu gün biz Qalib xalq kimi onların hüzuruna gəlirik.
Yazıma
burda nöqtə qoyuram… “Şəhidlər Xiyabanı”na gedən
izdihama qoşulmağa, Ülvi Bünyadzadə də daxil
olmaqla, 20 Yanvar şəhidlərinin məzarları
qarşısında baş əyməyə gecikə bilmərəm!
Əlimdə qərənfil, yaxamda Xarıbülbül
qürurla Şəhidlər Xiyabanına gedirəm. Allah şəhidlərimizə
rəhmət etsin.
Leyla
Turan
Türküstan.- 2024.- 30 yanvar-5 fevral, ¹4.- S.13.