Ay sevdasının şeirləri

 

Ağlıma onunla tanış olduğum günlər gəlir. O zaman Adil Mirseyid bir kağız parçasında şeirlərinin şəklini çəkirdi. Bu gün də yenə Adil Mirseyid öz kiçik hücrəsində yazdığı şeirlərin rəsmini çəkir.

Sonra tale elə gətirdi ki, biz uzun müddət uzun müddət Adil bəylə bir otaqda çalışdıq. Doyumsuz söhbətləri ilə yaşam kodunu tutduğum iki insandan biri idi o. Gözlərinin lap dərinliyində gizlənən məsum cocuq təbəssümünə baxanda bir şeyi hər zaman dəqiqləşdirmişəm özümçün… Adil Mirseyid bu məsum cocuq təbəssümü ilə ancaq şair ola bilərdi…

Budur, Adil Mirseyid yeni şeirlərini göndərib. Mən oxudum zövq aldım… Buyurun, siz də zövq alın…

 

ağrı

 

bütün qışı çeşid çeşid

dərmanların acısına alışdım

bütün qışı pəhriz saxladım

bəzən yuxusuz gecələrdə səhərə yaxın

çarəsizlik güc gələndə qəfildən

yorğanı başıma çəkib ağladım

 

yastığımın altında

gizli gizli çəkdiyim camel qutusu

yastığımın altında şeir dəftərlərim

göy dəftərin arasında bir şəkil

aynadakı adam kimdi bu gecə

allah eşqinə dur aynanı sil

 

sıxıntılı odada divar kağızı solğun

əlim ayağım ürəyim yorğun

gözlərimin içində xəstəlik tənbəlliyi

arabir istanbuldan zəng vurur arkadaşım

bir həftədir istanbulda qar yağır

çox mersi deyirəm iyiyəm iyi

 

mən qara sevdamı unutmaq üçün

əlimə qələm alıb şeir yazıram bu gün

kim bilir bu rüzgar hardan əsdi

mən özümü uydururam yenidən

sən heç bilirsənmi nə olan şeydi

tənha gecələrdə yaddaş uçurumu

 

bir birinə bənzəyir monoton qış günləri

gecəyə hüzün yağır sulu qarla qarışıq

belə gündə ölmək ayıbdi vallah

belə gündə ölmək günahdı günah

qarabasmadı bəlkə aynada gördüyüm kölgə

 

alnımda tanrının bir qəmli şeiri

 

günahın sahibiydim belə uzun yaşadım

otuz yaş da qocalıqdı mənimçün

gicgahımda bir ağrı var

qəfil sancır gicgahımda bir damar

güllə yeridi bəlkə

 

bir nar çiçəyi açıb könlümün budağında

şeh damlaları parlayır yarpağında

köksümdə bir nar çiçəyi

güllə yeridi bəlkə

 

gözlərimdə bir qürbət qaranlığı

pərdə pərdə aydınlanan yerdəcə

içimə qorxu salan nədir birdənbirə

mən səhrada tənha atlı

 

bir nar çiçəyi açıb könlümün budağında

alnımda tanrının bir qəmli şeiri

alnımda bir öpüş yeri

güllə yeridi bəlkə

 

ay sevdası

 

çılınçılpaq bir ay çıxır buluddan

dənizdən təzəcə çıxmış qız kimi

mən bir yuva qura bilsəm umuddan

ovudaram orda şair qəlbimi

 

sovrulub gedirəm əsən yellərə

dəniz sahilində bir xatirəm var

qanım damcılayır açan güllərə

badam ağacında gecikmiş bahar

 

dənizin üstündə qərib xəyalət

çılpaq ay dolaşır indi qumsalda

şair aşiq olub deyərlər əlbət

gidi dostlar görsə məni bu halda

 

mən ayın izinə düşüb gedirəm

gedərəm gedərəm bir ömür boyu

mən ay sevdasıyla hicrət edirəm

sən bağışla ana ağlama uyu

 

baharın ilk günlərində kitabxana kafesində

kosmopolit gənc şairlərə bir cüt söz

 

milli kitabxananın xudmani kafesində

mübahisə edirlər humanist gənc şairlər

sanki bütün dünyanın dərdi onlara qalıb

parklarda sevişərkən yazılmamış şeirlər

dışarda da gözəlim ağaclar çiçəkləyir

divarda bir rəsm var rəsimdə sıra dağlar

bu qış cox uzun sürüb inşallah bahardı

mən kəfəni yırtmışam çay məndəndi uşaqlar

yox şair deyiləm mən siz narahat olmayın

sizin dünyaya asi yuvasız bir dərvişəm

ömrümdən nə rüzgarlar gəlib keçib bilsəniz

mən cənnət bağlarında qızıl alma dərmişəm

ulduzlara baxmışam uçurumun kənarından

ölümün nəfəsini ənsəmdə duymuşam mən

yarınlara aldanıb xəyallar qurdu könül

taleyimlə oynadım kor fələk mənə düşmən

hava tutulur yenə yaz yağışı yağacaq

bir göyərçin qonubdu pəncərənin önünə

deyirsiniz deyin lümpen deyiləm əsla

mən dabbaqda bələdəm şairlərin gönünə

ərik kimi dadlıydı dağ başında sarı ay

dəhlizdəki aynada nənəmizin nəfəsi

qəsəbənin balaca şahzadəsi olmuşam

uzaq dağ qəsəbəsi gecələr bayquş səsi

anamin duaları quruyub illər boyu

çarəsizliklər məni sıxışdıranda tinə

bir cüt sözüm var bu gün kosmopolit gənclərə

amandı aldanmayın mefistonun vədinə

 

bakıda küləksiz qış günü

 

küləksiz qış günüdü həzin qar yağır

qar yağır havada əriyir ilk qar

ürəyim çox üzgün qafam çox ağır

içimin içində fırtınalar var

 

uzaq bir xatirə düşür yadıma

şəffaf bir xatirə akvarel kimi

qırx damla göz yaşı çatmaz dadıma

fit verib limandan ayrılır gəmi

 

qar yağır şəhərə ürəyim üzgün

ah çarəsizlikdən gözüm dolacaq

gövdəmiz torpağa girəcək bir gün

son arzum bir şeir yazmaq olacaq

 

qarşılıqsız sevdik bu vətəni biz

qoy axan qanımız halalı olsun

büllur qədəhlərə sən ginokard süz

başımız üstündə hilalı olsun

 

bir intihar hekayəsi

 

tətiyi qapıya bağlı silahla

özünü öldürən bir adamın təbəssümü

necə olar bilirsənmi

hər halda şərab qoxumaz

o adamın ölümünü görən kiçik quşcığaz

bir daha qəfəsdə nəğmə oxumaz

sağlığında nə çarələr düşünüb tapırdı adam

gözü yaşlı bir qadının üzünü güldürmək üçün

bir sahil qəsəbəsindən yola çıxdı

bir gün özünü öldürmək üçün

indi gözü yaşlı qadın yalnız qalacaq

qəfəsdəki quşcığaza qasılıb ən məsum halıyla

mətbəxdə oturub yaşıl çay içir

sevdiyi adamın xəyalıyla

masanın üstündə boş bir külqabı

masanın üstündə iki fincan

masanın üstündə bir cüt şam yanır

divar saatında dayanıb zaman

 

bir sufiyə məktub

 

mən zahid kimiyəm sufi qardaşım

allahını sevən dünyaya düşmən

fələyə mələyə qarışdı başım

döymədim hücrənin qapısını mən

 

bizim yollarımız kəsişmədi heç

atları yanaşı sürüb getmədik

dünyada səadət arama vaz keç

biz də bir kimsəni xoşbəxt etmədik

 

bu fani aləmdə keçdi ömür gün

cəllad kötüyünə baş qoymadıq biz

dua eləmişik qəriblər üçün

həyat nə şirinmiş heç doymadıq biz

 

bəlkə unutmusan unutmusan sən

röyamıza girən haqqın üzünü

sən də bir zahidsən dünyaya düşmən

amanın günüdü qoru özünü

 

neçə gündü yağış yağır şəhərə

mən də rüzgarlarla sovrulub axdım

dəmir çarıq geyib çıxdım səfərə

dünyanın damından dünyaya baxdım

 

bulud adam

 

pəncərəm açıq qaldı bir ilk bahar gecəsi

məni yuxudan oyatdı birdən

pəncərədən hücrəmə girən buludun səsi

 

yuxumda bulud idim bir ilk bahar gecəsi

pəncərədən girmişdim

bir talesiz adamın hücrəsinə

talesiz adam çocuq kimi gülümsəyirdi röyada

şeirləri oyaq idi şeirləri ilə qonuşdum

öz şeirlərimlə qonuşurmuş kimi

yağlı boya sarı heyva

kardemin qoxsusu asilmışdı tavandan

talesiz adam hələ də gülümsəyirdi

mən talesiz adamın royasını gördüm aynada

 

bəlkə mən də bir zamanlar

bəyaz bulud olmuşam

ondandı bəlkə bu gecə

bulud adam pəncərədən girib hücrəmə

 

cahid küləbiyə ithaf

 

çebəci körpüsündə axşamlar

cahid küləbənin kölgəsi

körpünün üstündə pəmbə buludlar

körpünün altında tren səsi

cahid ölmədimi yetmiş yeddidə

gözlərində sivas yollarının sonsuz kədəri

royasını görmüşdüm cahid gülümsəyirdi

elə bil sağlığında ağlamamış kimiydi

cebəci körpüsündən keçən adam

cahid deyildisə onda kim idi

yaşılı mavisi beyazı gözəl bu may günündə

gözlərim yol çəkir pəncərə önündə

hər zaman içimdə payız hüzünü var

hər zaman palitramda umud rəngləri

ultramarin oxra kadmi kinovar

çay soyuyur çay soyuyur fincanda

quşlar azır uzaqlarda dumanda

mən sənin umurunda deyiləm şair

ölüm mələyi qapımı inadla döyür bu anda

mən umurunda deyiləm şair

 

çarmıxdakı şair

 

mən ruhumu çarmıxa çəkmiş adam

mən öz əcəlim ilə ölmək üçün doğulmamışam

əcəliylə ölmək üçün doğulurmu

peyğəmbərlər şairlər

doğulursa mən şair deyiləm

 

çoxdandı şair asmırlar dar ağacından

şair güllələmirlər məmləkətdə

mən ruhumu çarmıxa çəkdim qürbətdə

 

bütün uğursuzluqlardan sonra

rənglərdən rəsimlərdən şeirlərdən bıkanda

röyasız qaranlıqda ruhumu çarmıxa çəkib

üçüncü göz diləyirəm tanrıdan

 

öz əlimlə boğazıma kəndir keçirdim

asdım özümü içimdəki dar ağacından

gözlərimlə gördüm allah gördüm necə ölürəm

ilahi bu dəfə yenə

lütf eylədin şərəf verdin mənə

yenə son anda kəfəni yırtıb çıxdım

hələ neçə dəfə özümə qəsd edəcəyəm

hələ neçə dəfə son anda kəfəni yırtıb çıxacağam

 

sənmi dedin bu sözləri mənim zavallı ruhum

sənmi dedin tanrım bağışla onu

öz ruhunu çarmıxa çəkmiş bir türk oğlunu

 

 

Oktay

 

Xalq Cəbhəsi.- 2013.-23-25 fevral.- S.15.