Onsuz da heç vaxt bilməyəcəksən...
Gecələr vicdanımı başıma çəkib
ağladığımı
Yarımçıq məktub...
Mən heç böyümədim
ki...
Baxışlarım
yollara dikilməkdən
böyüdü,
Ürəyim
içimin danlağından
genişləndi.
Özümsə həmişə uşaq qaldım.
Məncə hər kəsin
özünü qoyub gəldiyi bir yer var,
mən özümü
uşaqlığımda qoyub gəlmişəm,
Doya-doya
yaşaya bilmədiyim
uşaqlığımda...
Bilirəm,
yenə ürəyin narahatdı mənə görə,
Bir az küskünsən,
Amma bacarsan
bu dəfə bağışlama məni...
Bütün cızmaqaralarımı
yandırmaqla hədələ...
Onsuz da
"şeir şairin
övladıdır" fikriylə
heç vaxt razılaşmamışam...
Onlar məni o qədər yandırıb ki, ana,
həmişə gec qalmışam yaşama...
Bəlkə də qələmlə
yoldaşlığımın
səbəbkarı elə sənsən.
Bir az atasızlığımı
unutdurmaq arzusu idi
yazmağımın səbəbi,
Bir az çətin
uşaqlığımız idi
barmaqlarıma qələmi
boğduran.
İlk dəfə
məktub yazmağım
da yadımdadı.
Üçüncü sinifdə oxuyurdum.
Atama, həbsxanaya
məktub yazırdım.
Sol əlimlə yazdığım
üçün
əllərimi tənbeh
də etmişdin çubuqla.
Barmaqlarımdakı zolaqlar göynədikcə
Mən də yazımı yarımçıq saxlayaraq
Məktubumu tənbeh etmişdim.
Yox...
elə iki əllə yazmağımı
da
mənə sən öyrətmişdin...
Evdə
sağ, məktəbdə
sol əllə..
Hə...
beləcə pozmuşdum
qanunauyğunluqlarımı.
Yazılarım məndən daha
ağıllıdı ana,
Mənsə dağınıq,
səliqəsiz, sərsəri
həyatımın
yeganə ağıllısıyam.
Fikir vermə yazdıqlarıma,
Yenə
danla-
"boş-boş yazılara zaman ayırıb
uşaqlara korluq verirsən",
"sən heç
vaxt bizimlə deyilsən,
ağlın elə həmişə hardasa gəzir" de,
Sonra küs məndən..
onsuz da məni anlamaq çətindir...
Məni
içimə sürükləyən
bütün ağrılarımın
hayıfını çıx
məndən,
qına məni!
Böyük hərflərlə üstümə
qışqırıb
"AXI SƏN ANASAN!" de.
Onsuz da heç vaxt
bilməyəcəksən
Gecələr vicdanımı başıma
çəkib
Səhərədək ağladığımı...
Bu məktubu da
sənə çatmayacaq
deyə yazdım.
Elə yarımçıq...
lap atama yazdığım
Məktub
kimi yarımçıq!...
Limonad şüşəsindəki Günəş
Bir az gecədən
qalma
rəngsizlik var otağımda,
Döşəməyə dağılmış
oyuncaqlar
arabir rəngli-rəngli
gülümsəyir
Ümidsizliyin üzünə..
Əllərimi uzadıram,
taqətimə çatmır...
Dilim
Ayağına ilişən cümlələri
Küçə-küçə gəzdikcə
adın büdrədir ayağını.
Uzuqoyulu
yıxılır
susqunluğuma.
Bu şeiri də oxuyub deyəcəksən ki,
Yenə
yarıyuxuluyam,
Sayıqlayıram..
Ya da...
Dəliyəm.
Bəlkə bu şeiri də
Dünən cırıb əzdiyim
Şeirlərin yanına tullayacam.
Yenə
dinlədiyim mahnılar
Mənim əvəzimə hər şeyi danışacaq.
Taaa keçmişə aparacaq
məni...
Uşaqlığıma.
Yay günəşi
mənə həmişə
uşaqlığımı
xatırladır.
Ayaqyalın tut ağacının
düz başına çıxardım,
Sınıq limonad şüşələriylə
baxardım günəşə.
Dünyanı yaşıl rəngdə
görməyi
sevərdim onda.
Bax hələ də gülümsəyə bilirəm
Gözlərimdə titrəyən günəş işığına...
Hələ də yatağımda
oturub
ayaqlarımı yelləyə
bilirəm
bütün acılarımın
şıltaqlığına...
Hər şey
o qədər aydın görünür ki əslində.
Dur!
Çəkmə pərdəni,
Pəncərədən uşaqlığım düşür
içəri.
Heç
kəs bilmir
Heç
kəs bilmir,
niyə həyətdəki
tənəklər
üzüm-üzüm ağlayır
yayın istisinə...
Heç
kəs bilmir,
niyə göz qapaqlarım
gecələr gödəlir
gözlərimin əyninə...
Heç
kəs bilmir,
niyə ürəyim
iki əllə yapışıb yaxamdan.
Nə məni yaşamağa qoyur,
nə özü yaşadır...
Bir də,
heç kəs bilmir ki,
sənin ürəyinə
gedən yol
səndən getməkdən
keçir...
Yenə
üzüm tənəkləri
yayın istisinə,
yaxam ürəyimə,
addımlarım qaçışıma,
gecə gündüzə,
mən də, seyirə uduzdum.
Şizofren
Durdu ayağa,
Qulağına tıxanan
pıçıltıları çırpdı,
ayağının altına
tökülən sözləri
səsi kəsilənəcən
dabanıyla sıxmağa
başladı.
Duruxdu...
Astaca dabanının
ağrısını qucaqlayıb
içindəki son gəmiyə
oturdu
və öz limanından
tez uzaqlaşmaq uçün
son gücüylə,
son nəfəsiylə
üfürdü yelkənə...
Günay Ümid
Xalq Cəbhəsi.- 2014.- 13 sentyabr.- S.15.