Onsuz da heç vaxt bilməyəcəksən...

Gecələr vicdanımı başıma çəkib ağladığımı

Yarımçıq məktub...

Mən heç böyümədim ki...

Baxışlarım

yollara dikilməkdən böyüdü,

Ürəyim

içimin danlağından genişləndi.

Özümsə həmişə uşaq qaldım.

Məncə hər kəsin

özünü qoyub gəldiyi bir yer var,

mən özümü

uşaqlığımda qoyub gəlmişəm,

Doya-doya yaşaya bilmədiyim

uşaqlığımda...

Bilirəm,

yenə ürəyin narahatdı mənə görə,

Bir az küskünsən,

Amma bacarsan

bu dəfə bağışlama məni...

Bütün cızmaqaralarımı

yandırmaqla hədələ...

Onsuz da

"şeir şairin övladıdır" fikriylə

heç vaxt razılaşmamışam...

Onlar məni o qədər yandırıb ki, ana,

həmişə gec qalmışam yaşama...

Bəlkə də qələmlə yoldaşlığımın

səbəbkarı elə sənsən.

Bir az atasızlığımı

unutdurmaq arzusu idi

yazmağımın səbəbi,

Bir az çətin uşaqlığımız idi

barmaqlarıma qələmi boğduran.

İlk dəfə

məktub yazmağım da yadımdadı.

Üçüncü sinifdə oxuyurdum.

Atama, həbsxanaya məktub yazırdım.

Sol əlimlə yazdığım üçün

əllərimi tənbeh də etmişdin çubuqla.

Barmaqlarımdakı zolaqlar göynədikcə

Mən də yazımı yarımçıq saxlayaraq

Məktubumu tənbeh etmişdim.

Yox...

elə iki əllə yazmağımı da

mənə sən öyrətmişdin...

Evdə sağ, məktəbdə sol əllə..

Hə... beləcə pozmuşdum

qanunauyğunluqlarımı.

Yazılarım məndən daha ağıllıdı ana,

Mənsə dağınıq,

səliqəsiz, sərsəri həyatımın

yeganə ağıllısıyam.

Fikir vermə yazdıqlarıma,

Yenə danla-

"boş-boş yazılara zaman ayırıb

uşaqlara korluq verirsən",

"sən heç vaxt bizimlə deyilsən,

ağlın elə həmişə hardasa gəzir" de,

Sonra küs məndən..

onsuz da məni anlamaq çətindir...

Məni içimə sürükləyən

bütün ağrılarımın

hayıfını çıx məndən,

qına məni!

Böyük hərflərlə üstümə qışqırıb

"AXI SƏN ANASAN!" de.

Onsuz da heç vaxt bilməyəcəksən

Gecələr vicdanımı başıma çəkib

Səhərədək ağladığımı...

Bu məktubu da

sənə çatmayacaq deyə yazdım.

Elə yarımçıq...

lap atama yazdığım

Məktub kimi yarımçıq!...

Limonad şüşəsindəki Günəş

Bir az gecədən qalma

rəngsizlik var otağımda,

Döşəməyə dağılmış oyuncaqlar

arabir rəngli-rəngli gülümsəyir

Ümidsizliyin üzünə..

Əllərimi uzadıram,

taqətimə çatmır...

Dilim

Ayağına ilişən cümlələri

Küçə-küçə gəzdikcə

adın büdrədir ayağını.

Uzuqoyulu yıxılır

susqunluğuma.

Bu şeiri də oxuyub deyəcəksən ki,

Yenə yarıyuxuluyam,

Sayıqlayıram..

Ya da...

Dəliyəm.

Bəlkə bu şeiri də

Dünən cırıb əzdiyim

Şeirlərin yanına tullayacam.

Yenə dinlədiyim mahnılar

Mənim əvəzimə hər şeyi danışacaq.

Taaa keçmişə aparacaq məni...

Uşaqlığıma.

Yay günəşi

mənə həmişə uşaqlığımı

xatırladır.

Ayaqyalın tut ağacının

düz başına çıxardım,

Sınıq limonad şüşələriylə

baxardım günəşə.

Dünyanı yaşıl rəngdə görməyi

sevərdim onda.

Bax hələ də gülümsəyə bilirəm

Gözlərimdə titrəyən günəş işığına...

Hələ də yatağımda oturub

ayaqlarımı yelləyə bilirəm

bütün acılarımın şıltaqlığına...

Hər şey

o qədər aydın görünür ki əslində.

Dur!

Çəkmə pərdəni,

Pəncərədən uşaqlığım düşür içəri.

Heç kəs bilmir

Heç kəs bilmir,

niyə həyətdəki tənəklər

üzüm-üzüm ağlayır

yayın istisinə...

Heç kəs bilmir,

niyə göz qapaqlarım

gecələr gödəlir

gözlərimin əyninə...

Heç kəs bilmir,

niyə ürəyim

iki əllə yapışıb yaxamdan.

Nə məni yaşamağa qoyur,

nə özü yaşadır...

Bir də,

heç kəs bilmir ki,

sənin ürəyinə gedən yol

səndən getməkdən keçir...

Yenə üzüm tənəkləri

yayın istisinə,

yaxam ürəyimə,

addımlarım qaçışıma,

gecə gündüzə,

mən də, seyirə uduzdum.

Şizofren

Durdu ayağa,

Qulağına tıxanan

pıçıltıları çırpdı,

ayağının altına tökülən sözləri

səsi kəsilənəcən

dabanıyla sıxmağa başladı.

Duruxdu...

Astaca dabanının

ağrısını qucaqlayıb

içindəki son gəmiyə oturdu

və öz limanından

tez uzaqlaşmaq uçün

son gücüylə,

son nəfəsiylə

üfürdü yelkənə...

Günay Ümid

Xalq Cəbhəsi.- 2014.- 13 sentyabr.- S.15.