Erməni tarixcilərinin erməniləri “qədim xalq etmə” cəhdləri

Tarixi erməni xəstəliyinin bugünkü aşkarlanan və geniş intişar tapan forması daşnak sadizmidir

Ermənilər indiyə kimi nə əldə ediblərsa, bicliklə, riyakarlıqla, qaniçənlik-qatilliklə istəklərinə çatıblar. Bu gun daşnak sadizminin hətta fizioloji mahiyyətindən, bir sindrom kimi onun psixopat torədicisi olmasından, səbəb və nəticələrindən danışmaqla məsələ bitmir. Araşdırmaçı Ə.Əroğul bildirir ki, bu gün daşnak manqurtlarının daşnak sadizmi sindromuna yoluxmalarının qanunauyğunluğunu muəyyən etmək ucun epidemioloji tədqiqata ciddi ehtiyac var: “Ötən yüzillik ərzində xoşagəlməz bir hal muşahidə olunub ki, cinayət əməlləri türk insanının qətliylə tamamlanan, hətta qeyri-millətin ölümüylə də nəticələnən terror aktı törətmiş daşnak terrorcularının ruhi-əsəb xəstəsi kimi ruhi xəstəxanalarda yerləşdirilməsi, bu ad altında məcburi müalicəyə cəlb edilməsi, oradan isə azadlığa buraxılması praktikası geniş yayılıb. Bu isə daşnak terrorcusuna psixiatriya yardımı gostərmək deyil, onu yeni terror aktları törətməsinə ruhlandırmaq, təkrar cinayət meydanına buraxılmasına şərait yaratmaq məqsədi güdüb. Bu sayaq tədbirlərin görülməsi bir qayda olaraq daşnak terrorcularının törətdiklərindən daha dərin və qatı şəkildə törədə biləcəkləri hüquqa zidd əməllərinin seriyasını artırır. Bu isə terrora məruz qalan tərəfin beynində bəri başdan daşnaklara qarşı sterilizasiya – potensial düşmənin məhv edilməsi zərurətini doğurur.

Hər bir daşnak manqurtu psixopatdır. Onların beynindən “türk düşmənciliyi” fikri qaşınıb cıxarılanadək müalicəsi davam etdirilməlidir. Yalnız müalicə lazımi effekt verdikdən sonra daşnak ünsürünü xəstəxanadan evə yazmaq olar. Zori Balayan, Silva Kaputikyan kimi daşnak psixopatlarının, daha doğrusu, qanı zəhərlənmişlərin isə ən yaxşı mualicə üsulları bəri başdan onlara qanköçürmə müalicəsinin tətbiq edilməsi, bu da effekt verməzsə, ömürlük güclü rejimli psixiatriya xəstəxanalarında yerləşdirilməsi ən düzgün yol ola bilər”.

Türk düşmənciliyini şüurun dərin, qaranlıq qatlarına atan bu kimi daşnakların manqurt ziyalıları pis əməlləriylə “erməni soyqırımı” əfsanəsini erməni xalqının yaddaşına yeritməklə faciə şəklinə salır, onu unutmağa qoymur. Bu da erməni xalqını daşnak sadizmi sindromu ilə yoluxmağa düçar edir, humanizm və şəxsiyyətə hörmət prinsipini xalqın yaddaşından cıxarılmasına xidmət edir: “Tarixi erməni xəstəliyinin bugünkü aşkarlanan və geniş intişar tapan forması daşnak sadizmidir. Bu, erməni-daşnak faşistlərinin milli mənsubiyyəti türk olana əzab-əziyyət, işgəncə verməkdən zövq almaq, türk insanına yönələn qətliam aktı törətmək, türkü müdafiə edənlərə - hər hansı millətə mənsubiyyətindən asılı olmayaraq ritual zədələr yetirmək ehtiyacı doğuran sindromdur.

Daşnak sadistinin mühafizəkarlığı özünü daha qabarıq şəkildə türk insanını həyatdan məhrum etmək, öz milliyyətinə pərəstiş, özünə vurğunluq, hamını və hər şeyi daşnak faşist ideologiyasına tabe etdirmək arzusunda göstərir. Bu arzu onun türk olanın həm fiziki, həm də mənəvi əzablarla - zorakılıq, alcaldılmaq, utandırmaq, cətin vəziyyətdə saxlamaq, işgəncə verə-verə qətlə yetirmək əzabından həzz almaq istəyidir.

Bu istək cərcivəsində daşnak sadisti özündən zəiflərə qarşı nə qədər qəddardırsa, özündən güclülər qarşısında bir o qədər qorxaqdır. Güclülərə yarınmaq və yalmanmaq üçün onlara qarşı yüksək hörmət və ehtiram nümayiş etdirirlər. Yaltaqlıqlarının həddi-hüdudu bilinmir”.

Bu gün dünyanı daha səylə aldadan ermənilər insanlıq adına ləkədirlər: “Sanki erməni sözü “bic” sözündən törəmədir. Biclik, fitnə-fəsad, məkr və hiylə kimi tərkib sözlər erməni sözünü hərfi və lüğəti mənada olmasa da, bütün çalarları, təfsilatı və təfərrüatı ilə özündə sinonimləşdirir. Tən dürüst şəkildə, tam dolğunluğu ilə özündə əks etdirir. Erməni millətini “bic” sözünün fonunda sözün həm dar, həm geniş mənasında olduğu kimi qəbul edirik. Cünki erməni millətinin atası məlum deyil. Dünyəvi və köklu xalq olmadıqlarından tarix sənəsində bic bala şəklində doğuş tapıblar. Bunu erməni müəllifi, ədəbiyyat tarixcisi Manuk Abekyan cox yerində tutaraq və tutarlı şəkildə yazırdı: “Erməni xalqının əsli nədir, necə və nə vaxt, haradan, hansı yollarla o, buraya gəlib, erməni olmazdan əvvəl və sonra hansı tayfalarla əlaqədə olub, onun dilinə, etnik tərkibinə kim və necə təsir göstərib? Bizim əlimizdə bunları subuta yetirən aydın və dəqiq dəlillər yoxdur”.

Muəllif sonra isə fikrini aşağıdakı kimi məntiqi yekunla tamamlayır: “Erməni dili hibrid dildir. O biri yandan da erməni qəbiləsi hibriddir. Urartu və başqa qonşuları assimilyasiya edib”. Manuk Abekyan öz milləti və dili haqqında dərk etdiyi və bildiyi reallığı yazır. Görkəmli tarixci, antik dövr tədqiqatcısı akademik N.Y.Marr VI əsr erməni müəllifi Zelob Qlaka əsaslanıb qeyd edir ki, ermənilərin kökü Hindistandan bu vadiyə gəlib cıxan qaraçıların bir qolu olub. Tarixi həqiqətləri əsas götürən bir çox erməni alimləri də qaracılarla qohumluqlarını etiraf edirlər. Hər iki dildəki oxşar sözlərin coxluğu, ləhcələrdəki ust-ustə duşmələr, hər iki etnikin özlərini “aroma” adlandırması, kustar sənətə olan meyil, istənilən mühitə az vaxt ərzində uyğunlaşma, antropoloji göstəricilərindəki oxşarlıq bu fikrin doğruluğunu sübuta yetirən coxsaylı faktorların azsaylı sırasıdır. Lakin saxta erməni tarixciləri isə özlərini gah xaldeylərə, gah hetlərə, gah assurilərə, gah selevkilərə, gah da parfiya çarlığını quran arşaklar sulaləsinə bağlayırlar. Bir qrup tarixcilər isə friq adıyla hayların gah Balkanlardan gəlməsini, gah da İsvecdən köç aldıqlarını yazırlar. Bununla onlar xüsusi bir bicliklə avropalı kökündən, rus mənşəli olmalarından bəhrələnmək istəyirlər. Hayların urartuları assimilyasiya etməsindən bəhs edənlər də var. Etnik hayları hətta türk savların torəməsi sayanlara da rast gəlinir. Zamanın gərdişindən, tarixin burulğanlarından asılı olaraq hayların biliciləri özlərini yenidən törəmə etnik hesab edərək əcdadlarının gah sami, gah da ari irqinə mənsub olmalarından dəm vururlar. Gizlin-gizlin özlərini kimə və harasa calasalar da, əl atsalar da, baş tutmur. Əlləri boşa cıxır. Bu günsə özlərini gah farslara calayır, gah da bir zamanlar vəhşi obrazında təsvir və təqdim etdikləri kürdlərə qardaş olmalarından bəhs edirlər.

Tarixi baxımdan ermənilərin etnik adları da qeyri-muəyyəndir. Əsli olan, köklü və öz dillərinə məxsus etnik ada malik deyillər. “Hay” və “erməni” adları coğrafi anlayışlardan qaynaqlanır. “Hay” və “Hayk” sözləri het mənbələrində Hayasa ünvanlı əyalət adına söykənən, bu addan götürülmə sözdür. “Erməni” sözünün özü isə sırf türk mənşəli “ərmən” sözündən torəmədir. Erməni etnikinin ərmən türk tayfalarının yaşadığı əraziyə köçmələri, burada özlərinə yer eləmələri, məskunlaşmaları ilə əlaqədar bu adı da mənimsəmələrinin sübuta ehtiyacı yoxdur. Ermənilərin hay etnik adlarında da türk caları vardı. Sözün kökündə “hay” durur. Haylar hay olaraq qalmaqda, hay-küy salmaqla yaşamaqda davam etməkdədilər. Hay-küylə də fursətçidirlər, fürsət güdürlər. Saxta erməni tarixşünaslığı qəbul etsə də, etməsə də butun bunlar ermənilərin ya gəlmə, ya da sonradan törəmə, hibrit, yəni köklu və dünyəvi bir xalq olmadıqlarına dəlalət edir. Söhbət ancaq hayların Bisütun yazılarında “Armina”, elam dilindəki mənbələrdə “Harminiya” adlanan ərazidə peyda olmalarından, törəmələrindən gedə bilər”.

Nuh əyyamında “erməni” deyilən kimsə yer üzündə mövcud olmayıb: “Haylar əcdadı olmayan törəmə etnikdilər. Onlar özlərinə əcdad axtarsalar da tapmazlar. Saxta erməni tarixcilərinin, başıpozuq, parabeyin Zori Haykovic Balayan kimi anlaqsız, anlayışsız, başıboşluq girdabına yuvarlanmış cızma-qaracıların, daşnak manqurtlarının nüfuzlu dairələr qabağında quyruq bulamaqla erməniləri “qədim xalq etmə” cəhdləri əbəsdir.

Bu gün də ermənilərə vətən sözü yaddır. “Tutar qatıq, tutmaz ayran” deyib utanıb-qızarmadan “Böyük Ermənistan” xülyasını ortaya atır, 12 şəhəri özlərinə paytaxt elan edirlər. Ağlagəlməz qondarma mülahizələrlə özlərinə tarix yazırlar. Utopik vətən yaratmaq səylərindən əl cəkmək istəmirlər. Dunənki və bugünkü erməni alimlərinin tarixi saxtalaşdırmaq, başqalarına, daha doğrusu, Azərbaycan türklərinə məxsus torpaqları, tarixi, maddi mədəniyyət abidələrini özününküləşdirmək, öz tarixlərini süni şəkildə şişirtmək və süni yolla qədimləşdirmək faktlarından kifayət qədər danışmaq və yazmaq olar. Rus tarixcilərindən B.B.Petrovski, İ.M.Dyakonov erməni tarixcisi S.Ayvazyanın ərəb əlifbası ilə olan yazıları tərsinə oxumaqla Azərbaycan torpaqlarında “qədimdən ermənilərin yaşamasını subut etməyə” cəhd göstərməsi, digər erməni tarixcisi V.Xacaturyanın “arm”, “orm”, “urm” sözlərinin guya erməni dilinə mənsub olmasını deməklə Azərbaycan ərazisini erməniləşdirmək kimi saxta, yalan və cəfəng fikirlərini dəfələrlə rədd ediblər. Başqa bir misal: Strabonun “Coğrafiya” əsərinin XI kitabını əsas tutan həm erməni tarixciləri, həm də bütün erməni ziyalıları belə hesab edirdilər ki, guya Qarabağ ərazisi e.ə. II əsrdə erməni carı I Artaşes tərəfindən işğal edilib, daha doğrusu, Qarqar, Uti, Ərsak vilayətləri “Ermənistan”a qatılır və həmin tarixdən eramızın 387-ci ilinədək Kür cayı Albaniya ilə Ermənistanın sərhədi olub. Bu fikirlərlə bağlı mətni diqqətlə nəzərdən kecirilib öyrənilərkən məlum olub ki, I Artaşesin işğal etdiyi vilayətlər sırasında nə Qarqar, nə Uti, nə də Ərsakın adı var. Sən demə, ermənilər tərəfindən ələ alınan Strabonun tərcüməçiləri əsərin əslindəki yazını, muəllifin fikirlərini saxtalaşdırıb, I Artaşesin işğal etdiyi vilayətlər siyahısına Albaniyanın yuxarıda adı cəkilən vilayətlərinin adlarını özləri qəsdən əlavə ediblər.

Ümumiyyətlə, saxta erməni tarixinin hansı vərəqini, hansı səhifəsini acırsan-ac, başdan-başa qonşuya xəyanət, güclüyə itaət mücəssəməsi ilə möhürbənd yazılarla üz-üzə qalacaqsan. Erməni varlığı nankorluğa rəva bilinən məxluqat timsalındadır”.

Uğur

Xalq Cəbhəsi.- 2015.- 24 yanvar.- S.11.