Müqəvva

Dünənki nağılın davamıdı,

yuxusunu oğurlamış

körpənin eşitdikləri…

Torpağın ürəyinə sancılmış

Müqəvvanın

çiyninə qonmus sərçələr

günahı savabı yazan mələklər kimi,

dimdik- dimdik yıxırdı

müqəvvanın İsa duruşunu.

Çırpılırdı

qoruya bilmədiyi torpağa

Məryəm ana müqəddəsliyi…

Buludlar əmizdirirdi

müqəvvanın çartlamış,

ağac dodaqlarını.

Səhifəni çevirir körpə əlləri,

gülüşləri səpilir

yuxusuzluğun üst-başına,

diksinirəm...

Fraqment

Mismardan asılıb

Keçmişin rəsmi…

Çox rəsmi!

Bu səhər

Alma qoxulu qızımın

Yanaqlarından

Çiyələk topladım dodağımla,

Yuxusundan öpdüm ,

Üstünü örtdüm…

Bu səhər

Pəncərədən günəşi qucaqladım,

Gözləri qamaşdı düşüncələrimin

Ilıq-ilıq nəfəsimə çəkdim

xoşbəxtliyi

Endirdim mismardaki şəkli. .

Güzgüdə əksimi bağrıma basdım

Bu səhər

Çəkdiyim ən gözəl rəsmi

şeirdən asdım.

Әlləri xınalı arzular

Әllәri xınalı arzularım var,

Sәn tәk küçәlәrin ürәyi dә daş.

Baxışım asılan pәncәrәnizdәn,

Pәrdәnin yaşmağın endirәydin kaş.

Mәn qara bәxtimin sarı simiyәm,

Nә vaxtsa ürәkdәn dinmәyim çәtin.

Sәtri tapılmayan şeir kimiyәm,

Gülüşümü girov alıb hәsrәtin.

Nә soyuq, nә isti, әngәl bilmәyәn,

Xәyalların boyu uca, göy nәdir?!

Ağlamıram, baxma gözlәrim dolub,

Gözümә ayrılıq düşüb, göynәdir.

Ay adam

Buralarda quş uçmaz, ay adam! –

ömür uçar kәpәnәkkәpәnәk.

Burdakı dәnizlәrdә balıq üzmәz,

insanlar üzәr birbirini...

Otur, ay adam,

otur darıxmağın küncündә.

Burdan daha yaxşı görünür,

gecәnin bağrını qanadan

günәşin neştәr şәfәqlәri,

üstü bәzәkbәzәk

viranlıqlar,

burdan daha aydın görünür

bütün qaranlıqlar...

Bir sirr qalıb qaranlığında –

gecәdәn oğurlayıb apardığım...

Әlimdә bir az ömür qalıb –

alın yazımdan qopardığım.

Gәl bölüşәk, ay adam!

Buludlardan bir gәlin süslәdim

şeir rәngli gözlәrini

bir az sevgiylә boyadım,

misraları ulduzulduz

dağıtdım saçlarına

bir az hәsrәt bağışladım ümidlәrinә.

Nәfәsindә bir öpüş üşüdü darıxmağın...

gәl darıxaq, ay adam...

Ayaqlarımızı qoparaq dünyadan

qopaq dünyadan...

Sәmaya yaşamaqdan göy qurşağı tikәk,

bәdәni ürәyinә dar gәlәn hәr kәs kimi

gecәni iplә çәkәk.

Yanağımda bir sığal yeri boğulsun

göz yaşımdan.

Süz, ay adam –

Süz gecәnin ürәyini ovuclarına.

Qaçaq arzuların şәrindәn

bakirә sabahların

alnı ağarsın dan yerindәn...

18+

Bir, iki, üç...on...

ürәyimin döyüntülәrini sayıram,

yuxumu tora salmaq ücün.

18+dәn başladı

tilovla yuxu tutmağım.

Yәni sәndәn sonra...

Yatağımın baş ucunda oturan xatirәlәrim

sәnә oxşayır.

Düşüncәlәrimә köks uddurur,

dağınıq saçlarımı dizlәrinә sәrib

sayları unutdurur...

Yenidәn,

yenidәn sayıram.

Pәncәrәmin o üzündә gecә

külәyin әli ilә ovuşdurur

yuxusu itgin duşәn gözlәrini,

bükür sәfil arzularımın dizlәrini.

Yastığa sıxdığım nәfәsimlә

ahıma don biçirsәn hәr gecә.

Alnımda açdığın cığırla

üzümә köçürsәn hәr gecә.

Gözlәrimin ayağı altına

kölgәni sәrib

kipriklәrimin arasından

әzabımı pusursan.

Dilimin belinә adını dolayıb

sözlәrimdә susursan.

Lәnәtlәnmiş kor şeytanın gözlәrindә

ağlayır gecә.

Azan sәsi yuyur

sәmanın üzünü,

agarır gecә.

Oyanıram yuxusuzluğumdan.

Bu ömür nəfəs boydaymış

Başımı fikirə söykədim yenə ...

Bu fikir yastığı əzir başımı...

Ay ana, bu ömür nəfəs boydaymış,

Ölüm ağrı-ağrı gəzir başımı...

Tıxa qulağıma layla səsini

Kədərin saçını kimdi bu hörən?

Qapı -pəncərəsi bağlı bu evin

Yuxum hara qaçıb bu evdən, gorən?

Əzilmiş şeirlər döşəmə üstə,

Onu kitab-kitab yığmaz bu balan...

Çoxdandı bu yataq qəbir kimidir,

Beşik ayağına sığmaz bu balan...

Bələ gözlərimi yuxuyla mənim...

Arzu urəyində, muradlarında

Azdırım bu evi, azdırım, ana,

Sehirli xalçanın qanadlarında...

Çoxdan kədərimə oxşayiram mən

Inanma, uşaqlıq bəyənə məni,

Onsuz da nağıllar əynimə gəlmir,

Yama nağıllarin əyninə məni.

Ölümqabağı şeir

Sənə desəm ki,

Hələ də Floranı dinləyirəm

Səndən ötrü darıxanda...

Hələ də sən yadıma düşürsən

Filimlərə baxanda...

Sənə desəm ki,

Həyata sətirlər ardından baxırdım

Sən gedəndə...

Ayaqların gedişinin dibində

Sərbəst şeir pıcıldayırdı

Yolların qulağına.

Mən susurdum.

Sənə desəm ki,

Hər bahar ətrini səpələyir şeirlərimə...

Sən olanda

Misralarım dəstə-dəstə gül idi.

Yadımdadı

Qalmaq üçün bəhanə axtarısın

Sətirlərin arasına sıxışmıs vergül idi.

Sənə desem ki..

Gedərkən

Hıçqıran addımlarının taqqıltısı

Şair bağrımı deşib qanadan nidaydı.

Unutmamışam

Titrək səsinə çarəsizlik qarışmışdı...

Şeir rəngli gözlərinə

kədər daha çox yaraşmışdı.

Sənə desəm ki,

İçimi yumruqlamaqdan

Göyərib taqətimin qolları,

Qələmimə söykənib yorgunlugum...

Hər aprel gələndə

Bu şeri yenidən doğur susqunluğum.

Sənə desəm ki,

Ağzimda dilalti dərmanimla

heca-heca əriyir adın

Udqunduqca boğuluram!

Sənə desəm ki,

Hər şeyi unudum deyə

Əlimə keçən bütun şeirləri

Acgözlüklə başıma cəkirəm...

Tufan olub hislərimdə qopursan.

Bütun şeirlər canına çəkib səni

Onlarla yenidən ruhuma hopursan...

Sənə desəm ki...

Desəm ki sənə...

Bütün sükutumda qulağımı batırır səsin...

Cəsarətim əllərimdə soyuyur,

titrəyir, itir...

Nə vaxt ki "Cıx gəl" yazmaq istəyirəm

Mürəkkəbim bitir...

Günay Ümid

Xalq Cəbhəsi.- 2016.- 20 avqust.- S.14.