Canlı klassik
(Xalq
yazıçısı Elçinə yubiley məktubu)
Əziz Elçin müəllim! Azərbaycan
öz milli istiqlalının şərəfli tarixini
yaşadığı günlərdə sizin 70
yaşınız tamam olur. Bu mübarək gün münasibətilə
çoxsaylı dostlarınızdan biri kimi Sizi - xalq
yazıçısını, filologiya elmləri
doktoru-professoru, müstəqil Azərbaycan dövlətinin
Baş nazirinin müavinini səmimi qəlbdən təbrik
edirəm. Siz çağdaş Azərbaycan ədəbi-tarixi
mühitinin, mənəvi diriliyimizin ən görkəmli
nümayəndələrindən birisiniz.
Zəngin
və çoxcəhətli yaradıcılığınıza,
başlıcası isə bu yaradıcılığın bədii-fəlsəfi
və intellektual səviyyəsinə, bir də professional tənqidçi
kimi 35 illik təcrübəmə güvənərək sizi
“Canlı klassik” adlandırıram. Bu qənaətimi əsaslandırmaq
üçün yaradıcılığınızın
başlıca məziyyətlərini tezislər şəklində qeyd etməklə kifayətlənəcəyəm.
Əvvəla,
zəngin, ziddiyyətli və qalmaqallı XX əsrdə ədəbi
və mədəni-tarixi prosesin formalaşmasında, intensiv təkamülündə
yaradıcı nəsillərin - Hacıbəylilər, Bədəlbəylilər,
Vəkilovlar, Rzayevlər və Əfəndiyevlər kimi nəsillərin
misilsiz rolu olub. Siz XX əsrin heç bir ideologiyaya boyun əyməyən
böyük yazıçısı İlyas Əfəndiyevin
oğlu və istedadlı varisisiniz. Mən İlyas müəllimlə
dəfələrlə görüşmüşəm, onun
cild-cild kitablar yazmış qüdrətli əlinin siqlətini
və sanbalını hiss etmişəm. Siz (və mənim
dostum Timuçin Əfəndiyev!) xoşbəxtsiniz ki, bu
müqəddəs əlin sığalı ilə
böyümüsünüz.
Yazıçılıq
peşəsi və yazıçılıq universiteti yoxdur. Fəqət,
siz XX əsrin qüdrətli söz ustası İlyas Əfəndiyevdən
yazıçılıq dərsi almısınız. Əslində,
siz dünyaya gələndə ərşi və fərşi
yaradan qadir Allah Sizə dünyanın ən ali
mükafatını - istedad bəxş edib.
İkincisi,
İlyas Əfəndiyev universitetində siz Söz dərsi
aldınız. Bu o sözdür ki, dahi Füzuli deyirdi:
“Sözə xor baxmaq olmaz, hər bir söz, Ərşdəndir
gəlib hədiyyə bizə”, “Ver sözə ehya ki, tutduqda
səni xabi-əcəl, Edə hər saət səni ol
uyğudan bidar söz”, “İlahi feyzdən bir xəzinədir
söz”, “Söz yaradanın mədhi ? sənasıdır, nəğməsidir”.
“Ədəbiyyatında
Füzulisi olan xalqın şairi və yazıçısı
olmaq çox çətindir” - bunu da mən deyirəm.
Siz bir yazıçı kimi Sözə münasibətdən başlayırsınız. Əsərlərinizi oxuyanda Söz üçün keçirdiyiniz məsuliyyətin bütün ağırlığını hiss edirsən. Siz Azərbaycan ədəbiyyatında Sözü milli sərvət səviyyəsinə qaldıran, Sözü urvatdan düşməyə qoymayan, Sözün hüsnünü ali gözəllik təki qiymətləndirən qüdrətli qələm sahibisiniz.
Hörmətli Elçin müəllim! Daha sonra deyim ki, siz XX əsrdə təkcə Azərbaycanda yox, ümumsovet ədəbiyyatında 60-cı illər mərhələsini yaradan görkəmli yazıçılardansınız. Qələm dostlarınız və məsləkdaşlarınız İsa Hüseynov, Sabir Əhmədli, Anar, Maqsud və Rüstəm İbrahimbəyovlar, İsi Məlikzadə və s. ilə birlikdə siz “60-cılar nəsri”ni (nəslini) yaratdınız. Əlbəttə, bu mərhələnin fundamentində M.Hüseynin “Yeraltı çaylar dənizə axır”, M.İbrahimovun “Böyük dayaq”, İ.Əfəndiyevin “Söyüdlü arx” romanları dayanırdı. Xüsusilə, nəsrdə 60-cıların mərhələvi özgünlüyü lirik-psixoloji üslubla bağlı idi. Etiraf edək ki, bu üslubun da ilk nümunələrini İ.Əfəndiyev və Ə.Məmmədxanlı yaratmışdır. İ.Hüseynovun “Teleqram”, “Yanar ürək”, S.Əhmədovun “Dünyanın arşını”, “Görünməz dalğa”, Anarın “Ağ liman”, İ.Məlikzadənin “Evin kişisi” və Elçinin “Açıq pəncərə”, “Baladadaşın ilk məhəbbəti” kimi əsərləri bu üslubi təmayülü və 60-cı illər nəsr mərhələsini formalaşdırdı.
Bunun
ardınca o gəlir ki, süni (siyasi) pafos və patetikadan,
epik panoram təsvirlərdən uzaqlıq, bədii detalda təfərrüatı
əks etdirmək, didaktikadan qaçmaq, gerçəkliyi
bütün çalarları (“Gümüşü,
narıncı, məxməri”) əks etdirmək daxili-mənəvi
aləmin, psixoloji təbəddülatların ifadəsi bu
üslubun ilkin cazibədar əlamətləri idi. Akademiklər Məmməd
Arif və Məmməd Cəfər, AMEA-nın müxbir
üzvləri Əziz Mirəhmədov və Yaşar Qarayev
öz məşhur məqalələrində bu rənglərin
təkcə üslubi deyil, həm də bədii-fəlsəfi
məziyyətlərini ətraflı təhlil etmişlər.
Gənc yazıçı Elçin haqqında “Tənqidimizin
vicdanı” (S.Rəhimov) akademik Məmməd Arif
yazırdı: “Nüfuzedici bir nəzərlə uzaqlara və
dərinliklərə dalmaq, gözə görünən və
görünməyən ara pərdələri qaldırıb əsl
mahiyyətə, nüvəyə çatmaq meyli bu
yazıçıya xas olan bir keyfiyyətdir”.
Bu
yerdə onu da deyək ki, sizin nəsriniz rəng, səs,
işıq spektrləri ilə zəngin asosiativ nəsrdir. Bu
nəsri mən görüntülü nəsr
adlandırardım. Ona görə də əsərlərinizin
bir çoxuna kino çəkilib. Dramatik əsərlərdə
olduğu kimi sizin nəsrdə də hərəkətlə, əməllə
təsdiq olunmayan, əyaniləşməyən təsvir, demək
olar ki, yoxdur.
60-cı
illər ədəbiyyatının klassik hekayə nümunəsi
olan “Baladadaşın ilk məhəbbəti” buna misal ola bilər.
Cəmiyyətdə baş verən mənəvi
deformasiyalara etiraz əlaməti olaraq Baladadaş hiddətlə
şalvarının arxasını çırpır. Bununla
da o, üstündən cəmiyyətin xıltını toz
kimi çırpıb atır, çirkabdan təmizlənmək
üçün soyunub mavi dənizə girir.
Növbəti
tezisim odur ki, müasirlərinizlə birlikdə siz Azərbaycan
nəsrində bədii islahatlar apardınız. Povest,
daha doğrusu, miniatür povest zamanın janrına
çevrildi. Nəsr süni möhtəşəmlikdən
adiliyə endi. Bütün ümumsovet nəsrində
— Şukşinin, A.Belovun, Y.Trifonovun, Ç.Aytmatovun,
N.Dumbadzenin əsərlərində olduğu kimi, sizin də
hekayə və povestlərinizdə sovet ədəbiyyatının,
onun əsas yaradıcılıq metodunun uzaqvuran ideoloji silahı olan, bütün
situasiyalarda yazıçının yüngül əli ilə
qalib çıxan müsbət qəhrəman
deformasiyaya məruz qaldı, qəhrəmansızlığın
ekvivalentinə çevrildi, palçıqdan düzəldilmiş
büt kimi dağılıb töküldü. Siz ədəbiyyatımızda
adi adamı, sıravi müasirimizi zamanın qəhrəmanına
çevirdiniz. Nemət, Zaur, Təhminə, Baladadaş, Məmmədağa,
Məsməxanım, şofer Ağababa, milisioner Qaçay və
s. daxili aləmlərinin zənginliyinə, saflıq və səmimiyyətinə
güvənən adi adamlar — parlaq ulduzlar idilər. Fəqət,
onlar alçaq üfüqlərin parlaq ulduzları idilər.
1988-ci ildə meydana çıxan siyasi liderlər, sanki, bu ədəbiyyatdan
axıb gəlmişdilər. Elə məhz meydan hərəkatı
da bu ədəbi qəhrəmanların ədəbi-tarixi
missiyasına son qoydu.
Sizin
maraqlı bir nəzəri mülahizəniz yadımdadır. Demişdiniz
ki, yazıçı həvəskarlıqdan sənətkarlığa
qədərki məsafəni mətbuatda yox, masa arxasında
keçməlidir. Bu mənada siz təzə başlayanlardan
olmamısınız, heç vaxt kağız
korlamamısınız. Siz və Anar elə ədəbi
mühitlərdən gəldiniz ki, çiy, xam əsərlə
sizi mətbuata çıxmağa qoymazdılar. Baladadaşdan
başlanan yol uğurlu oldu. Həm
də ona görə ki, Bakı mühiti, Bakı kəndlərinin
mənəvi-əxlaqi mədəniyyəti sizə
yaxşı tanış, demək olar ki, doğma idi. “Bir
görüşün tarixçəsi”, “Dolça”,
“Toyuğun diri qalması”, “Bayraqdar”, “Şuşaya duman gəlib”
və s. təkcə povest nümunələri deyil, həm də
bu janrın poetikasında yeni söz idi. “Bir görüşün
tarixçəsi” qəfil sevgi haqqında həzin bir nəğmədir.
Bir
daha fərdi üslubunuzun orijinallığına qayıtmaq
istəyirəm. “Beş qəpiklik motosikl”, “Qatar. Pikasso. Latur”, “Gümüşü günün sevinci”,
“Beş dəqiqə və əbədiyyət” və s. əsərlərinizdə,
yuxu, xəyal, hətta fantasmaqoriya elementlərindən
bacarıqla istifadə edirsiniz. Buna görə
də üslubunuz semantik (semasioloji) baxımdan olduqca zəngindir.
Gerçəkliyin və həmin gerçəklikdə
zamanla üz-üzə gələn insanın keçirdiyi mənəvi-psixoloji
təbəddülatları bütün dərin psixoloji vasitələrlə
aşkara çıxarmaq cəhdi və
bacarığınız təqdirəlayiqdir. “Beş dəqiqə və əbədiyyət” hekayəsində
5 dəqiqəlik təhlükə anında qəhrəmanın
yaşantıları onun fərd və şəxsiyyət
olaraq mahiyyətini üzə çıxarır. Adını çəkdiyim əsərlərə həm
də postmodernist estetikasının prinsipləri ilə
yanaşmaq olar. Sizin üslubunuz həm bədii
vasitələrin orijinal düzümü, daha doğrusu,
sahmansızlığı, həm də (və daha çox)
dilə münasibətin yeniliyi ilə seçilir. Siz “Mübtəda”dan daha çox, “Xəbər”dən
istifadə edirsiniz. Bu isə üslubunuzun ekspressivliyini artırır. Çevik üslub
gerçəkliyə çevik müdaxilənin nəticəsidir.
Xatırladıram
ki, təkcə nəsrinizdəki
görüntülülük - ssenari və dramatik janrlara məxsus
əlamətlər yox, 1970-ci ildə yazdığınız
“Poçt şöbəsində xəyal” psixoloji dramanız
da sizin dramaturq istedadınızdan nəinki xəbər verir,
hətta onu təsdiq edirdi. Sonralar böyük həvəs və
istedadla yazdığınız “Ah, Paris, Paris!”, “Mən sənin
dayınam”, “Dəlixanadan dəli qaçıb və yaxud mənim
sevimli dəlim”, “Mənim ərim dəlidir”, “Şekspir” və
“Teleskop” pyesləri müasir dramaturgiyamızın
uğurları, İlyas Əfəndiyevdən sonra teatrı
yaşadan əsərlərdir.
Amma, əziz dostum, mən digər əsərlərinizi
demirəm, “Mahmud və Məryəm” və “Ağ dəvə”
romanlarının pyesə çevrilməsini istəməzdim. Könlüm
(və təcrübəm) mənə deyir ki, böyük nəsrin
kinossenariyə, xüsusən də səhnə əsərinə
çevrilməsi özünü doğrultmur. Və
Sizin - “Arxadan zərbə” filminin, gözəl psixoloji dramlar
müəllifinin bu unikal romanlara qayıtmağınıza
heç bir ehtiyacınız yox idi. Uşaq tək
doğulubsa, ondan əkiz düzəltmək olmaz.
Sizin dramaturgiyanız səhnəmizə iki əzəli
və əbədi mövzu gətirdi: dəlilik və qatillik. Mənim
fikrimcə, bu gün dəlixanada yatan dəlilər bizə
görə dəlidir. Bəlkə də onlar başqa
sivilizasiyanın – daha ali düşüncənin
sahibləridir. Onlar da süfilər kimi yer həqiqətlərindən
başqa ağlı heç nə kəsməyən bizlərə
gülürlər: bahalı maşın, dəbdəbəli
bağ evi, yüksək vəzifə almaq üçün hər
cür rəzalətə hazır olanların halına
ağlayırlar. Beləliklə, mən Sizin “Dəlilələr”ə
rəğbət bəsləyir və tez-tez məşhur
mahnının “Demə Məcnuna dəli, bəlkə də,
Leyla dəlidir” misralarını xatırlayıram. “Teleskop” dramanız isə ölüb-dirilməyin
böyük faciə olduğunu əks etdirən psixoloji əsərdir.
Və “Elçinin dramaturgiyasında psixologizm”
yaxşı bir tədqiqat mövzusudur.
Milli xarakter milli romanın bel sümüyüdür. Lakin dahiyanə
roman insan, cahan və zaman münasibətlərini bədii təhkiyyənin
mərkəzinə gətirir. “Mahmud və
Məryəm” də, “Ağ dəvə” də belə
romanlardır. Hər iki romanda musiqi faciə
obrazıdır. “Mahmud və Məryəm”də
Sazlı Abdullanın faciəsi hadisələrə
işıq salır, Qarabağ xanəndəsinin naləli səsi
Ziyad xanın yuxusuna haram qatır yaddaşlardan silinmir. “Ağ dəvə”də Balakərimin tütəyi
dillə deyilməsi mümkün olmayan niskillərin tərcümanına
çevrilir. Siz “Mahmud və Məryəm”
arasındakı məhəbbəti bəşəri ülviyyətin
rəmzi kimi mənalandırırsınız. “Mahmud və Məryəm” romanında ən
böyük uğur “Camaat” obrazı ilə
bağlıdır. Mirzə Fətəlinin
“Nuxulular”ı, Mirzə Cəlilin “Ölülər”i və “Dəlilər”i
kimi, sizin də “Camaat” monumental toplum obrazıdır. “Camaat” Səfəvilər imperiyasının
süqutundan sonra Azərbaycan xalqının düçar
olduğu milli faciəni yüksək tarixi-psixoloji səviyyədə
təcəssüm etdirir.
Bir məhəllənin
tarixi taleyini,
fəci obrazını yaratdığınız “Ağ dəvə”də
üç plan var: Ağ dəvə ilə bağlı əfsanə,
balaca Ələkbərin yaddaşındakı tarix və
müasir həyat. Bu romanda sizin humanist konsepsiyanız Xanım
xalanın cəbhədən qayıtmamış altı
oğlu kimi karvanlaşıb gedən altı ağ
dəvənin ləpirlərində bitən çiçəklərlə
bağlıdır. Ağ dəvələr
ümid dolu gələcəyə sarı gedir.
Qarşımda on cilddən ibarət “Seçilmiş əsərlər”iniz
dayanır. Vərəqləyirəm. Güvənci
Allah vergisi olan fədakar bir yazıçının
ucaltdığı möhtəşəm bir abidəyə bənzəyir
cildləriniz. Və bu cildlərə
toplanmış əsərlər məni məcbur edir ki, ədəbi-tarixi
taleyinizə üç yöndən nəzər salım.
Yazıçı-dramaturq Elçin, təndiqçi
ədəbiyyatşünas, professor Elçin və ictimai
dövlət xadimi Elçin. Hərəsi
bir insan ömründə ağır bir yükdür. Bu üç kontekst bir nöqtədə birləşir.
Onun adı şəxsiyyətdir. Şəxsiyyət Elçin tarixin qüdrətli əlindən
tutub bu üç cəhəti özündə birləşdirir
və inadkar bir inamla onu idarə edir.
İctimai dövlət xadimi Elçin olduqca
xeyirxahdır.
Aydın əqidəyə, milli mövqeyə
malikdir, yaxşılıq etməyə meyillidir. O, şəxsən
mənim də ədəbi taleyimdə böyük rol
oynayıb.
Nəhayət, Azərbaycanda sizin də tez-tez işlətdiyiniz
bir “yazıçı tənqidi” ifadəsi var. Bu baxımdan
siz müasir dövrün bənzərsiz tənqidçi-yazıçısısınız. Bu ənənə
Mehdi Hüseyndən, ilk akademiklər Səməd Vurğun və
Mirzə İbrahimovdan, Rəsul Rzadan, atanız İlyas Əfəndiyevdən
gəlir.
Mən bu imzalar içində sizi heç kimlə
müqayisə etmirəm. Gözümün önünə əksəriyyəti
haqqında yazdığım “Tənqid və ədəbiyyatımızın
probləmləri”, “Klassiklər və müasirlər”, “Bu
vergi idi” kitablarınızı, İlyas müəllimin 7 cildliyinə
yazdığınız monoqrafiya siqlətli ön
sözü, 1973-cü ildə “Drujba narodov” jurnalında
çap olunmuş “Tənqiddə əyalətçilik əleyhinə”,
“Şeir axını, nə etməli?!”, “Hekayə janrı
imkanlarımız və iddialarımız” və s. kimi
konseptual məqalələrinizi gətirir. Heç bilmirəm
hansınıza üstünlük verim: yazıçı
Elçinə, yoxsa tənqidçi və ədəbiyyatşünas
Elçinə?! Yüksək nəzəri-fəlsəfi
hazırlıq, daim yeni estetik meyl axtarışı,
intellektual təhlil mədəniyyəti və ən
başlıcası, bir çox professional tənqidçilərdə
olmayan yazıçı fəhmi ilə bədiiliyin istedad
tutumunu təyin etmək mədəniyyəti tənqidçi
Elçini fərqləndirən, ona nüfuz, fikirlərinə
inandırıcılıq gətirən başlıca cəhətlərdir.
Əziz
qardaşım Elçin! Sizin həm
yazıçı-tənqidçi, həm ictimai xadim kimi
hüdudsuz fəaliyyətiniz yazıya sığmır.
Yüksək millət və dövlət təəssübkeşi,
böyük vətəndaş və
ziyalılığın, insaf və insanlığın
canlı təcəssümü olaraq, siz bu gün də
inadkar bir inamla qəlbinizin və zəkanızın
bütün enerjisi ilə xalqımıza, onun milli sərvəti
olan ədəbiyyat və mədəniyyətimizə xidmət
edirsiniz.
Məktubumu
sizin sözlərinizlə yekunlaşdırıram: “Qoy o
işıq əsla sönməsin”.
Dərin ehtiramla: Nizaməddin ŞƏMSİZADƏ
Xalq qəzeti.- 2013.- 12 may.- S. 7.