Qəhrəmanlıq
onun alın yazısı idi
Çingiz
Babayevin anadan olmasından 50 il ötür
Onun haqqında qəzetimizin oxucularının geniş məlumatı var. Əməkdaşlarımız müxtəlif illərdə onun haqqında dəyərli qəzet materialları ərsəyə gətiriblər. Yəni, Milli Qəhrəmanımızın keçdiyi həyat yolu da, 1995-ci il oktyabrın 28-də Bakı Metropoliteninin “Ulduz” və “Nəriman Nərimanov” stansiyaları arasında baş vermiş dəhşətli faciə də hamıya məlumdur. Ona görə də biz əhatəli təqdimata və faciənin təfsilatlarına varmadan bəzi məqamlara toxunmaq istəyirik.
...Əslində,
Çingizin cəsarəti, şücaəti və fədakarlığı
hər il onun həlak olduğu günün
ildönümündə – oktyabrın 28-də yada
düşür və xatırlanırdı. Bu il isə
sentyabrın başa çatmasına hələ bir neçə
gün qalmış atası Adil müəllim redaksiyamıza
gəlmişdi. Bir neçə gündən sonra Milli Qəhrəmanın
50 yaşının tamam olacağını söyləyən
Adil müəllim əlavə etdi ki, oktyabr Çingizin
ayıdır: “O, oktyabrın 2-də bütün uşaqlar
kimi ilk adını - Çingiz Adil oğlu Babayev adını
almışdı. Həmin ayın 28-də isə öz
soydaşlarının həyatını xilas etmək
üçün canını fəda etmiş Milli Qəhrəman
adını qazandı. Nə yaxşı ki, dünya xali
deyil, nə yaxşı ki, o zaman ölkəmizin rəhbəri
ulu öndər Heydər Əliyev idi və Heydər Əliyev
faciədən cəmi 5 gün sonra Çingizə Milli Qəhrəman
fəxri adını verdi. Onda oğlumun cəmi 31 yaşı
vardı. İndi 50 yaşı tamam olur. Onda Çingiz Milli
Ordunun sıravi bir zabiti idi. İndi isə Milli Ordumuzun tarixinə
yazılmış Milli Qəhrəmandır, Azərbaycanda onu
tanımayan yoxdur.
Şəhid atası
gətirdiyi “Əfsanəvi qəhrəman” kitabını
redaksiyamızın kitabxanasına bağışlayıb getmək
üçün sağollaşanda mən onun məğrurluğu,
kübar görkəmi və oğlunun şücaəti barədə
danışarkən nümayiş etdirdiyi qüruru barədə
ürəyimdən keçənləri dilə gətirdim.
Gülümsünərək dedi: — Mən İrəvan
xanı Rəşid xan Makinskinin nəvəsiyəm. Uzun illər
tibb sahəsində çalışmış anam Rəşid
xanın qızıdır. Birinci Dünya müharibəsində
həlak olmuş dayım Çingiz Makinski də zabit olub.
Balaca Çingizə dayımın adını vermişdik.
Oğlum Çingizin dayısı Əsəd Cəfərov da
zabit - polkovnik leytenant idi. Çingizin anası da,
dayısı da İrəvanda doğulmuşdular. Mənim atam
isə Qax rayonunun İlisu kəndindən olub. Çingiz
1964-cü il oktyabrın 2-də Bakıda dünyaya gəlmişdi...
Heydər Əliyev Çingizin adına yazılmış
Milli Qəhrəmanın Qızıl Ulduzunu mənə təqdim
edəndə dedi: “Sən məğrur dayan, başını
dik tut. Çünki övladın sənə baş
ucalığı gətirib”.
Adil müəllim
bizimlə xeyli söhbət edəndən sonra
sağollaşıb getdi və mən bu yazının
“konturları” barədə düşünəndə 1995-ci
ilin oktyabrının son günlərini xatırladım. O
zaman Dövlət Radiosunun Xəbərlər baş
redaksiyasında işləyirdim. Həftədə bir
saatlıq verilişim olduğuna görə ölkənin
ictimai-siyasi həyatındakı hadisələri dərindən
izləməli idim. Baş redaktorumuz Heydər Zeynaloğlu yada
saldı ki, AzərTAc metrodakı faciə ilə bağlı
Prezidentin televiziya və radio ilə xalqa müraciətinin mətnini
yayacaq. Həmin mətnin surətini götürüb saxla. Mən
bir həftə üçün götürdüyüm həmin
müraciətin mətnini illər boyu saxlamalı oldum. Bu barədə
fikirləşə-fikirləşə Adil müəllimin gətirdiyi,
bu günlərdə işıq üzü görmüş
kitabı vərəqləyirdim ki, gördüm tərtibçilər
Südabə Sərvi və Aləmzər Sadıqqızı
ulu öndərin həmin müraciətinin mətnini də
kitabın ilk səhifələrində veriblər. Mətni
oxudum və Milli Qəhrəmanın atasının söhbətindən
nə qədər təsirlənmişdimsə, indi həmin
hisslərin iki qatını yaşamalı oldum. Çünki
95-ci ilin oktyabrında biz Heydər Zeynaloğlunun
otağındakı televizorda Prezidentin həmin müraciətini
dinləyərkən ölkənin, bəlkə də,
dünyanın ən nikbin adamlarından olan qocaman jurnalist
Hidayət Səfərlinin ilk dəfə
ağladığını görmüşdük. Prezidentin
səsində böyük bir ailənin
başçısının yanğısı hiss olunurdu:
“Görülən tədbirlər nəticəsində faciənin
miqyası məlum olubdur. Artıq sizə məlumdur ki, bu bədbəxt
hadisə nəticəsində 286 nəfər həlak olub, 269
nəfər yaralanıb, xəsarət alıb, xəstəxanalara
gətirilib, onlara tibbi yardım göstərilibdir...
Böyük faciədir. Xalqımız matəm içindədir.
286 nəfər vətəndaşımızı - insanı
itirmişik. Görülən tədbirlər nəticəsində
400 nəfər bu təhlükədən xilas olunubdur.
İnsanları xilas edərkən bu işə səfərbər
edilmiş şəxslərdən üç nəfər həlak
olubdur. Onlardan biri hərbi qulluqçu, hərbi məktəbin
zabitidir, üçü isə həmin məktəbin
müdavimləridir”.
Qısa müddətdən
sonra – noyabrın 3-də isə ulu öndər Bakı
metrosunda baş vermiş faciə zamanı öz həyat və
sağlamlığı üçün mövcud olan təhlükəyə
məhəl qoymadan zərərçəkmişlərin xilas
olunmasında xüsusi şücaət və qəhrəmanlıq
göstərərək həlak olmuş Cəmşid
Naxçıvanski adına hərbi məktəbin zabiti,
baş leytenant Babayev Çingiz Adil oğluna “Azərbaycanın
Milli Qəhrəmanı” fəxri adı verilməsi
haqqında fərman imzalamışdı.
Öz cavan
canını soydaşlarının həyatına qurban verməkdən
çəkinməyən, şahidlərin dediyinə görə
yüz nəfərdən çox insanın həyatını
xilas edən qəhrəmanımızın həyat
tarixçəsində yazılır: Çingiz Babayev
1964-cü ildə Bakıda ziyalı ailəsində
doğulub. Yasamal rayonundakı 20 nömrəli məktəbi,
1986-cı ildə Azərbaycan Texniki Universitetini bitirib və
ali təhsil haqqında diplomla yanaşı, leytenant rütbəsi
də alıb. 1992-ci ilin avqustunda əmək fəaliyyətini
yarımçıq qoyub, könüllü olaraq
torpaqlarımızın müdafiəsi üçün cəbhəyə
yollanıb. 1994-cü ildə Azərbaycan Respublikasının
Müdafiə Nazirliyinin sərəncamı ilə Cəmşid
Naxçıvanski adına hərbi liseyə göndərilib.
Əvvəlcə taqım komandiri, sonra isə, bölük
komandirinin siyasi işlər üzrə müavini vəzifəsinə
təyin olunub. Hadisələrin sonrakı gedişi və onun
həyat tarixçəsinə nöqtə qoyulduğu an isə
hamıya məlumdur.
Yuxarıda qeyd
etdiyimiz kimi, Çingiz Babayevlə bərabər üç
kursant da – Ruslan İsayev, Samir Məmmədov və Nicat Səfərov
da dünyalarını dəyişdilər. Ulu öndərin
fərmanı ilə onun dostlarının üçü də
“İgidliyə görə” medalına layiq görülüblər.
“Ulduz” stansiyası qarşısında və
çalışdığı hərbi məktəbdə
Çingiz Babayevin büstü qoyulub.
İndi isə
oxucuların istifadəsinə yenicə verilmiş “Əfsanəvi
qəhrəman” kitabından bəzi məqamlar. “Ailə
üzvlərinin xatirələri” adlı bölmədə
öncə atası Adil müəllimin dedikləri verilib. Həmin
fikirlər həm kövrək, həm də
düşündürücü sonluqla başa çatır:
“Çingizin dəfnindən əvvəl məndən
soruşdular ki, harada dəfn olunmasını istəyirsən?
Sözün açığı o vaxt mən elə
düşünürdüm ki, iki gündən artıq
yaşaya bilmərəm. Ona görə də
düşünmədən dedim ümumi qəbiristanlıqda.
Elə yer olsun ki, mən də onun yanında
basdırılım. Elə söz ağzımdan
çıxan kimi dedilər, yaxşı. Özüm getdim məzarlığa.
Elə yer seçdim ki, Çingizin yanında özümə
də yer olsun...”
Anası Səadət
Babayevanın dediklərində isə Çingizin milyonlarla
insana göstərdiyi fərdi nümunənin ibtidai
variantları xatırlanır: “Bu günə qədər onun
birinci sinifdə yazdığı dəftərləri, qiymət
cədvəllərini saxlayıram. Musiqini və rəsm
çəkməyi çox sevirdi. Müəllimlər onu hər
zaman tərifləyirdilər, həm oxumağını, həm
də davranışını başqaları
üçün nümunə göstərirdilər”.
Bəli, Səadət
xanım, onu indi də nümunə göstərirlər. Amma,
yazdıqlarına görə yox, yaşatdıqlarına,
şəxsi nümunəsinə, fədakarlığına
görə. Onun dəftərdə çəkdiyi şəkillər
bir sinif dolusu uşaqlara nümunə göstərilirdi. Öz
canında çəkdiyi yanğılar isə artıq
milyonlara nümunə göstərilir. Bilmirəm, Allah rəhmət
eləsin – deyim, yoxsa yazım ki, 50 yaşın mübarək,
QƏHRƏMAN!
İttifaq MİRZƏBƏYLİ
Xalq qəzeti.- 2014.- 2 oktyabr.- S.7.