Unudulmaz həmkarımız
Səksən beş
yaşını qeyd etməyə hazırlaşırdıq. Tez-tez
bu barədə söhbətimiz olurdu. Həmişə də
özünəməxsus gur, şux səslə telefonda
deyirdi:
– Mənimlə qəzetimizin
arasında beş yaş fərq var. Qismət olsa, avqustun 29-da
ikimizin də yubileyini birlikdə qeyd edərik.
Həyatda son dərəcə
nikbin adam idi, heç vaxt giley-güzar etməzdi. Çoxlu
dostu, tanışı vardı. Adamlarla ünsiyyət bağlamağı
bacarırdı. Onunla ilk dəfə görüşən
insanda xoş təəssürat yaradırdı. Şirin,
duzlu-məzəli söhbətləri adama ləzzət
verirdi. Bu xüsusiyyəti yaradıcılığına da
sirayət etmişdi. Qələmindən çıxan
oçerklər, felyetonlar,
reportajlar maraqla oxunurdu.
Qırx gün bundan əvvəl
amansız ölüm onu sıramızdan apardı. 30 ildən
çox qəzetimizdə imzası ilə tanınan, xüsusi
müxbir işlədiyi Quba-Xaçmaz və Şəmkir-Qazax
zonalarında böyük nüfuz, hörmət-izzət
qazanan Hacı Həsənov, sözün əsl mənasında,
kişi ömrü yaşadı.
O, 85 il bundan əvvəl
Gürcüstan Respublikasının Borçalı
mahalında, görkəmli ziyalıları ilə seçilən
Faxralı kəndində dünyaya göz
açmışdı. Atası Qurban kişi kəndin
sayılıb-seçilən ziyalısı olduğu
üçün övladlarının da təhsilə, elmə
həvəsi vardı. 1941-ci ildə kəndlərindəki məktəbi
müvəffəqiyyətlə bitirən Hacı Həsənov
Tbilisi Dövlət Müəllimlər İnstitutuna qəbul
olunmuş, oranı fərqlənmə diplomu ilə başa
vuraraq doğma Faxralıda müəllim işləmişdir.
Onun müəllimlik fəaliyyətindən
söz açan mərhum jurnalist, filologiya elmləri doktoru,
professor, Milli Məclisin deputatı Şamil Qurbanov 2003-cü
ildə nəşr etdirdiyi “Müəllimlər” kitabında
yazmışdır: “Hacı müəllim boylu-buxunlu,
çox gözəl, səliqəli adam idi. Hələ
Pedaqoji İnstitutda birgə oxuduğu kəndimizin hörmətli
ziyalılarından sayılan Namaz kişinin qızı Xalidə
xanımla ailə həyatı quran Hacı müəllim ədəbiyyatdan
dərs deyirdi. Mənim bəxtim elə gətirmişdi ki, belə
cüt və gözəl müəllimlərin şagirdi
olmuşam. Əvvəla, bunların ikisi də kəndimizin
çox məşhur və xeyirxah, sovet hakimiyyəti illərində
var-dövlətləri əllərindən alınmış
adamların övladları idilər. Namaz kişinin kəndin
tən ortasında tikdirdiyi yaraşıqlı ikimərtəbəli
mülk müsadirə olunaraq həkim məntəqəsinə
çevrilmişdi.
Hacı müəllim bu
sənətdən tez uzaqlaşdı. O, Tiflisdə rus dilində
çıxan “Zarya Vostoka” qəzetinin xüsusi müxbiri vəzifəsinə
keçdi, bir neçə ildən sonra Bakıya gəldi və
“Kommunist” kimi mərkəzi qəzetdə işlədi...”.
Ailəsinin,
elinin-obasının, dost-tanışının təəssübünü
çəkən adam idi. Heç kəsi intizarda qoymazdı.
Xüsusilə də ömür-gün yoldaşı Xalidə
xanımı. Hara getsəydi, mənzil başına yetişəndə
mütləq Xalidə xanıma zəng vurub sağ-salamat
çatdığını bildirərdi. Hacı müəllim
deyirdi ki, ağlı kəsəndən təkər
üstündə hərəkət edib, mahir sürücü
olub, maşınla minlərlə kilometr yol gedib. Hətta
Bakıdan Avropanın mərkəzinə – məşhur
Karlovo-Varı kurort şəhərinə maşın
sürüb. Buna görə də Xalidə xanımı
nigaran qoymamaq üçün ona zəng vurmağı adət
halına çevirmişdi.
Saf, ülvi məhəbbətlə
bir-birinə sıx bağlı olan bu cütlük
üç qız böyütmüş, onlara ali təhsil
vermiş, istəklərinə uyğun gəlin
köçürmüş və nəvə, nəticə
sahibi olmuşdur. Xalidə xanım dünyasını dəyişəndən
sonra Hacı müəllimin pəhləvan cüssəli qaməti
sanki, əyildi, fəal həyat mövqeyi getdikcə zəiflədi,
həmişə can atdığı dost-tanışdan, kef məclislərindən
uzaqlaşdı.
Hacı müəllim məclislərin
yaraşığı idi. Səliqə-sahmanla yeyib-içməyi
sevirdi. Onun süfrə mədəniyyətinə, məclisə
gətirilən yeməklərin keyfiyyətinə söz ola
bilməzdi. Məişətdə insan üçün
lazım olan hər şeyin əlasını, keyfiyyətlisini
seçərdi. Onunla təmasda olmaq, səfərə
çıxmaq xoş əhval-ruhiyyə, mənalı istirahət
demək idi.
Qəzetimizin 50 illik
yubileyini xatırlayıram. 1969-cu il avqust ayının 29-da ulu
öndərimiz Heydər Əliyevin ölkə
başçısı kimi iştirak edərək ilk dəfə
Azərbaycan dilində nitq söylədiyi təntənəli
yığıncaqdan çıxıb Dağüstü
parkdakı (indiki Şəhidlər Xiyabanı) “Dostluq”
restoranına getmişdik. Burada ümummilli liderimiz Heydər Əliyevin
tapşırığı əsasında qəzetimizin
kollektivinə hökumət banketi verilirdi. İncəsənət
ustaları, musiqiçilər məclisin yüksək səviyyədə
şən və maraqlı keçməsi üçün
var qüvvələrini əsirgəmirdilər. Səhərə
yaxın Hacı müəllim məclisin aparıcısına
müraciətlə dedi:
– Təklif edirəm,
növbəti badələri nümunəvi xidmət göstərdiklərinə
görə restoran kollektivinin sağlığına
qaldıraq.
Hamının ürəyincə
olan bu təklif Hacı Həsənovun diqqətcilliyindən,
heç nəyi nəzərdən qaçırmamasından xəbər
verirdi.
Redaksiyamızın sənaye,
tikinti və nəqliyyat şöbəsinin müdiri Səlim
Abdullayev bir dəfə Siyəzən rayonuna – neftçilərin
işindən yazmaq üçün ezamiyyətə
getmişdi. sovet quruculuğu şöbəsinin müdiri Tofiq
Həsənzadə Hacı müəllimə sataşmaq məqsədi
ilə dedi :
– Bəs bizi nə vaxt
zonaya dəvət edəcəksən?!
Qalın
bığlarının altında qımışan Hacı
müəllim xətrini çox istədiyi dostunun
zarafatına zarafatla cavab verdi:
– Səni aparmaq sərf
eləməz, yeyib-içməyinə pul çatdıra bilmərəm.
Qadasını aldığım Səlim müəllim fəhlə
yeməkxanasında nahar etdi, cəmi 1 manat 50 qəpik xərcim
çıxdı...
1984-cü ilin dekabr
ayında Azərbaycan mətbuatının bir qrup nümayəndəsinin
tərkibində Türkiyəyə getmişdik. Dost ölkədə
özümüzü evdəki kimi hiss edirdik. 15 gün
Türkiyəni gəzib-dolaşdıq, mərkəzi şəhərlərlə,
kurort yerləri, müalicə ocaqları ilə tanış
olduq. İstanbulda Hacı müəllim iyirminci əsrin əvvəllərində
Borçalıdan Türkiyəyə köçmüş
bir qohumunu axtarıb tapdı. Yüksək dövlət vəzifəsində
çalışan həmin qohumun şəhərin Avropa hissəsində
zənginlər yaşayan məhəllədəki evinə
qonaq getdik.
Vətənə
qayıdacağımız gün şəhərə
çıxdıq. Baqqal dükanlarının birində bizi
ehtiramla qarşıladılar, türklərə məxsus
armudu stəkanlarda çay gətirdilər. Sahibkarla xeyli
söhbət etdik. Hacı müəllimin xəz dərili qara
norka papağını hey tərifləyən dükan sahibi
ayrılanda: bəlkə, onu mənə satasan – dedi. Təklif
Hacı Həsənovun bərk xətrinə dəydi,
ayağa durub ciddi tərzdə dedi:
– Əfəndim, bizlərdə
qeyrət satılmır!...
Bu gün Hacı müəllimi
unudulmaz xatirələrlə yad edən qohumları,
yoldaşları və dostları nisgil içərisində
deyirlər:
– Allah rəhmət eləsin,
qəbri nurla dolsun!
Telman ƏLİYEV
Xalq qəzeti.- 2009.- 16 may.- S. 7.