SӘNAN
ŞİRVANİ
Sәnan Şirvanidәn zeyldә tәstir
olunmuş qәsidә tapıldı:
Nişanın taci-dövlәtdir,
sәadәtlilәrin dilbәr
Hәm oldur qübbәtül-Kәbә
onunçun Hәcc olur әkbәr.
Saçın «vәlleyl iza yәğşa»
--dedi hәblülmәtin
әmma
Hicabi-günbәdi-xәzra düxani-udü ya
әnbәr.
Dü zülfün nafeyi-ahu, veribdir
alәmә xoş bu,
Siyәhgun rәngdir hindu әlindә
xosrovi-xavәr.
Nә xoş qüdrәt iki guşun
yaratmış xaliqi-yekta,
Birisi yasәmәn tәrhi, biridir hәm
güli-cәfәr.
Qabağın mәdәni-qüdrәt,
yәdi-beyzadәn әfzundur,
Mükәmmәl sәbheyi-xurşid,
qәmәr ondan tapar әnvәr.
Qaşındır sureyi-«Yasin»,
misali-qabә-qövseyn tәk
Yaşıl tozlu müqәvvәsdir
betaği-mәscidü minbәr.
Siyәh kipriklәrin etmiş
müsәxxәr rübi-mәskuni,
Görәndә xeyli-üşşaqi atar
sәhmi, çәkәr xәncәr.
Dü çeşmin fitnәlәr başi,
nә yәğmaçi müqәlliddir,
Çәkibdir sinәmә daği
siyәh mәrdümlәrin, kafәr!
Mәşami-әnbәramizin
gümüş mәftulmudur, ya rәb --
Ki, mәğzi-püstә, badamü
nüql, xaneyi-şәkkәr.
Üzün xurşidә tәn eylәr, bu
söz mәrufi-alәmdir,
Rüxündür ismәtüd-dünya, onu
mәnzum edәr әxtәr.
Yanarın bir güli-tәrdir, kimә bu
gül müyәssәrdir,
Camalın şәmsi-xavәrdir, tutubdur
alәmi yeksәr.
Çәhi-Kәnanә manәnddir
zәnәxdanın bu vәch ilә,
Çıxar Yusif kimi andan düxani-qәlb
әzin çakәr.
Müәmma içrә mövhum
nöqtәsidir lәli-gülfamın,
Onu dәrk eylәyәn arif deyәr
yaqutdur, әhmәr.
Dәhanın çeşmeyi-Zәmzәm
dedim, yox qönçeyi-novxiz,
Әdәm dәryasıdan
çıxmış mәgәr bu
dürci-purgövhәr?!
Dişindir incilәr xasi, dәhanın
dürr dәryasi,
Birinin qiymәtin bilmәz verә
xaqani-hәft kişvәr.
Mәsih әlfazdәn izharә yetmiş
rütbeyi-canbәxş,
Lәbın feyzi әsәr
qılmış Mәsiha nitqdәn behtәr.
Gümüş minamıdır qәddin,
çәkilmiş gәrdәnin qu tәk,
Zәhi ziba, mәlәksima, zәhi
süni-cahanpәrvәr!
İki duşin fәlәk bürci, biri
qövsi, biri әqrәb,
Veribdir piç-tab ilәn iki giysulәrin
әnbәr.
Dü
simi-saidin, sәrvi-qәddin firdovs bağında,
Yәdüllah ilә peyvәnddir iki
şümşadü bir әrәr.
Miyani-sәdri-әbyazın
büsati-bәzmi-xosrovdur,
İki şahzadeyi-rumi, biri qәndü biri
şәkkәr.
Zәhi hüsnü zәhi surәt, tәalәllah,
zәhi sәnәt!
Nә qüdrәtdir, bu nә hikmәt, bu
nә sima, bu nә peykәr!
Әgәr zahid sәni görsә bu
әltafü mәlahәtdә,
Döyәr köksünә, qan ağlar,
tökәr başına xakistәr.
Sәni bimislü bihәmta yaratmış
xaliqi-әşya,
Pәripeykәr, mәlәkmәnzәr,
firiştәxu, sәfidәxtәr.
Tәmәnnayi-rüxündәn mәn
edib lütfün diriğ etmә,
Gözәlsәn, şahi-alәmsәn,
Sәnaidir sәnә çakәr.
Sәnainin bu qәsidәsindәn mәlum
olunur ki, ol cәnab xeyli güşadәtәb vә
sahibi-zövq bir şair imiş ki,
vәsfi-gözәldә bir qüsur qoymamışdır
vә әnva istiarәlәr ilә sevdiyi dilbәri
mәdhü tәrif qılmışdır. Bәli....
Әfsus ki, bizim belә rәvantәb vә
süxәndan şairlәrimizin başqa bir doğru vә
salamat mәslәklәri olmayıb da,
tәbi-gövhәrsәnclәrini bihudә sәrf
ediblәr.