AĞLAŞMA
Nə rəvadır əğniyalar baxa ac
qalana, ya rəb!
Bu nə söz ki, ac qalana oluna
iana, ya rəb!
Çıxa canı ac qalanın
gözünün bəbəklərindən,
Gedib işləsin, qazansın əlinin əməklərindən,
Nədir əğniyaya xeyri oların yeməklərindən?
Yeməyib acından ölsə
dəxi xoş bəhana, ya rəb!
Mənə boylə-boylə işdə
deməyin söz, ey cəmaət!
Nəyimə gərək ki. yeksər qırılıb
ölür də millət?
Yaradan xudayi-raziq edəcək özü kəfalət,
Nə rəva baxam fəqirə, ürəyim
bulana, ya rəb!
Bu qəzetçilər deyilmi ki, salıb
bizi bəlayə?
Elə bir iş olmamış
hey verilir səda sədayə
Ki, gərək kömək olunsun füqərayi-binəvayə....
Elə puldu göndərilsin î yana-bu yana, ya
rəb!
Sənə nə, evin yıxılsın,
füqəra üçün
yanırsan?
Atan oğlu qardaşındır,
nə də hiç bir tanırsan!
İki gözlərimdi pulum, kişi, bir
məgər qanırsan!?
Onu vermək olmur axır hər ölən-qalana, ya rəb!
Füqəralar əğniyanın tanısın
neçin yaxasın?
Əgər acdı qarnı
satsın papağın,
çulun-çuxasın;
Edər
əğniya da başqa işə dair öz səxasın,
Məgər azdı bəzlü
bəxşi filanü
filana, ya rəb!
Elə
hey qəzet yazırsan,
kişi, bircə mətləb anna!
Əməlin gör əğniyanın,
yeri varsa sonra danna!
Pulunu fəqirə
versin, bəs acından ölsün
Anna?
O məgər ki, Xansənəmdir, qapılar dolana, ya rəb!